Van Cairns naar Rockhampton

De Lagoon is een prachtig “zwembad’ naast de zee, waar helder wit zand lag en enkele fonteintjes de boel verder opleukten. We zwommen en speelden in het zand, tot we honger kregen en naar het shoppingcentre vertrokken. Daar troffen we de kerstman die op de foto ging met kinderen, zoals je in de Amerikaanse films altijd ziet. Harley, onze airbnb host had belooft een bericht te sturen als hij klaar was met schoonmaken, zodat we waarschijnlijk al rond het middaguur konden inchecken. We aten in de mall en deden alvast even boodschappen. Om half twee stuurden we onze host maar een berichtje, waarschijnlijk was hij het vergeten. Want de sleutel lag onder de deurmat stuurde hij, we genoten van het heerlijke bed en deden allemaal een middagslaapje. Best fit werden we wakker, we maakten eten en deden verder heel weinig. ’s Avonds ontmoetten we Harley, een relaxte man waar we prima een huis mee kunnen delen. We deden de dag erna vrij weinig, lekker naar de Lagoon en verder vooral veel relaxen. We blijven hier vijf nachten, zodat we rustig kunnen acclimatiseren, want het is hier erg warm. De dag erna gingen we naar Palmcove we genoten van het uitzicht vanaf de Cook Highway over de zee. In Palmcove kregen we na de eerder gedane boodschappen de tweede shock, het is hier een stuk duurder dan in Japan! We aten toch een lekkere lunch bij een tentje aan de straat langs zee, prachtig. We reden door naar Port Douglas en nadat Hugo weer wakker was geworden in de auto liepen we door dit gezellige plaatsje, leuke winkeltjes bekeken we en we aten een lekkere frozen yoghurt. Op de terugweg deden we boodschappen en namen we een pizza mee om op het strand bij de speeltuin op te eten. Deze prachtige plek verlieten we pas weer toen de zon al bijna onder was. Hugo kon heerlijk in de speeltuin spelen en het uitzicht was doordat we ons op een landpunt bevonden fenomenaal over de zee. Terwijl we er zaten werd er zelfs een huwelijksaanzoek gedaan, iedereen klapte, prachtig om te zien, ik pinkte stiekem een traantje weg. In het donker reden we over de kronkelende weg langs de zee terug naar ons huisje. Wat een leuk dagje.

De dag erna vertrokken we redelijk op tijd om naar Cape Tribulation te rijden, deze tocht zou meer dan 3 uur in beslag nemen. Wederom langs Palmcove, we stopten in Port Douglas om de zondagmarkt te bezoeken, we genoten van de lokale kunstnijverheid en dronken een glaasje sugarcane juice met limoen, mij te zoet, maar Hugo genoot ervan. Bij de haven aten we een heerlijke hamburger en sandwich en keken hoe een groepje kinderen een visje ving en terug gooide. Carlijn zat prinsheerlijk in de kinderstoel te genieten van het “meedoen”. Hierna stapten we in de heerlijke airco auto, de kinderen sliepen binnen no-time, zodat we lekker door konden rijden. Op het pontje het Daintree nationaal park in werd Hugo wakker. Hij keek z’n ogen uit, met de auto op de boot! We reden door prachtig regenwoud naar enkele mooie look-outs, tot we uiteindelijk aankwamen bij Cape Tribulation, het eindpunt van de verharde weg.

We genoten van het witte zand en de blauwe zee, de mangrove’s die we zo de zee in zagen groeien. Zucht, wat is het leven mooi. De kinderen zette we in een foto pose op het strand, wat ze uiteindelijk veel lol opleverde. Hugo begroef Carlijn haar been met zand, Carlijn legde zand op Hugo zijn schouder, dikke schik.

We reden terug en voor het pondje aten we een bijzonder ijsje op een farm aan het einde van een lange oprit. Het ijsje bevatte de smaken; mango, soursop, black sapote en wattleseed, het smaakte erg lekker, Arnout en ik waren vooral fan van de soursop, Hugo wilde het mango bolletje graag opeten. Maar het frambozen ijsje ging er ook goed in.

