Bali

1 februari 2017 - Bali, Indonesië

De dagen vliegen voorbij en het internet is bijzonder traag. We waren al gewaarschuwd voor het Balinese wifi, maar inderdaad het reisverhaal wil niet uploaden op de site. We genieten nog een paar dagen met ons vier. We huren inderdaad een scooter en Hugo krijgt een eigen kinderhelm, hij is reuze trots en loopt er iets vaker mee rond dan strikt noodzakelijk.

Scooter rijdenScooter

Komt ook omdat Rini en Ayu (de dochter en nichtje van Wayan) steeds enthousiast “Valentino” naar hem roepen. Hugo zwemt intussen aardig erop los, met vleugeltjes voelt hij zich aardig vrij in het water. Wij blijven nog een paar dagen hartkloppingen hebben door de zwempartij van de eerste dag. Ook Carlijn vermaakt zich flink in de zwemband, spartelen en spetteren vindt ze prachtig.

zwemmende Carlijn

We toeren en flink op los, even naar de bakker, naar het strand we rijden zelfs helemaal naar Singaraja, het noordelijke plaatsje, op ongeveer 20 minuten.

Visjes

Ik lees op tripadvisor erg goede reviews over Buda Bakkery, dus daar gaan we heen voor de lunch. Valt nog niet mee, via Google maps denken we een makkelijke route gevonden te hebben. We komen echter in een doodlopende straat met een zandpad tussen twee huisjes door, overal kipjes. Terwijl ik naar mensen toeloop om de weg te vragen roepen ze me al toe, Budda Bakkery? That way. Arnout rijdt met de kinderen een flink afdalend zandpad. Beneden staat een groepje oude mannen die een ander zandwegje stijl omhoog aanwijzen. Daar gaan we, ik loop voor de zekerheid maar even en duw de scooter aan. En na nog enkele kronkel weggetjes en een flink aantal zweetdruppels komen we dan toch echt bij de bakkerij. We lopen door de bakkerij naar boven, een open ruimte met prachtig uitzicht, er worden direct twee ventilators richting onze tafel gezet. Het kleine dametje boven valt compleet in katzwijm als ze Carlijn ziet. Carlijn gromt echter tegen elke enthousiaste Balinees die ze tegenkomt, dus ook tegen deze vriendelijke mevrouw. Ze doet nog een poging met Carlijn rond te wandelen, maar staakt die snel als het gegrom overgaat in gehuil. We eten een lekkere tosti met als toetje de vooral noemenswaardige cheese cake, tripadvisor heeft niet overdreven, het is heerlijk!

We gaan ook een ochtend naar de Spice beachclub, dit is de enige plek waar je bedjes op het strand kunt huren vertellen ze bij de villa. Bij de beachclub zijn ze enigszins van slag, hoe zijn we er gekomen? Op scooter, Balinese style vertellen we ze, oftewel met z’n vier op 1 scooter. Hier bij de beachclub zijn ze gewend de gasten op te halen leren we later. In ruil voor het kopen van een drankje mag je de bedjes gebruiken, inclusief handdoeken en zwembad. Er zijn drie zwembaden, die veel weghebben van decoratieve vijvers, maar we vermaken ons er goed. Hugo speelt nog op het strand met 3 Balinese kindjes die druk aan het zwemmen zijn, ze geven hem 2 schelpen, die hij vervolgens mooi gaat kleuren en met zijn leven bewaakt. We eten heerlijk westers in het restaurant, Hugo stort zich op de frietjes.

