Met vuurwerk Australie uit!

Na een hele tijd met zeer slecht internet zijn we eindelijk weer in de gelegenheid om ons reisverhaal online te zetten. We kregen al klachten dat het zo lang duurde ;-). We proberen ook de foto's er op te zetten, maar weten nog niet of het gaat lukken.

De volgende morgen vertrekken we uit Rockhampton. Aangezien je overal hier om 10 uur uit moet checken zetten we de wekker. Onze kids slapen nog steeds meestal tot 8-9 uur, iets waar we flink van genieten. We rijden naar Brisbane en zien de lucht steeds verder betrekken. We hopen droog aan te komen, helaas.. 15minuten voor aankomst breekt het los, dikke regen, onweer en grote hagel stenen. Binnen no time staat de weg blank en zien we niets meer. We zetten de auto snel aan de kant, op deze manier een navigatie volgen werkt niet. Na een minuut of 10 wordt het minder heftig en besluiten we het erop te wagen, we rijden door enkele tunnels waardoor we even weer bij kunnen komen van het inspannend turen op de weg. Naar het hotel rijden we makkelijk toe en de auto rijden we zo in de aangrenzende parkeergarage. Het hotel is prima en heeft vooral een goede ligging, tussen twee parkjes door lopen we zo naar de stad. Heuvel af, dus een flinke klim weer terug naar het hotel. De eerste keer lopen we door het park, dit is niet zo slim, aangezien we halverwege trapjes tegen komen en een steile gras helling. We kiezen de trapjes en tillen samen de buggy. Het centrum is prima te lopen, we genieten wel van het bewolkte weer, in de zon is het echt te warm. We struinen dagen door de stad, spelen in de speeltuinen in de verschillende parken, lopen door de Botanical Gardens die prachtig in een groot park liggen waar de rivier omheen kronkelt.

En eten bij Jamie Olivier, op maandag avond om 18uur is het restaurant bijna on afgebroken vol. Ik drink een alcohol vrije mojito en Arnout een Australisch biertje en we genieten er ongelofelijk van dat we dit gewoon kunnen doen met de kinderen. Hugo zit inmiddels druk te plakken in z’n kleurboek met zijn laatste velletje Jip en Janneke stickers. Hij kan nu zelf de stickers goed van de velletjes af krijgen. Carlijn drinkt een slokje aan de borst, dat kan hier gewoon, want ja je zit bij Jamie. Al snel volgen onze maaltijden, Hugo een kindermaaltijd met drie party sticks met vlees, een beetje lijkend op de kleine kippenstokjes die wel eens op een Nederlandse hapjes schaal liggen, Arnout heeft een steak met nog een beetje groente, maar ik heb een stukje lam, echt alleen een stukje lam. We lachen erom en bestellen een toetje na. Op de vraag of Hugo een kinder variant op de chocolade brownie moet antwoorden we snel nee, in de hoop dat we wat mee kunnen prikken bij hem. We wisselen een beetje met de verschillende toetjes, maar op een hapje na krijgen we de chocolade brownie niet bij Hugo weg. Hij geniet er ongelofelijk van en ik geef hem groot gelijk, het is heerlijk! Net als de rest van de maaltijd. Als we terug lopen komen we over het St. George square, voor de Cityhall. Het is hier een drukte met mensen en net als we aankomen lopen begin te licht show, de Cityhall wordt prachtig verlicht en er klinkt kerstmuziek, erg leuk om te zien.

Op de kamer bellen we nog even met Phileine die vandaag jarig is, Hugo vindt de hieper de piep “hoera! “ nog steeds erg leuk, dus we zingen onderweg naar ons hotel op de bult ter oefening alvast even. Phileine vindt de cadeautjes uit Japan gelukkig erg leuk. En wij hebben dikke lol gehad de konijnensleutelhanger met het gezichtje van Carlijn te maken. Ja dat soort dingen kun je alleen maken in Japan.