We namen het pondje terug, zongen het “varen, varen’ liedje en reden verder richting ons huisje. Onderweg stopten we nog even omdat Carlijn honger kreeg en toen ze het echt niet meer leuk vond kroop ik achterin tussen de kinderen. Zo overleefden we ook het laatste uurtje rijden. We haalden een belegd broodje die we thuis opaten en toen snel op bed allemaal. De dag erna wilden we vooral even lekker niets, er zijn hier van allerlei leuke tourtjes te doen, op het water en het binnenland in. Maar wij genieten vooral van de lagoon, waar we ook vandaag weer onze tijd besteedden. Hugo begint al een echte waterrat te worden, druk spartelend zwemt hij mee op onze ruggen. Hij wil graag op zwemles als we straks weer thuis zijn, net als zijn grote vriend Thijmen.

We vierden Sinterklaas en na vijf dagen was het tijd om te vertrekken, onze buiten banden voor de buggy, waren gelukkig een dag voor vertrek bezorgt. Aangezien ze totaal versleten waren moesten we ze wel bestellen. Ik ging naar de fietsenmaker om ze eronder te zetten, het lukte ons echt niet. De fietsenmaker had er ook moeite mee zagen we toen we moesten afrekenen, 35 dollar om drie zelf meegebrachte bandjes om de wielen te doen. Ze waren er een uur mee bezig geweest. We reden naar Townsville, onze volgende bestemming, zo’n 350 kilometer. We stopten in een niet noemenswaardig slaperig plaatsje onderweg, waar we de supermarkt plunderden voor een lekker picknick maal, we vonden een fijne speeltuin en vermaakten ons een uurtje. Daarna reden we weer verder. We stopten een tweede keer bij de Mango boerderij die we onderweg tegenkwamen voor een Mango smoothie en een ijsje. En weer in de auto voor het laatste uurtje. Onderweg waren ze erg veel met de weg bezig, waardoor het voor geen meter opschoot, ondanks dat we om half elf uit Cairns weggereden waren kwamen we om half vijf pas aan in Townsville. We verblijven in een huisje bij het hostel met uitzicht op de tuin, Orchid Guesthouse, je kunt het erger treffen. We liepen direct naar de supermarkt voor het eten, deze was net een dag geleden verhuisd, dus het meeste personeel liep trots rond, in hun mooie winkel. Wat ons vooral goed deed was de heerlijke airco. De dag na onze aankomst gingen we naar het Waterpark, een gratis water attractie bij de zee, waar allemaal fonteinen, glijbanen en emmers die omkieperen met water waren. Hugo was eigenlijk nog net een beetje te klein, hij schrok steeds behoorlijk als er een emmer omkieperde en aan het einde van de glijbaan wilde hij het liefst in de waterbak blijven zwemmen. Naast het waterpark zat een speeltuin, volledig in de schaduw waar vooral veel speeltoestellen voor de allerkleinsten waren een groot succes dus. Het middagslaapje deden we weer collectief en in de airco van de kamer. ‘s Middags speelden we in de tuin van het Guesthouse en kregen we van de dame van het Guesthouse allemaal speelgoed voor Hugo om mee te spelen. Aangezien andermans speelgoed altijd leuk is, was dit een groot succes. Ze vertelde dat ze 1 dochter heeft die in de bush woont, 200 kilometer van de bewoonde wereld. Ze heeft drie kleinkinderen. Ik was natuurlijk reuze benieuwd hoe haar dochter dat had gedaan met bevallen, maar toen woonde haar dochter nog in de bewoonde wereld. Ze vertelde wel dat de mensen stoer waren in het afgelegen gebied, een vrouw ging soms 2-3 weken voor de uitgerekende datum richting bewoond gebied zodat ze kon baren in het ziekenhuis, maar vaak genoeg bleven ze ook gewoon thuis om te baren en gingen dan snel naar het ziekenhuis als het nodig was, of bleven thuis bij complicaties en namen de gevolgen voor zich. Een hard leven lijkt me, zo in de bush. Wat ben ik dan blij met ons systeem in Nederland, een goede risicoselectie en thuisbevallen met de mogelijkheid om snel richting ziekenhuis te gaan als er zich alsnog complicaties voordoen. De dame van het Guesthouse vertelde dat haar kleinzoon, toen hij 2 ½ was, zijn boven been gebroken had, aangezien ze naast de afstand ook nog eens last hadden van ernstige overstromingen konden ze niet via de weg naar het ziekenhuis, de flying doctors hadden ze opgehaald en naar het ziekenhuis gebracht. Ondertussen dacht ik aan de flying doctors waar we thuis altijd naar keken terwijl we opgroeiden, ik vond het altijd reuze spannend en wilde het liefst de knappe verpleegkundige zijn.