‘s Avonds gaan de kids en ik op bed, Arnout blijft op en maakt mij rond 1 uur wakker, Opa en Oma zijn er. Het is een direct vertrouwd weerzien, we vertellen ze hoe erg we uitgekeken hebben naar hun komst. De volgende morgen is het een leuk weerzien met de kids. Hugo vindt het helemaal geweldig, vooral als oma ook nog een cadeautje meegenomen heeft. Een schot in de roos, een boek over voertuigen, met klepjes waardoor je in de voertuigen kunt kijken. Carlijn krijgt een sleutelbos speciaal voor de beginnende tandjes. Tegelijkertijd staan de dames van de villa op de stoep met het ontbijt. Lekker eten en bijpraten. We blijven lekker bij de villa ‘s ochtends en zwemmen met de kinderen, Hugo wil oma graag het zwembad laten zien. Arnout gaat met zijn vader pinnen op de scooter, zodat ze direct kunnen kijken of ze het zien zitten dat we nog een tweede scooter huren. Samen met Ria lopen Hugo en ik naar Buda Bakkery voor de lunch, het is een beste wandeling. We lunchen samen en vertrekken daarna terug naar de villa. Ayu regelt een tweede scooter voor ons, de volgende morgen vertrekt Arnout met Hergen en Carlijn op de scooter en ik met Ria en Hugo, het is vast een lollig gezicht. We relaxen lekker bij de beachclub waar we het water van het zwembad een beetje groener vinden.

De rest van de week komen we regelmatig even relaxen ‘s morgens aan de zee of laten we ons ‘s avonds ophalen voor een lekkere maaltijd, het water wordt groener en groener. De laatste avond kunnen we de bodem niet meer zien, Hugo zegt het zwembad is groen, dat is een understatement.

Lovina beach club Lovina beach club

Carlijn wordt steeds vrijer, Rini en Ayu mogen nu rondlopen met haar, ook in de beachclub heeft ze een vaste groep fans. Na een dag was ze gelukkig ook weer volledig gewend aan oma. Hugo voelde zich direct helemaal vrij, zo vrij dat hij vond dat hij opa ook wel kon vertellen wat hij wel en niet mocht. Hij zocht de eerste dagen flink de grenzen op en stond regelmatig even in de hoek, gelukkig werd het daarna wel beter. Vreemd is het natuurlijk niet, 3 ½ maand met papa en mama en dan ineens zijn opa en oma erbij.

We rijden ‘s morgens naar het Sunari beach resort, een resort aan zee met een groene tuin waar ligbedjes staan rond een enorm zwembad met een groot gedeelte met waar het water zo’n 70cm is en afgezet met een hekje. Hugo kan hier heerlijk zwemmen. Het is nog wel een flinke afdaling op de scooter om daar te komen, best spannend zo met z’n vier op de scooter. Hergen en Ria werken flink aan de conditie aangezien zij toch liever de scooter laten staan en gaan lopen. Het is hier overal vreselijk rustig, ook hier zijn we een van de weinigen. Er is een beachbar waar je drinken kunt bestellen, we zien alleen niemand lopen. Ik grap tegen Arnout dat er vast ineens iemand van achter de bar omhoog komt als hij in de buurt van de bar komt. Het blijkt echt zo te zijn, het drinken wordt met zorg bereidt, en heerlijk bij onze ligbedjes gebracht, terwijl wij uitkijken over zee met een heerlijk briesje. Carlijn valt na het zwemmen spontaan aan de borst in slaap, ik dek haar op een gegeven moment zelfs toe, ze heeft kippenvel. We lunchen in het restaurant wat verder compleet leeg is. Vanaf het zwembad is het een beste wandeling naar de ingang van het complex waar de scooter staat. Hergen en Ria maken een wandeling via het strand. Wij lopen door het complex, over glibberige mossige paadjes. Het is een heerlijk ritme zo, ‘s morgens ergens heen, ‘s middags de kinderen in hun eigen tentjes en zelf ook even in de airco van de kamer bijkomen.

We gaan ook een dag met Putu op pad naar de boeddhistische tempel in de buurt, de Brahmavihara Arama in de Banjar Hills,

Brahmavihara Arama

er zijn hier op Bali niet veel Boeddhistische tempels aangezien het overgrote gedeelte van de bevolking Hindoe is en een kleiner deel moslim. De tempel wordt door mensen vanuit heel Bali bezocht, nu is het erg rustig en genieten we. Het is vanavond volle maan en daarom wordt er een grote ceremonie voorbereid, we zien klankschalen en tenten om onder te zitten. De tempels zijn prachtig, we mogen overal binnen kijken en zien hele verhalen over Boeddha en het principe van karma. Putu kan ons veel uitleggen, hij vertelt ons dat offers die we overal zien bij de tempel, maar ook bij woonhuizen en onze eigen villa altijd opgebouwd zijn uit dezelfde dingen; eten, bloemen en wierrook. Ik ben al een paar dagen niet fit en aangezien we praktisch voor de villa langskomen laat ik mij met Carlijn afzetten. Arnout vervolgt met de rest van de familie richting de prachtige Gitgit waterval, 45meter hoog, een glibberig wandelpad, maar iedereen komt heelhuids aan. Daarna gaan ze naar de haven van Singaraja, waar de Holland brigde ligt, hier zijn de Nederlanders voor het eerst aangemeerd. Singaraja is de oude hoofdstad van Bali.