Op onze laatste volledige dag slaan we broodjes in op de markt en lopen we naar de Lagoon aan de overkant van het water, dit is een wandeling van zo’n 20minuten. We komen kapot aan, de zon schijnt namelijk volop. Daar aangekomen vinden we geen schaduwplekje en lopen Carlijn en ik steeds roder aan van verhitting. We eten onze broodjes, Hugo speelt even in de speeltuin en we vertrekken snel weer naar ons hotel, airco en middagslaapje. We worden nog geintervieuwd door een dame van de abc met microphone, ze vraagt mij wat het mooiste en het minste aan 2016 was, Het mooiste was natuurlijk Carlijn haar geboorte en minste het verliezen van mijn werk. Als ik erover nadenk hebben we in 2016 ook wel heel veel meegemaakt. De spanning in de zwangerschap, of Carlijn wel zou blijven zitten tot een levensvatbare zwangerschapsduur, die later omsloeg in het hilarische overtijd lopen. Mijn werk. De start van de reis. Het is veel, maar ook goed, we genieten nu dubbel en dwars, omdat na regen voor ons nu echt de zonneschijn is gekomen.

‘s Middags spelen we nogmaals in het prachtige park direct tegenover ons hotel. Er zitten hier helaas veel hagedis achtigen, die best groot zijn, Hugo is erg geschrokken toen we een dag eerder hier met z’n twee waren en hij waarschijnlijk een hagedis liet schrikken die het spontaan op een hard hollen zette. Waarna ik elegant, lees: met een beste dosis angst, bij Hugo op het speeltoestel klom, druk proberend m’n angst voor het monster wat net naar mij toe rende te verbergen. Mensen die mij een beetje kennen weten dat ik daar waarschijnlijk niet heel erg goed in slaag. Hugo vertelt Arnout ‘s middags dat hij de kikkers niet leuk vindt, hoe we ook proberen uit te leggen dat het hagedissen zijn. Gelukkig speelt hij er wel lekker om en vindt hij het rond wandelen ook leuk. De laatste avond eten we bij ons hotel, het is erg benauwd en het regent. We genieten van een heerlijke maaltijd met vooral een lekker broodje met verschillende dips. Daar konden we voor we kinderen hadden ook zo van genieten en nu is het genieten extra groot, wat een rijkdom dat we dit met onze kinderen kunnen doen. Carlijn knabbelt tevreden op een soepstengeltje en Hugo dipt er driftig op los, hij eet zelfs de sla op. De volgende morgen vertrekken we op tijd, wat is het druk op de weg. We kunnen duidelijk merken dat de zomer vakantie begonnen is hier in Australië. We rijden naar Yamba waar we een huisje op een vakantiepark gehuurd hebben. Er zijn meerdere zwembaden en speeltuinen en ons huisje ligt direct tegenover een grote speeltuin, erg handig. ‘s Middags gaan Arnout en Carlijn Kerst boodschappen doen terwijl Hugo en ik met een stapel bakjes en emmertje naar het zwembad vertrekken. Hugo durft zelfs van de wild waterbaan en als hij de grote kinderen op hun buik ziet gaan doet hij dit na. Door z’n uv-shirt glijdt hij echter voor geen meter.

De camping staat vol met tenten, caravans en party tenten, de Aussies bouwen hun hele campeerplek vol zien we. En dat begrijpen we wel, want in de zon kun je echt niet zitten. We lachen ons rot om de manier waarop de mensen hier vakantie vieren. Aan de speeltuin zit namelijk stelselmatig wel een moeder of oma met een cocktail of wijn glas, Arnout komt de tweede dag dan ook van de speeltuin met de mededeling dat we waarschijnlijk de enigen zijn die hier geen alcohol drinken. We praten met een moeder uit Brisbane die verteld dat ze samen met haar gezin net begonnen is aan een reis van een jaar rond Australië, haar kinderen zijn 6 en 4. Ze hebben een Jeep en willen vooral veel off road reizen en kamperen in de natuur. Wij dromen even verder, gaan we over 5 jaar weer?

