Beppu, Hiroshima, Tokyo

30 november 2016 - Tokyo, Japan

De volgende dag is het dan zover, we gaan Okonomiyaki eten!

Okonomiyaki

Op 10 minuten lopen zit volgens Tripadvisor een heel goed restaurant. Als we buiten komen is de lichte regen overgegaan in zware regen. We besluiten om het hoekje te kijken bij een klein restaurantje, waar de ruimte hoofdzakelijk gevuld wordt door een grote bakplaat. Dit blijkt een Okonomiyaki restaurantje te zijn, de eigenaar is een jonge man en even later komen zijn vrouw en 2 jonge kinderen binnen. Voor Hugo wordt een waar speelparadijs ingericht met waarschijnlijk het speelgoed van deze kindjes, er staan kamerschermen, dus ik denk dat het gezin min of meer in en achter het restaurantje leeft. Het eten is heerlijk, we genieten alle drie. Hugo krijgt zoals bijna overal speciaal kinderbestek en een kinder kommentje. Als er nog 2 vrouwen met een kindje binnenkomen zit het restaurant vol en genieten we van de kneuterigheid, we moeten allemaal een beetje inschikken voor een fijn plekje, zodat de kinderen kunnen spelen. Arnout is overdag naar het Memorial museum geweest, hij vond het erg indrukwekkend. Heftige verhalen, foto’s en verbrandde of gesmolten overblijfselen van de atoombom aanval.

De volgende dag vertrekken we naar Beppu, we overnachten hier in een hostel, kijken hoe dat gaat. We komen al op tijd aan en de man van het hostel is zo behulpzaam direct een fijne onsen op nog geen 2 minuten lopen te reserveren voor later die middag. Hugo slaapt lekker nog even in de buggy en we vertrekken ‘s middags naar een fijne onsen waar we genieten van het warme water. We eten erg lekker in een restaurantje bij het winkelcentrum. De volgende dag gaan we naar het centrum van Beppu, dit is een stukje met de trein gevolgd door een flinke wandeling. Het station is erg klein en er is alleen een voetgangersbrug over het spoor, met trappen. Een flinke klim voor ons, met Hugo slapend in de buggy. De luier van Carlijn blijkt niet helemaal goed te zitten, want zo ineens zien we het letterlijk naar beneden kletteren langs mijn broek. Aangezien ik de waterfles nog in mijn handen heb van het drinken staan we toch even raar te kijken, maar inderdaad het was Carlijn. Gelukkig kon zij snel verschoont en in droge kleren gestoken worden. Voor mij was het helaas doorlopen met natte kleding. We liepen langs een geiser en Hugo vond het prachtig over de roosters te lopen waar de stoom uit omhoogsteeg.

'Mist' in Beppu

Bij de geiser vond hij het lopen in de mist erg bijzonder en leuk, tot we door de mist weer terug naar Arnout wilden lopen, toen moest het ineens met voorzorgsmaatregelen, mama’s zonnebril op en flink blazen, dan gaat de mist weg. We waagden ons aan een tweede lange wandeling door een prachtige oude wijk zonder toeristen, waar we oude dames de gang naar het lokale badhuis zagen maken, met kinderen opliepen die net uit school kwamen en graag hun Engels wilden oefenen. We kwamen bij een prachtig zwembad waarmee geadverteerd werd als zijnde voor gezinnen geschikt. Het was een ingewikkelde gang naar binnen, schoenen uit, slippers aan, slippers in een tasje door de kleedkamer, slippers mogen niet meer naar het bad. Ach we leerden het allemaal wel. In de kleedkamer was het dringen geblazen rond Carlijn, een dringen van naakte oudere Japanse dames met alleen een klein handdoekje bij de hand en de bekende kreet  “kawaii”. Ik schoot snel m’n badpak aan. Het water was heerlijk en het uitzicht fenomenaal, het was inmiddels aan het einde van de middag en de zon ging onder terwijl wij heerlijk zwommen. Na het zwemmen ging ik met Hugo nog even naar de indoor speeltuin en Arnout en Carlijn keken bij de prachtige licht en dia show die buiten gegeven werd. We besloten een taxi terug te nemen naar het hostel. Het zou maar 10 minuten rijden zijn. Echter wist de taxi chauffeur totaal niet waar we heen wilden, ondanks dat we hem het adres lieten zien, in het Japans. Het nummer was ook niet te ontcijferen voor de beste man. Uiteindelijk haalde hij versterking in het hotel om zo het hostel te kunnen bellen en te vragen waar hij heen moest. In de juiste straat aangekomen kon hij het nog steeds niet vinden en het koste enige overredingskracht van Arnout om hem door te laten rijden, aangezien wij de weg wel wisten. Gelukkig kwamen we wel aan bij het hostel, ik denk net zo snel als wanneer we waren gaan lopen. Maar het was een ervaring op zich, een taxi chauffeur die de weg niet weet, ondanks navigatie en een telefoontje naar het hostel. De volgende dag speelden we lekker in de speeltuin en deden we verder rustig aan, we moesten een beetje bijkomen van de lange wandeling. We boekten ‘s middags de onsen weer en mochten deze keer in de buiten onsen, wat een prachtige ervaring was dit.

Onsen

Terwijl de buitenlucht lekker koel was zaten wij in het heerlijke warme water. Arnout zag direct mogelijkheden voor straks thuis, alleen die heet waterbron nog even vinden.