Hergen en Hugo in de haven van Singaraja

Echter moest Arnout vooral lachen toen ze bij de brug waren, een paar dagen ervoor waren we er namelijk al over gecrost met onze scooter. Ach ja je moet het maar net weten he. Na thuiskomst klaagt Arnout ook dat hij zich niet al te fit voelt, zelfs Hugo horen we over een zeer buikje. We doen met elkaar een dag rustig aan en dan zijn de meesten van ons weer fit.

Ulun danu bratan, watertempel Ulun danu bratan

We gingen ook nog een dag op pad om één van de negen belangrijkste Hindoe tempels op Bali te zien Ulun danu bratan, prachtig in het meer gelegen. De tempel is dan ook een eerbetoon aan Dewi Danu de godin van het meer, gebouwd in de 17e eeuw. Elke 10 jaar offeren ze op bijzondere wijze enkele dieren. Van ossen, geiten tot kippen alles wordt in een grote houten kooi gedaan die midden op het meer tot zinken wordt gebracht. Volgens Putu staan de dieren in de rij om dit hoogste offer te mogen zijn, volgens de karma wetten komen ze in een volgend leven als het hoogst haalbare terug, mensen. Hmm mensen het hoogst haalbare? Ach ja dat was niet de enige vraag die wij bij dit zielige offer hadden. Daarna reden we over een hoge weg richting de tweelingmeren, ondanks dat we best hoog zitten zijn hier twee redelijk grote meren tussen de bergtoppen.

Twin Lakes 

Bijzonder om te zien. Onderweg komen we langs aapjes en over slinger weggetjes. We eten bij een restaurant gespecialiseerd in de Chinese toerist, althans daar zien we er veel van. Het eten smaakt ons allemaal niet echt, lopend buffet. ‘s Middags gaan we nog langs rijstvelden en een koffieplantage, althans een koffieschenkerij waar ze vertellen over de plantage op een andere plek. Ze hebben allerlei bomen staan en we mogen ruiken aan kaneel bladeren, kruidnagel, laurier, citroengras. We zien ook een Luwak kat, een lokale civet kat. Dit beestje eet de rauwe rode koffie bessen, het vruchtvlees verteerd hij, maar de pit blijft intact. Deze pit wordt teruggevonden, gewassen en gedroogd, de schil wordt eraf gehaald en daarna wordt deze geroosterd. Door de aminozuren die tijdens het fermentatie proces zijn vrijgekomen en tijdens het roosteren inwerken op de pit heeft deze koffie boon een bijzondere smaak. We worden goed gewaarschuwd voor de glibberige paden. Al bij binnenkomst lig ik met Carlijn bijna plat. Maar bij het terugkeren van de wandeling tussen de bomen valt Hergen, Arnout die hem snel ter hulp wil schieten valt ook. De stand na een dagje op pad: 1 blauwe heup (Arnout), 2 stijve mannen en 20 muggenbulten.

koffie en thee proeverij

Arnout en ik gaan een avondje met z’n tweeën uiteten. Het is erg rustig in het restaurant, dus het eten komt snel achter elkaar. Net als we koffie willen bestellen krijgen we een berichtje. Carlijn maakt het opa en oma moeilijk. Hugo was heel lief gaan slapen, maar Carlijn had het grootste deel van de avond gehuild, even slapen en weer huilen.