De volgende morgen treffen we de moeder uit Brisbane weer in de speeltuin, de kinderen spelen leuk samen in de buizen speeltuin. Zoals Hugo de speeltuin noemt, we hadden hem uitgelegd dat de speeltuin voor grote kindjes was, aangezien ze helemaal zelf door hoge buizen moeten klimmen. Maar daar was meneer het niet mee eens, hij durfde ook best door de hoge buizen en vermaakte zich flink. We namen afscheid met een big hug. Op naar ons volgende logeeradres, deze keer logeren we in een airbnb studio. We doen onderweg nog even boodschappen en eten een broodjes, in Bellingen aangekomen zijn we onder de indruk hoe mooi het hier is, de weg erna toe was al prachtig, over kleine weggetjes, glooiende landschappen, veel groen. We zitten hier op een prachtig plekje, we kijken door de tuin en het lijkt wel alsof we midden in het regenwoud zitten, prachtig groen en mooi. Fiona vertelt dat het normaal gesproken flink regent hier in deze tijd van het jaar, ze hebben nu voor het eerst een water restrictie. Wij zijn er blij mee, genieten van het zonnetje bij 28 graden, in de schaduw best te doen. Kerstavond maken we alvast de helft van ons kersttoetje klaar. We hebben namelijk een grote “do it yourself’ pavlova gekocht. Aangezien we allebei ons het pavlova baksel van Arnout nog kunnen herinneren van een paar jaar eerder, zijn we blij dat deze kant en klaar is en alleen nog een laagje slagroom en fruit nodig heeft. Hugo vindt het prachtig dat hij zelf de taart mag versieren en leeft zich flink uit.

De volgende morgen is het kerst en komt Fiona met een kerstcadeautje voor de kinderen, Mary Aussie Christmas staat erop. Erin een caleidoscoopje en een Australische vogel handpop. We maken pannenkoekjes als ontbijt en skypen met opa en oma. Daarna wandelen we door het regenwoud wat letterlijk in de achtertuin begint, langs een leuk stroompje en langs een bord met uitleg over Koala’s. Hugo speurt de bomen goed af, maar we zien ze helaas niet. Fiona verteld later dat ze al een paar jaar niet gezien hebben maar dat ze inderdaad wel in de omgeving voorkomen. En waar is toch mijn make-up? En Carlijn en mijn haar spulletjes? Helaas achter gebleven in het hotel in Brisbane. We komen er achter dat we deze reis veel van mijn spullen verliezen, mijn pyjama, make-up, een fijn shirt waar ik veel in liep.

Tweede kerstdag is het tijd om te vertrekken, we nemen op advies van Fiona en haar man een toeristische omweg in de buurt, naar een leuk bos riviertje met enkele watervalletjes en een zwemmeertje. We treffen een plek met enkele lokale gezinnen, stoere mannen zwaaien aan een touw van de verhoogde kant over het water, kinderen zwemmen. De weg naar dit paradijs heet heel toepasselijk, Promised Land Road. We spenderen hier een leuke tijd, Hugo gooit stenen in het water en loopt al snel samen met een vriendinnetje Sofia door het water. Wij praten leuk met de ouders, die uit Sydney komen. Ze zijn helemaal weg van Carlijn, die dan ook haar gebruikelijke charme offensief van flink lachen, inzet.

Dan vertrekken we richting ons volgende adresje, een Farmstay airbnb plek in de binnenlanden bij Port Macquarie. We rijden een heel stuk over de snelweg, saai omschrijft de weg het best. De kinderen slapen echter lekker na de drukke ochtend spelen en wij draaien na 2 uur rijden de snelweg af. We rijden een half uur door prachtig heuvelachtig binnenland. En draaien dan de 1 km lange privé weg op. We rijden heuvel op door een prachtig landschap. Moeten uiteraard, het hek bij de landerijen openen om te passeren en komen dan aan op 1 van de hoogste plekjes in de omgeving, daar staat de boerderij, met ons gastenverblijf ernaast.

Er staat een flinke wind hierboven, wat het heerlijk maakt. We zijn overweldigt door het geweldige 360 graden view. De kinderen vermaken zich flink met het speelgoed op de grond. Helaas leerden we de les, Carlijn niet op het bed zetten en weglopen, weer hard. Ze lag binnen no time op de grond, met een toenemende zwelling onder en boven haar oog. Snel een koel flesje drinken ertegen en aan de borst voor troost. Twee flinke schaafwonden later zijn we nog steeds verbaasd hoe ze van achter op het bed naar de rand kon kruipen om eraf te vallen, tot Hugo eerlijk opbiecht dat hij een handje geholpen heeft. Gelukkig is hij er flink van onder de indruk. Hij heeft het er tot hij op bed gaat over.