Arnout kookte ondertussen weer een heerlijke maaltijd waar we alle drie van genoten, best fijn om weer zelf te kunnen koken. Al missen we het gemak van even heerlijk eten kant en klaar ophalen zoals we in Japan deden ook wel. Wat ik ook mis zijn de Japanse toiletten! Echt ik verzin het niet, Japanse toiletten hebben een bidet functie, een droog functie en verwarmde toilet bril. De eerste keer denk je dat je te snel naar je voorganger bent gaan zitten. En het schone Japan, geen rommeltje, alles schoon, vooral de publieke toiletten. Hier in Australië zien we allemaal teksten in de toilet deur gekrast, iets wat we door Japan bijna vergeten waren dat bestond! Vandaag gingen we naar het Reef aquarium Townsville, een prachtig stukje reef waar we flink van genoten. We mochten ook een kijkje nemen in het schildpad ziekenhuis. Vooral Hugo was onder de indruk van de grote en kleine schildpad die een beetje ziek waren. Dat de grote schildpad een flinke kaak afdruk op z’n schild van een krokodil had staan en een voorste pootje miste waarschijnlijk door het vast komen zitten in een net maakte geen indruk op hem. De kaakafdruk kon volledig genezen zagen we op foto’s van het herstel van een ander schild(pad) en met 1 voorpootje zou de zeker 1 meter doorsnee grote schildpad zich straks ook weer prima kunnen redden na zijn vrijlating. Carlijn was even bij de gezellige dame van de receptie gebleven terwijl wij het ziekenhuis bezochten, ze lag zo lekker te slapen in de buggy. Wil je een prachtig aquarium bezoeken dan moet je echt naar Osaka, maar kleinschalige kneuterigheid, een leuk reef én met een indoor speelruimte vonden we hier in Townsville op loopafstand van ons Guesthouse en dat was voor ons helemaal goed.

De laatste dag Townsville gingen we naar de Riverside pool and playground. Een erg mooi gebied met veel grote bomen, speeltuin en twee grote zwembaden met een klein strandje erbij. Hugo genoot van het zand, wij van het mooie uitzicht op de brede rivier waar kleine schildpadjes in zwommen en boten met banden en jetski’s erachter langs kwamen. Het was een ochtendje genieten, we aten bij het zwembad een patatje en de kinderen kregen heel lief allebei een rosti. Hugo genoot van de twee aardappeltjes zoals hij ze noemde. We hadden een nogal bijzondere milkshake, het was letterlijk ‘geschudde melk” met een zoetje.