Het leukste uitstapje volgens mij was toch wel de boottocht naar de dolfijnen. ‘s Morgens om 8uur vertrokken we met Wayan en zijn boot van het strand. Aangezien de meeste boten om 6 uur vertrekken en het laagseizoen is was het lekker rustig. Het was nog even een onderneming iedereen in de boot te krijgen. Want ja, loop je nou met schoenen en sokken door het water of niet? Maar uiteindelijk zat iedereen en gingen we met Hugo en Arnout voorop op zoek. Eerst kwamen we een paar kleine dolfijnen tegen, deze waren erg schrikachtig en doken onderwater zodra we dichterbij kwamen. Samen met twee andere bootjes leek het ook wel een dolfijnen jacht, niet echt leuk. Maar de aanhouder wint en op een gegeven moment zaten we in een groep van honderden dolfijnen, ik overdrijf niet! Wayan deed de motor uit en daar kwamen ze, aan alle kanten om de boot heen konden we kleine tuimelaars zien. Er leven hier verschillende groepen dolfijnen en ook verschillende soorten.

Lovina - dolfijnen spotten  Lovina - dolfijnen spotten

Hergen en Ria vertrekken iets eerder dan gepland zodat zij de dag van de terugvlucht niet nog 3 uur in de auto hoeven te zitten. Ze hebben een hotel in Kuta dichtbij de luchthaven. Dus de laatste avond eten we nog even bij de beachclub met z’n zessen. Dede (plaatselijke bekendheid) treedt op met zijn band en gelukkig begint het deze keer niet te regenen, zoals de eerste avond toen we ze zagen optreden. Er kwam toen zo’n enorme bui dat het podium, waar alleen een dak opzat, geen zijkanten, helemaal nat werd. Eerst speelden ze nog dapper door, maar naar een tijdje en een paar rennende mensen met plastic zakken voor de enorme boxen besloten ze toch te stoppen. Nu speelden ze leuk door, het klonk prachtig zo tijdens het eten. Tussen de gangen door speelde Hugo met twee meisjes op de dansvloer op het strand, met een emmertje en schepje veranderde de dansvloer in een zandkasteel, maar niemand maakte zich er druk om. Carlijn sliep al voor het toetje kwam en zo genoten we van een relaxte avond. Helaas voor Hugo werden we met de auto terug gebracht, hij had gehoopt op het golfkarretje. Hier hebben ze een golf karretje waar met gemak 11 mensen in vervoert kunnen worden.

En toen hadden we nog 4 dagen met z’n 4-en. We gingen nog een keer naar de beachclub eten en gingen twee keer naar het strand bij The Lovina, een prachtig resort waar we gebruik mochten maken van het zwembad en de strandbedjes en zitzakken op het strand. Dit strand stukje wordt door het resort heel goed schoon gehouden, in tegenstelling tot de rest van het strand, waar veel rommel ligt. Ook op zee tijdens de dolfijnen tocht zagen we belachelijk veel plastic drijven. We genoten hier twee keer van een erg goede lunch en kochten een paar leuke souvenirtjes in de spa winkel.

The lovina, kindjes op het strand The Lovina

En toen was het tijd voor onze tocht naar Ubud, de hele ochtend lopen Rini en Ayu met de kinderen te knuffelen, we voegen ze toe op facebook. En zwaaien heel hard als we weg rijden. We hebben een heerlijke tijd gehad, maar 3 weken was wel een beetje lang in Lovina. Helaas komt niet Putu ons ophalen maar een nieuwe chauffeur. Iets met Wayan z’n auto, die hij verkocht had en als deal daarbij moest de nieuwe eigenaar ook chauffeur spelen ofzo. Helaas wil deze man de tocht van 2 ½ uur ondanks ons herhaaldelijk verzoek niet in 1 keer rijden. Hugo wordt dus wakker zodra hij stopt om drinken te kopen, heel lief neemt hij ook wat drinken voor ons mee, maar we hadden liever gehad dat hij gewoon doorgereden was. Hij probeert ons nog meerdere excursies te slijten, maar aangezien we hem allebei met moeite kunnen verstaan en we de dagen in de auto hier best intensief vonden zien we hiervan af. Het valt nog niet mee de chauffeur ervan te overtuigen dat we niet op google maps naar de bestemming kunnen rijden, we hebben hele duidelijke instructies om toch vooral de routebeschrijving te volgen, aangezien maps op een andere plek uitkomt. Toch rijden we erg makkelijk naar het nieuwe plekje. We zitten in een klein resort, met 8 appartementjes. Zodra we binnenkomen zijn we verbaasd over de beoordelingen op airbnb, dat gaat duidelijk over een ander resort of over dit resort 20 jaar geleden, vergane glorie. Als we even later in het zwembad springen is het vol met ons vier, we koelen even lekker af en bestellen een thuisbezorg pizza en spaghetti. Het smaakt eigenlijk heel lekker, maar is echt steen koud.