De volgende morgen begint met het begroeten van de 4 paarden. We vertrekken richting Port Macquarie, om lekker rond te wandelen. Er zijn best veel winkels dicht, ook het theehuis welke ons aangeraden was door Marie-Louise. Het is een public holiday, aangezien kerst op een zondag viel. We doen wat boodschappen, Hugo speelt in een erg winderige speeltuin aan de kust en we lunchen op de hoek van de straat. Dan stappen we in de auto, het is weer erg warm, zo kunnen de kinderen lekker slapen en wij rijden rond en zien toch iets. We rijden langs de kust en proberen naar een uitkijkpunt op een berg te gaan, het staat erg onduidelijk aan gegeven en we rijden een doodlopend weggetje het bos in, we keren en rijden de 15 meter terug. Op de straat rijden inmiddels 3 auto’s die ook duidelijk aan het zoeken zijn. Grappend vragen we elkaar of we de mensen zullen vertellen dat het prachtig was, echt de moeite waard, we doen het toch maar niet. We rijden door een nationaal park langs de kust, een gravel weg, maar we hebben de ‘no worries’ verzekering bij de huurauto geboekt dus we maken ons geen zorgen. We voelen ons even weer in het Krugerpark in Zuid-Afrika, echter zijn er hier helaas geen wilde dieren te zien. We nemen een omweg naar ons huisje terug, ook weer via een gravel weg, echt prachtig. Bij ons huisje aangekomen zien we een valkje vastzitten aan het prikkeldraad, we doen een hydrofiel luier over hem heen, om hem te kalmeren en kijken hoe hij vast zit. We zien duidelijk dat hij met 1 nageltje achter het prikkeldraad is blijven hangen, maar door de krachtige wind en het fladderen is hij er met zijn poot in verstrikt geraakt. We staan een beste tijd te kijken en bedenken hoe we het beestje kunnen helpen. Ik ga versterking halen bij de boerderij, helaas zijn Graeme en Marie Louise niet thuis, het enige wat ik in ons huisje kan vinden is een klein schaartje een mes en een blik opener. Hugo en ik hollen terug naar de auto om dit naar Arnout te brengen. Hij komt er al weer aanlopen, met de mededeling dat het niet gaan lukken, het arme beestje zit te vast om hem goed los te kunnen maken. Zn hele poot is kapot. We vinden dat we hem niet zo kunnen laten hangen, waarschijnlijk met veel pijn en hoe dan ook ten dode opgeschreven. Hoe moeilijk ook, Arnout helpt hem. Hugo kan er niet overuit, de vogel zit in het prikkeldraad, van Jip en Janneke weet hij al dat het heel erg zeer doet. Maar papa gaat hem helpen en hij gaat dood, dan heeft hij geen pijn meer. Kinderlogica.