Speeltuin Beppu

De volgende dag vertrokken we weer richting Hiroshima, Helaas konden we niet naar Mount Aso aangezien deze in oktober nog een uitbarsting heeft gehad. In 2015 was er een uitbarsting na 19 jaar en nu een jaar later weer. We wilden nog proberen naar andere plekken op het schiereiland te gaan maar helaas was er niets binnen ons budget vrij. In Hisoshima hadden we dit keer een groot appartement vlak bij het station. Dit station is een groot doolhof, maar nu we er voor de 2e keer zijn merken we dat we er zelfs doorheen komen. We blijven twee nachten en eten heerlijk bij een Indiaans restaurant met hele goede recensies. De kok maakt het naanbrood terwijl we kijken en geniet ervan naar Hugo te zwaaien en het brood een extra draai te geven.

Na deze relaxte dagen, waarin we vooral voor Australië en onze laatste dagen Japan aan het plannen zijn reizen we verder naar Tokyo. Ja daar zijn we al geweest, maar door onze Jetlag hebben we er niet veel van gezien. We verblijven in een vergane glorie hotel in een rokers kamer, na het badderen van de kinderen zitten we op een oververhitte kamer. We worden gelukkig naar een andere kamer gebracht, waar het raam open kan. Ik vraag me af wie graag een kamer huurt die niet geventileerd kan worden, het is wel ultiem genieten van je sigaret denk ik. Na drie dagen vertrekken we gelukkig naar de volgende plek, Ryokan Miyabiyado Takemine in Tokyo.

Ryokan Sneeuw in Tokyo

We genieten van de luxe en prachtige aankleding, de thee bij ontvangst het eten inclusief en ons eigen grind tuintje in de kamer, nu met trekker en shovel. Er staat een massage stoel die we in de ligstand zetten zodat Carlijn er lekker een dutje op kan doen, het lukt niet in één keer de stoel in ligstand te krijgen dus waarschijnlijk is ze wel een beetje gemasseerd al slapend. De afgelopen dagen in Tokyo hebben we heel veel gezien, we hebben vooral ons favoriete tijdverdrijf in een stad uitgevoerd; lekker rond dwalen en zo leuke straatjes ontdekken, google maps navigeerd. Hugo lekker slapend in de buggy ‘s middags en als hij wakker werd even ergens zitten voor een kopje koffie en een koek. We zijn bij het Tokyo Dome speelparadijs geweest waar Hugo zich uit kon leven in een mega ballenbak. En onze dochter even weer 5 ½ maand was, in plaats van de echte 6 ½ maand. Iets met Nederlander zijn en entree betalen. We hebben de lekkerste take-away sushi gegeten en de smerigste burger, ga niet naar Moss-burger. Een stort bui regen op ons hoofd gehad en de metro bijna uitgezweet. We hebben het drukste kruispunt van Tokyo bewandelt en menig winkelcentrum, al was het maar voor de goede voorzieningen om Carlijn even te voeden. En nu vertrekken we voor onze laatste dagen naar Osaka, eerst een nachtje in een hostel, waarna we een uitstapje van 2 dagen maken naar Koya-san en dan in een hopelijk prachtig hotel om onze laatste dagen Japan nog even goed te genieten.

Mijn zoektocht naar de perfecte Starbucks coffee heb ik helaas op moeten geven, een knap staaltje Japanse vriendelijkheid nekt me volgens mij en een gebrek aan beheersing van de Japanse taal van mijn kant. In Japan is het elk jaar een goede traditie speciale Kerst koffie op de markt te brengen, nou had ik een heerlijke variant met een beetje schepijs gevonden in Kobe. Ik heb inmiddels 3 keer het zelfde besteld en tot 2 keer toe een hele andere variatie gekregen, maar geen enkele keer dit inmiddels zeer geliefde drankje. Uiteraard heb ik het er niet zomaar bij laten zitten, ik heb gevraagd en de website bekeken, maar het bestaat gewoon niet wat ik gehad heb. Althans dat denk ik nu. Want iedereen keer komen ze met koude koffie met ijsblokjes aanzetten met verschillende variaties slagroom erop, ik weet niet wie hier van houdt, maar ik begrijp het niet, koffie met ijsblokjes. Koffie met ijs en caramel daarentegen, ik droom ervan inmiddels.

Foto’s

3 Reacties

  1. Danielle:
    30 november 2016
    Wat super om jullie reisverhalen te lezen. Geniet nog van jullie dagen in Japan
  2. Ellen:
    1 december 2016
    Prachtig verhaal! Mooie avonturen. We houden ons aanbevolen voor de Schuringa-onsen!
    Hihi je taktiek in de mc Donalds in Canada werkte niet in Japan? ;-)
    Een goede reis naar Australië! Ben erg benieuwd naar jullie avonturen daar.
  3. Thea Heuving:
    1 december 2016
    ik kom net van bridgen thuis en dan ga ik eerst even in alle rust jullie verhaal lezen. Ik vind het knap dat jullie het zo goed doen en zoveel eigen initiatief hebben. Je leert veel van de bevolking. Geniet nog maar even en ik hoop iets uit Australie van jullie te horen. Groetjes en knuffels voor jullie allemaal, ook van Cees