Ubud resort hangmat

De volgende morgen vertrekken we op onze gehuurde scooter naar de rijstvelden, een prima tripje van 20 minuten ongeveer. We drinken een kopje koffie en ijsthee en genieten van het prachtige uitzicht over de rijstvelden.

Rijstvelden Ubud

Via de winkeltjes rijden we terug naar Ubud. We kopen enkele leuke accessoires voor de kinderkamers en eten een hapje vlak bij ons resort. Het duurt echter 45 minuten voordat we een portie noodles en een stel pannenkoeken hebben. De kinderen zijn inmiddels oververmoeid en gooien we snel op bed. ‘s Middag regent het enorm hard en hebben geen zin om buiten de deur te eten. We bestellen weer pizza en pasta. Deze keer komt er een verzopen bezorger met warme gerechten, wij vinden het knap met dit weer. We hebben nog twee dingen op ons bezichtigingslijstje, het Grand Palace hier in Ubud en het Monkey Forest. Ook willen we graag nog wat winkelen. We besluiten na een lekker ontbijtje met pannenkoeken, toast en lekkere smoothies naar het Monkey Forest te gaan, zodat we daarna kunnen gaan winkelen. We ontmoeten de manager van het resort tijdens het ontbijt. Een praatgrage Australische, die zeker weet dat de wereld vergaat nu Trump aan de macht is. Hoe we van Trump op het Australische verplichte vaccinatiebeleid komen weet ik niet, maar deze dame vindt dat ook een vorm van overheids bemoeienis die niet goed is. Ze is erg druk en moet er snel weer van door. Het Monkey Forest is best grappig. Bruggen en beelden overgroeid met bomen en mos.

Monkey forest Monkey forest, aapjes Monkey forest, beeld

En natuurlijk heel veel aapjes. Hugo wandelt dapper met ons mee tussen de aapjes door. We zien een aantal mensen met apen in hun haar en bananen in hun hand. We besluiten dat dit ons een stapje te ver gaat, geen bananen voor ons. Als we op een pleintje staan te kijken welke richting we op willen komt er een aap op Hugo af die met z’n twee pootjes Hugo zijn boven been vast pakt. Hugo zet het op een gillen en de aap ontbloot z’n tanden. Ik heb Carlijn in de drager en daardoor slecht zicht op wat er gebeurt en roep snel naar Arnout. Als ik de tanden zien bedenk ik me echter geen moment, en met een flinke trap is de aanval afgelopen. We zien niets aan het broekje van Hugo en door zijn enorme schrik mogen we nu niet naar z’n beentje kijken. We bedenken dat het nooit erg kan zijn als we niets zien aan de broek. Hugo gaat op de rug in de drager en zo genieten we van de rest van het Monkey Forest. Hugo hersteld zich snel van de schrik. We leggen hem uit dat er soms gemene aapjes zijn die willen bijten, maar dat de meesten lief zijn. En als er toch gemene aapjes aankomen die hun tanden laten zien dan houden papa en mama ze wel op afstand. Nee, dan trapt mama de aap zegt Hugo, en zo is het, deze meestal zeer diervriendelijke moeder trapt gerust een aap als deze haar kindje bijten wil blijkt nu. We wandelen door de Art Market, wat vooral heel veel kraampjes en prikkels betekend. Drinken wat bij een lokaal stalletje en genieten van de biedt oorlog die we zien tussen een stel Australiërs en het dichtstbijzijnde kraampje. Het eindigt erin dat de dame van het kraampje na overleg met de overige dames op een holletje achter de Australiërs aangaat om ze het alsnog te verkopen. Wij kopen nog wat leuke dingentjes voor de kinderkamers en eten ergens in de straat een hamburgertje. ‘s Middags gaat Arnout nog op supermarkt jacht, hier in het centrum zitten namelijk alleen erg kleine supermarktjes, om luiers te kopen. ‘s Avonds eten we een broodje en kruipen de kinderen met Arnout in het grote bad. Hugo vindt het heerlijk, weer eens in bad dat is lang geleden. Ondanks dat ze helemaal niet veel water in het bad hebben douche ik nadien met koud water. Ach het is warm genoeg zullen we maar zeggen. De volgende morgen komen we de vaste medewerker van het resort tegen, helemaal in traditionele kleding en super enthousiast.