In het huisje koken we weer een heerlijke maaltijd, aangezien er hier een kinderstoel is doet Carlijn ook dapper mee. Haar meeste maaltijden bestaan nog uit banaan, ze beleeft er duidelijk lol aan de banaan tot bananenpuree te stampen. ‘s Avonds gaan we weer even bij de paarden kijken, we mogen ze wortels geven van Graeme. We horen de bijzondere geschiedenis van de beesten, 1 was erg goed in het cross country, de andere stamde af van de bijzondere paardenlijn die voor de 1e wereldoorlog in grote getalen, meer dan een 100.000 naar Europa zijn verscheept om te helpen in de oorlog. Nadat alle paarden naar het front gestuurd waren werden er nog maar op twee stoeterijen met deze paarden gefokt, echter was er 1 bij Ayers Rock en viel deze in handen van de Aboriginals, die de paarden vrij lieten. Later zijn ze deze wilde paarden weer gaan vangen, om toch de lijnen van deze originele Australische paarden voort te zetten. De vader van één van de paarden die hier rond loopt was 1 van deze wilde paarden die ze zijn gaan vangen. Ik denk dat er best wat tijd tussen het vrijlaten en weer vangen zat. Arnout rijdt met Carlijn in de drager een rondje met Graeme in de buggy over de boerderij, 100 hectare prachtig landschap. Hugo zeurt mij ondertussen de oren van het hoofd, ik kan amper met Marie-Louise praten, hij wil ook in de buggy. Dus als ze terug komen, maken ze nog een rondje voor Hugo. Hij vindt het eerst wat spannend, maar als hij even later mag helpen sturen en schakelen is hij de koning te rijk. Hij blijft het over de vogel in het prikkeldraad hebben, we zijn er allemaal van onder de indruk denk ik. Op 1 of andere manier hebben we al meerdere rare reddingspogingen aan de andere kant van de wereld op onze naam staan. In Nieuw-Zeeland probeerden we zonder succes een grote aal terug de zee in te krijgen. Legden we een spartelend schaap weer op z’n buik, nadat we onder een prikkeldraad doorgekomen waren, over 2 heen en door een riviertje, die toch wat dieper was dan op het eerste oog gedacht. We gaan er een beetje vanuit dat het schaap nog vrolijk rond dartelt, anders is het succes gehalte van onze reddingsacties wel erg laag.

De volgende morgen is het weer tijd om te gaan, we vinden het jammer dat we afscheid nemen van deze mooie plek. Op naar een hotel bij Newcastle in de buurt, we wilden eigenlijk in Nelson Bay overnachten, maar daar was geen plek meer. Het hotel zit in een heel groot gebouw, we denken eerst dat het een shopping centre is. Nadat we alle spullen op de ruime hotelkamer hebben gedumpt lopen we door het hotel na de restaurants. Er zit hier een foodcourt, de plek geeft ons een Vegas gevoel. We komen er ondanks een speurtocht op het internet niet helemaal achter, maar het is een soort members club, waar onder andere gegokt kan worden. Het hotel bevat een apart slag volk, ik kan niet anders zeggen. In de lift word je doodleuk, herhaaldelijk, de rug toegekeerd als je iemand groet. Buiten het hotel zitten we in een ongezellige buitenwijk, waar veel winkels gesloten zijn vanwege de vakantie. Ach het is maar voor 2 nachten en een mooie speeltuin zit er in ieder geval in de buurt. De volgende morgen vertrekken we op dolfijnentrip. In de uitmonding van de zee bij Nelson Bay zit een flinke groep dolfijnen, die hier permanent wonen. Het zijn de bottle nose dolphins, die normaal gesproken tussen de 2 en 4 meter lang kunnen worden. Ze weten niet waarom, maar de dolfijnen in Nelson Bay worden maximaal 3 meter. Nog steeds lang genoeg als je het mij vraagt. Ik heb eerst gekeken naar het zwemmen met dolfijnen, dat kan hier op een erg speciale manier. Namelijk hangend aan een stang, met 4 anderen, tussen een catamaran. Nou ben ik niet zo’n hele grote held in het water, dus het idee om tussen een varende boot meegesleept te worden aan een stang leek mij niet zo’n goed plan. Het boottochtje wat we nu gaan doen is geschikt voor het hele gezin, om half elf vertrekken en het duurt maar 1,5 uur. We zien best wat dolfijnen en het is leuk. Hugo is er echter al snel klaar mee en begint vervelend te doen. Na een half uur sta ik met een stammende peuter in de hoek van de boot. Gelukkig is het snel weer over, meestal is het moeheid of honger wat hem nekt. En deze keer vangen we de moeheid op met z’n favoriete knuffeldoek Kiwi en de speen.