‘s Middags na het middagslaapje van Arnout en Hugo gingen we een ijsje eten. We kwamen bij een biologisch cafétje wat volgens google maps ijs had. De dame achter de balie keek ons echter zo vertwijfeld aan dat we ons oprecht afvroegen of het goed kwam. Maar we kregen een heerlijk bakje ijs, met chocoladesprinkels en saus. Hugo kwam tot de conclusie dat mama’s ijsje toch het lekkerst smaakte, al ging hij met een gerust hart verder met papa’s chocoladesprinkels toen die van mama op waren. De volgende morgen vertrokken we richting Airlie Beach. 3 ½ uur rijden, we besloten ‘s morgens eerst het Billabong Sanctuary te bezoeken. 16 kilometer onder Townsville. We hadden enigszins getwijfeld omdat er nogal erg geadverteerd werd met dieren shows. Maar de reviews waren erg positief, vooral dat de dieren goed verzorgd werden. Viel dat even tegen toen we binnenkwamen. We zagen meerdere paasbulten (lees: snoeiafval) midden in het park, de dieren hadden kleine hokjes en er waren heel veel reptielen en krokodillen, maar dat laatste vond alleen ik een nadeel volgens mij. Je kon een zakje voer kopen waarmee je de eendjes en kangoeroes mocht voeren, nooit geweten dat deze twee dieren het zelfde dieet hebben. Hugo vond het erg leuk de kangoeroes te voeren, hij durfde zelfs een best groot mannetje zelf te voeren. De eendjes voeren deed hij vol overgave, we werden door een klein groepje eendjes gevolgd door het park, Hugo voerde ze door hard op ze af te rennen, ‘EENDJES, EENDJES’ te roepen en ze te bekogelen met voer. Ik kan het niet anders omschrijven, Hij keek oprecht verbaasd dat ze zo hard weg renden. En dat zag er zo ontzettend lollig uit, dat wij niet de moed hadden uit te leggen waarom de eendjes wegrenden. De uitleg bij de dieren was ook erg leuk, je zag dat de medewerkers erg hun best deden en beantwoorden alle vragen. We gingen luisteren bij het koala praatje en mochten een koala aaien, wat een heerlijk wollig vachtje. We leerden dat ze zo “lui’ zijn omdat hun dieet van eucalyptus blaadjes niet echt een flinke maaltijd genoemd kan worden, normaal gezien hangen ze de levenswijze aan, “waarom de boom uit als je prima blaadjes voor je neus hebt”. Ze leven op zichzelf en hebben een erg klein brein, ze hechten zich niet aan anderen ook niet aan hun jongen, zodra ze afgespeend zijn staan ze er alleen voor. En dat noemen wij één van de knuffeligste beesten ter wereld, zo zie je maar, buitenkant kan heel anders zijn dan binnenkant! We mochten de fruit en zaden etende cassowary een paar druifjes voeren, Hugo vroeg herhaaldelijk ook om 1, Arnout legde uit dat ze konden pikken dus dat Hugo hun niet mocht voeren. Ik had het idee dat Hugo hele andere plannen had met de druif. De cassowary is in tegenstelling tot de koala van levensbelang voor het regenwoud in Australië, doordat ze een zeer snelle spijsvertering hebben deponeren ze hele fruitsalades in het regenwoud, wat er voor zorgt dat de zaden goed kunnen groeien. De vrouwtjes wegen gemiddeld zo’n 75kg, de mannetjes 45kg. Het vrouwtje legt een ei en vertrekken op zoek naar een ander mannetje. Het mannetje broed het ei uit en zorgt voor het jong. We aten een scone en dronken een koffie, gaven de kangoeroes nog een aai en vertrokken richting Airlie Beach.

De kids sliepen allebei zeker 2 uur, we deden even boodschappen en reden naar onze camping voor vannacht. We slapen namelijk in een bungalow op het Big 4 Airlie resort. Airlie beach staat bekend als de haven voor tripjes naar de Whithsundays, bij de receptie konden ze ons er alles over vertellen. We hebben even getwijfeld voor morgen een excursie te boeken, maar wat wij graag wilden. Mooi uitkijkpunt en een glassbottom boat kon alleen bij een hele dag excursie. Daarbij komt dat er sinds gisteren een tropische storm bezig is, dit betekend vooral wolken en vanaf het einde van de middag regen. Aangezien de storm volgens de voorspellingen woensdag of donderdag pas gaat liggen en onze kinderen waarschijnlijk niet gaan liggen op een drukke heftig wiebelende boot, hebben we de excursie maar niet geboekt. We hebben een stacaravan/bungalow waar we ons de volgende dag vermaken. Er zit een stapelbed in en dat vind Hugo reuze interessant, hij klimt een paar keer onder begeleiding naar boven. Tussen de buien door lopen we wat over de camping en speelt Hugo in de speeltuin. Er is een kangaroo jump, een groot springkussen, Hugo vindt het prachtig en na even de kat uit de boom gekeken te hebben loopt hij enthousiast rondjes erover heen, net als hij altijd doet op Merel haar trampoline.