Vandaag is er een processie van de brug naar het Grand Palace. Want er is een ceremonie in het paleis. Wij begrijpen kennelijk totaal niet wat dat inhoud.

Grand palace Ubud Grand palace

Want iedere keer weer vragen we waar de ceremonie voor is, of het voor een speciale god is, of vanwege een trouwdag, maar elke keer worden we verbaasd aangekeken en wordt verteld dat het gewoon ceremonie is in de tempel of het paleis in dit geval. We weten duidelijk niet welke vraag we moeten stellen om te begrijpen wat de aanleiding voor de ceremonie is. En toen stond het Grand Palace op het lijstje, dus na het ontbijt op de scooter. We parkeren de scooter een stukje voor het paleis, omdat we bang zijn dat we anders niet meer wegkomen. Bij het paleis zien we een groepje kinderen oefenen op een Balinese dans. Het is erg leuk om te zien, aangezien het vaak aan het begin van de avond regent en we niet te laat met de kinderen op pad willen zijn is dit onze enige kans toch iets van de Balinese dans te zien. We lopen onder de poort door naar de tempel en komen op een binnenplein met overal deuren waar geen toegang opstaat. Hmmm, verder komen we echt niet, en we zien andere mensen ook alleen de poort bewonderen, met groepen tegelijk, tis vast een mol complot. Nu we wie is de mol kunnen kijken zien we overal stof voor wie is de mol afleveringen!

We besluiten lekker het centrum in te gaan, op naar de winkels. Er staan namelijk nog een paar dingentjes op onze verlanglijstjes om te kopen. Oververhit ploffen we na een uurtje op een terras, het zit hier heerlijk. Ik besluit nog even alleen verder te winkelen terwijl de dames van het terras zich op Hugo en Carlijn storten en Arnout nog een lekker koud drankje besteld. Hugo geeft kus handjes en voert de vissen in de vijver.

Restaurant Ubud

Hij kan erg verschillend reageren op de mensen die hem aanspreken. De ene keer draait hij verlegen zijn hoofd weg en de andere keer loopt hij zo mee of geeft hij een hand. We lunchen nog op het terras en vertrekken richting scooter. We worden net als de heenweg 10 keer aangesproken of we een taxi willen. 1 maakt het wel creatief, 80.000 rupia roept hij naar Arnout, waarvoor zegt Arnout? Er komt een heel verhaal over waar we allemaal heen kunnen, Arnout kan hem met moeite overtuigen dat we geen interesse hebben. De kinderen slapen lekker een middagdutje en wij stiekem ook. ‘s Middags regent het weer en maken we een speelplek op de kamer, inclusief matras op de grond. ‘s Nachts hebben we flink werk met Carlijn, ze wil niets anders dan bij mij liggen. Ze zet het zelfs op een huilen als Arnout haar vast houdt. We worden de volgende morgen met spierpijn wakker, het heeft de hele nacht geregend. We ontbijten en pakken alles in.

Tijd om naar Sanur te vertrekken, onze laatste plekje van deze reis! De rit duurt een uur en we zitten gemakkelijk met z’n vieren op de achterbank, genoeg te kijken. Zelfs Hugo blijft wakker, dus die kan na aankomst direct in z’n tentje voor een middagdutje. Carlijn en ik gaan op verkenningstour. We zitten aan een zijstraatje van de hoofdstraat, alles op loopafstand, heerlijk. We brengen de was weg en kopen lekkere broodjes voor ‘s middags. ‘s Avonds eten we bij de Italiaan om de hoek. Heerlijke antipasti als voorgerecht en zalm, risotto en frietjes als hoofdgerecht. Het smaakt allemaal heerlijk, het lekkerst is echter de tiramisu. Hugo eet de aardbei van zijn panna cotta, maar stort zich daarna ook op de tiramisu van papa (er zit geen alcohol in, hopen we). We proberen nog wat souvenirs te kopen, maar dat mislukt in de onderhandeling, we laten het op 35 cent overgaan, principieel. Iets met teveel water bij de wijn van onze kant. Die nacht regent het onophoudelijk, het klinkt als storm om het huis. Carlijn maakt er een halve spooknacht van. Het bed ligt heerlijk gelukkig, na de houten plankjes waar we ons Balinese avontuur op begonnen is deze boxspring een verademing.