Ik klets wat met m’n boot buurvrouw, ze verteld dat ze uit Canberra komen, de hoofdstad van Australië. Hier hebben ze jaarlijks in september een tulpen festival, ze hadden een cruise gemaakt van Amsterdam naar Boedapest vorig jaar. En waren vooral gefascineerd door alle fietsers in Nederland die zonder helm op de fiets durfden te stappen en bakfietsen. Ik beloofde ze plechtig dat Hugo zou leren fietsen met een helmpje op. We aten bij een leuk klein barretje, waar alles duidelijk met liefde gemaakt werd. Ik kreeg een heerlijke vegetarische salade. En we dronken home made lemonade. Hugo en ik gingen na de auto om de airco alvast aan te doen. Carlijn en Arnout deden een kleine boodschap in de supermarkt. De auto was weinig frisser toen ze terug kwamen, maar Hugo vond het geweldig dat hij achter het stuur mocht zitten een filmpje kijken. Het haar lag hem nat op z’n hoofd toen we weg reden. Al snel waren beide kinderen in diepe rust, wij reden langs prachtige baaien en keken uit over de mooie blauwe zee. We aten een ijsje en reden terug naar ons hotel, waar we de rest van de middag speelden op de hotelkamer en lekker lui een kinderserie op tv keken. De volgende dag was het tot ons grote plezier tijd om te gaan. We vertrokken naar Newcastle, waar we ‘s morgens speelden in de speeltuin, langs een uber schattige stadstuin liepen en shopten. We reden naar Sydney, waar we een kamer gehuurd hadden met gedeelde badkamer, woonkamer en keuken met de eigenaresse. Echter aangekomen op ons logeeradres, was het huis absoluut niet schoon, het was er erg warm en de ramen hadden geen hor, de schimmel had de badkamer overgenomen en we mochten de buitendeur niet op slot doen, want de verhuurder had een foutje gemaakt met het uitdelen van de sleutels aan de andere huurders. Ja inderdaad, ze had haar eigen kamer ook verhuurd aan een gezin. De badkamer en slaapkamer deur konden ook niet op slot. We twijfelden wat we moesten doen, maar binnen een uur hadden we op een half uurtje afstand een geschikt hotel gevonden. We vertrokken, de lieve buurman gaf ons groot gelijk. Dit is geen plek voor kinderen zij hij, er komen aan de lopende band andere mensen, ik zie nooit een schoonmaakster en er is geen airco. Het hotel was prachtig, we hadden een grote kamer en ondanks dat we na 1 nacht verhuisden van kamer, omdat ook hier de airco niet optimaal werkte hoorde je ons niet klagen. We waren dankbaar dat we uit de andere plek weg waren. Ons geld kregen we gelukkig terug van airbnb, een schrale troost aangezien we een dag voor oud en nieuw uiteraard de hoofdprijs betalen voor ons hotel. Oudjaars dag vertrokken we tegen 11 uur richting de stad, een uurtje treinen en we konden lekker rondlopen in Sydney. We zagen de Harbour Bridge en slenterde door de straten. We kwamen in een super schattig winkel straatje, wat ons erg deed denken aan de sfeer van Antwerpen. We aten op straat en Hugo speelde in het park bij de fonteinen waar meerdere kinderen doorheen liepen. Hij was wat driester dan wij inschatte, want binnen no time was hij aardig nat. Hij kreeg wat eerder dan gepland de lange broek aan. Niet heel erg, want het was bewolkt en er stond een lekker windje.