De volgende morgen gaat Arnout met Hugo naar het Lori’s voeren op het park. Hugo verteld enthousiast dat hij “heul veul’ vogels heeft gezien en het best een beetje “pannend’ vond. Maar hij vond het wel leuk zo samen met papa, zolang die ze maar voerde en ze niet bij Hugo op de hand zaten.

We vertrokken weer richting ons volgende overnachtingsplekje, Mackay. 2 uurtjes rijden maar en direct na vertrek vonden we dat jammer, want er kwam toch een regen naar beneden, hoe sneller we uit dit tropische gebied zijn hoe beter! Maar prachtig was het wel onderweg, veel natuur die deed denken aan Nieuw-Zeeland. Zo krijgen we daar toch een beetje van mee, want helaas hebben we besloten om niet naar Nieuw-Zeeland te gaan, vanwege kostenoverweging. 5 januari vliegen we van Sydney naar Bali, ook niet verkeerd en daar ontmoeten we Arnout zijn ouders! Benieuwd wat Hugo zegt na al die maanden zonder opa en oma. In Mackay verblijven we in een motel wat past bij het weer, triest, aan de grote weg, kamers rond de parkeerplaats. En je weet bijna zeker, in de film worden ze hier vermoord. De kamer is prima voor 1 nacht natuurlijk een mooi goedkope oplossing. Alhoewel, goedkope overnachtingsplekken hebben wij hier in Australië nog niet gevonden. We wilden vanmiddag lekker naar de Lagoon, zwemmen en spelen in de speeltuin. Maar het regent zo hard dat we hier vanaf zien. Hopelijk knapt het weer snel op!

De volgende morgen een stralend blauwe lucht en al flink warm, op naar de Lagoon van Mackay! Een hele mooie lagoon, 3 zwembaden en een water speeltuin, uiteraard allen goed in de gaten gehouden door de lifeguards en heerlijke schaduwplekjes. Hugo speelt een beste tijd in het water, Carlijn valt spontaan in slaap op het kleedje in de schaduw.

‘s Middags nemen we patatjes mee en stappen we in de auto voor een flinke rit, 4 ½ uur naar Rockhampton. Hugo eet een bakje met patatjes en valt dan in een lange slaap, zeker 3 uur. Carlijn doet dapper met hem mee. Als we aankomen op de Big 4 camping van Rockhampton wacht ons een onaangename verassing, dit is vergane glorie ten top! En we betalen toch echt 100 dollar per nacht, moet niet gekker worden hier. De reviews waren bijzonder positief, we hebben voor een beetje eerlijker beeld onze ervaring toegevoegd. In Rockhampton is bijzonder weinig te doen, er zijn enkele public pools, waarvan een deel gesloten is vanwege onderhoud. En er is een grottenstelsel boven de grond, zoals wij het lezen, weinig bijzonders. De Reviews zijn wederom bijzonder positief, wat dat toch is met de mensen die hier heen komen?! We besluiten het zwembad op het park uit te proberen de volgende morgen en hebben hem voor ons zelf, tis best koud en ook flink achterstallig onderhouden, maar Hugo vermaakt zich goed. ‘s Middags doet Hugo een dutje, doen we een wasje en spelen in de speeltuin. Op tv ontdekken we een kinderzender, de eerste keer dat we tv kijken deze reis volgens mij. En deze zend Brandweerman Sam uit, Hugo helemaal gelukkig en het is ook nog eens zijn favoriete aflevering, deze kijken wij tot in den treure als we internet hebben.

We lezen trouwens met veel plezier alle berichtjes op onze site, wat leuk dat jullie nog steeds reageren op onze reisverhalen!!