Het weer lijkt de volgende morgen beter, Arnout haalt met de kinderen broodjes terwijl ik lekker nog even wat bij slaap. Na het ontbijt vertrekken we, we willen richting strand. Bij de poort van de tuin aangekomen verruilen we het emmertje en schepje voor 2 paraplu’s en gaan we vanwege de heftige regen richting de bakker voor een kopje koffie. Hugo vindt het wel gezellig in de draagzak onder de paraplu, druk zingen we “het regent, het regent”. Bij de bakkerij heeft hij het druk met onze buren in de gaten te houden, hij vraagt zich af of ze lief zijn, maar denkt het wel. Toch bijzonder, waar een bijna 3 jarige over nadenkt. S’avonds eten we bij het eettentje op de hoek, heerlijke saté en spareribs, Hugo eet wat patatjes en deelt ze met z’n Engelse buurvrouw. Die vraagt om een patatje, dus geeft Hugo haar een paar. Zijn aardbei ijsje deelt hij niet. We kletsen even wat na het eten en gaan door de regen terug naar huis. Het regent onophoudelijk en hard, de voorspellingen voor de komende dagen beloven nog meer regen.

Hugo gaat dit weekend met Phileine met haar boerderij spelen. Op een filmpje van Phileine zag hij haar duplo boerderij, zodra we het over naar huis gaan hebben heeft hij het over het weerzien met Phileine en haar nieuwe boerderij. Phileine vertelde ook in een filmpje dat ze later met Hugo gaat trouwen, in de auto vraagt Hugo mij wat ik om mijn vinger heb. Als ik vertel dat het een trouwring is, omdat ik met Papa getrouwd ben, antwoordt hij dat hij met Phileine gaat trouwen. En op mijn vraag of we ringen moeten gaan kopen antwoord hij, ja kinderringentjes en voor Carlijn een babyringentje, wat ja z’n zusje trouwt ook mee natuurlijk. Het wordt vast groot feest, het weerzien tussen Phileine en Hugo, wij kunnen niet wachten.

En het komt al snel dichterbij want 4 februari landen we op schiphol! Met twee prachtige kindjes op komst, bij de familie Dittrich en Linde, vond ik het wel moeilijk om aan de andere kant van de wereld te zitten. En onze reis voelt helemaal compleet zo. Dus over een paar dagen beginnen we aan het avontuur in Nederland. Heerlijk iedereen weerzien, Halo en Sapphire knuffelen, de dikke buiken bewonderen, of de mooie kindjes!

Foto’s

5 Reacties

  1. Audrey van Kleef:
    1 februari 2017
    Heb genoten van de prachtige reisverhalen en wens jullie een fijne reis terug naar Nederland. We zien elkaar vast heel snel ;)
  2. Ellen:
    1 februari 2017
    Mooi verhaal, heerlijk om zo mee te genieten met jullie avonturen. En we verheugen ons erop jullie weer te zien <3
  3. Jolinda:
    1 februari 2017
    Trots op jullie, wat weer heerlijk om mee te lezen. We kunnen niet wachten om jullie weer te knuffelen! Met dikke buik uiteraard ;-) Baby toegesproken nog even te wachten tot jullie weer thuis zijn :-)
  4. Arend & Annemieke:
    2 februari 2017
    Het is weer een heel mooi en indrukwekkend verhaal, super bedankt hoor. Wij wensen jullie een goede en veilige reis terug naar Nederland.
    Groetjes van ons en een "pootje" van Halo en Fedor hoor.
  5. Gerrit en Riet Veurink:
    2 februari 2017
    Weer genoten van jullie reisverhaal.
    Wij wensen jullie een goede reis naar Nederland. En welkom thuis.
    Groetjes, Gerrit en Riet