Om 17uur merkte we dat het wat drukker begon te worden, we kochten nog wat laatste lekkernijen bij de supermarkt en vertrokken na de plekken die we gereserveerd hadden om naar het vuurwerk te kijken, Pirrama park. Dit zou een afgezet deel van het park zijn, waar maximaal 600 man in kon. We stelden ons zo voor dat we op een heuveltje op ons kleedje zouden zitten, met 2 slapende kinderen in de buggy. Echter aangekomen op onze plek zagen we dat we prachtig uitzicht op de Harbour Bridge hadden, en dat overal tafels en stoelen stonden. We besloten bij de andere kinderen te gaan zitten op een soort van midden terrein waar alle tafels en stoelen ruim opgezet waren. Carlijn en Hugo speelden even lekker op het kleed, waarna we een inclusieve maaltijd ophaalden bij de Thai die heerlijk smaakte. Toen het donker werd liep ik met Carlijn in de drager, om te kijken of ze wilde gaan slapen. Maar alle actie was natuurlijk veelste interessant. Ik sprak met een beveiliger die vertelde dat deze plek de 7e mooiste plek was om naar het vuurwerk te kijken, niet slecht. Op m’n vraag of z’n familie thuis was vertelde hij dat die van een andere plek naar het vuurwerk keken, de 3e mooiste plek. Hugo kreeg een lichtstaaf met 3 standen, hysterisch knipperen, snel hysterisch knipperen of uit. Al snel was hij druk aan het spelen met een meisje die wel onder de indruk was van zijn speeltje. Hij liep er trots mee rond. Om 21uur keken we naar het proef vuurwerk, ook wel familie vuurwerk genoemd. Nadien ging het gezin met het meisje naar huis, aangezien ze het niet zagen zitten om met vier kinderen door de drukte na middennacht te moeten reizen. Ze waren dol enthousiast over het vuurwerk, gingen elk jaar wel kijken en vertelden dat het vuurwerk vorig jaar een 1/2uur aanhield. We namen dit met een zak zout, omdat het vuurwerk om 21uur nog geen 5 minuten haalde, maar volgens hun ook zeker een 15 minuten zou duren. Carlijn lag inmiddels lekker te slapen in de buggy. Er stond een lekker windje die afnam na zonsondergang, het bleef lekker warm. Hugo speelde zo fijn met z’n lichtstaaf dat hij zonder mopperen tot 0:00uur wakker bleef. De tijd ging ook ongelofelijk snel. Achter ons dromden de mensen tegen de hekken, rijen vol. Wat waren we blij met onze betaalde plekken, waar we heel relaxed zaten. En toen was het bijna 0:00uur, we telden af. De dj leek er een beetje laat achter te komen, snel werd er van 5 mee terug geteld. En daar kwam het vuurwerk. Prachtig werd de Harbour Bridge verlicht, op verschillende plekken zagen we dezelfde vuurwerkshow, indrukwekkend om te zien. Het vuurwerk duurde inderdaad nog geen 15 minuten, maar was prachtig om te zien.

We wachten een half uurtje voor we mee liepen in de mensenstroom. Helaas vertrok onze trein niet van het station waar we heen liepen, dat werd gelukkig wel omgeroepen voordat we het station binnenliepen. De wandeling door de stad ging verder, op naar het volgende station. Daar konden we zo doorlopen de trein in, deze werd helemaal vol gestouwd en vertrok na een paar minuten. Het enige verschil met de metro in Tokyo was dat er enkele luidruchtige dronken mensen inzaten. Met trommels, die gelukkig steeds wel stopten met trommelen als er in het belang van alle slapende kinderen om gevraagd werd. Na een uurtje kwamen we om het goede station aan. We tilden de buggy met slapende kinderen de trappen op en wandelden in een half uurtje naar het hotel. Om half vier lagen we uitgeteld op bed.

De volgende dag was het weer een stuk minder, donkere wolken. We gingen na een park met speeltuin in de buurt. Waar we veel mensen zagen BBQ-en, als je het mij vraagt een beter ritueel dan de droge bonen en binkie die we thuis eten op nieuwjaarsdag, sorry pap en mam. Toen we uitgespeeld waren en wilden gaan picknicken begon het te regenen, we pakten alles weer in en picknicken op de hotelkamer. ‘s Middag keken we Home Alone op de tv, waar ook Hugo van genoot. We snoepten wat en bestelden uiteindelijk roomservice, wat een aantal heerlijke maaltijden opleverde. Hugo zat voor de tv met z’n kipschnitzel en patatjes te genieten, moet kunnen nieuwjaarsdag.

2 januari gingen we weer naar de stad met de trein, we checken uit in het hotel en parkeerden de auto bij het station. We hebben een Opal kaart, hierop kun je geld zetten om makkelijk met het openbaar vervoer te reizen. Net zo als onze ov-kaart, check je in en uit. We gaan naar het Powerhouse museum, een museum met vooral veel te doen voor kinderen, er is een hele afdeling over de Australische K3, The Wiggles, een groep mannen en een vrouw die erg populair zijn. Hugo ging nog schatgraven op de archeologie afdeling en bezocht een Space Shutlle, of in ieder geval de kop. We liepen ‘s middags in de stad rond, terwijl Hugo een dutje in de buggy deed en zochten een bakker. Dat valt nog niet mee in de stad, de bakkers volgens google maps verkopen in real live geen brood. De volgende dag hebben we vooral een luie inpak dag, we slapen lekker uit. Hugo speelt in de speeltuin vlak bij het huisje, we doen een boodschapje en pakken alles in. Morgen vliegen we naar Bali een vlucht van 6 ½ uur, we hebben er zin in!

De volgende morgen op tijd uit bed, op naar het vliegveld. We leverden de auto in bij het altijd gezellige Juicy lucy, hier boek je werkelijk alleen een auto voor de goedkope prijs. Maar toch nog best snel regelen ze vervoer naar de luchthaven. Ondanks dat de olie en de benzine volgens de lampjes bijgevuld moeten worden komen we aan op de luchthaven. We gaan in de rij staan voor het inchecken, dit duurt best lang. Maar niet zo lang als het inchecken zelf. De dame achter de balie voert Arnout z’n middelste naam in en ‘computer says no’, het duurt een beste tijd tot haar collega die ter hulp schiet erachter is wat er mis is. Vervolgens boekt ze ons op twee verschillende plekken in het vliegtuig en moeten we naar de service balie om dit aan te passen. Ik word bij de douane weer uit de rij gepikt, kennelijk straal ik iets uit. De mannen hier zijn van het bijzonder grappige soort, of ik chocolade in m’n tas heb vragen ze. Een beetje uit het veld geslagen door zo’n bijzondere vraag duurt het even voor ik het antwoord weet. De ene man zegt; anders was je het nu kwijt geweest, want z’n collega houdt enorm van chocolade. Nog es wat anders dan norse gezichten bij de douane. De vlucht is de meest gezellige vlucht waar we ooit op gezeten hebben. Australische vakantiegangers zijn bijzonder gezellig. Heeft er vast iets mee te maken dat ze een Britse kolonie zijn. We zitten met een gang pad er tussen naast een gezin met een jongentje die net zo oud is als Carlijn, onze uitgerekende datum verschilden maar 2 dagen. Maar net als Noah en Carlijn zitten er 2 ½ week leeftijdsverschil tussen de kinderen. We komen ze vervolgens in de rij bij de douane tegen, bij de bagage band. En terwijl we wachten op onze buggy’s. Want om 1 of andere reden, als je de buggy inlevert bij de gate terwijl je vertrekt, leggen ze hem wel naast het vliegtuig bij het uitladen, maar mag je hem niet meenemen. En hij verschijnt dus ook niet met de overige bagage op de band, hij wordt veel later door een zijdeur binnen gebracht. We lopen naar buiten en treffen daar Putu onze chauffeur, wat heerlijk om een vreemd land binnen te stappen en direct aan de hand meegenomen te worden. Voor we het weten laten we de luchthaven achter ons, Hugo zit prachtig in z’n kinderstoel en Carlijn houd ik in de draagzak. Onderweg eten we bij een prachtig restaurant, wat vooral bezocht wordt door lokale bevolking. Hugo mag de vissen voeren in de vijver en wordt door de dames van het restaurant aan de hand meegenomen over het terrein. Zn harem groeit op een gegeven moment tot zes dames die hem volgen. We eten een heerlijke maaltijd met Putu en hij legt ons enkele dingen uit over de cultuur en gewoonten op Bali. Hij verteld ook dat hij zijn vrouw 3 ½ jaar geleden verloren is aan kanker. Hun jongste is pas 8 jaar de drie andere kinderen zijn allemaal al groter. Maar hij moet hard werken, chauffeur zijn en op de vrije momenten verkoopt hij sieraden op het strand. We rijden weer verder en al snel wordt het donker, de weg begint nu ook meer en meer te kronkelen, naar boven, naar beneden. Nog een half uurtje denk ik, dit blijkt helaas nog een uur te zijn. We stoppen even zodat ik op adem kan komen en voorin kan gaan zitten. Wagen ziekte, het is een poosje geleden maar daar is hij weer. Ik ben blij als we aangekomen zijn. Inmiddels is het 21uur, maar voor ons Australische gevoel wordt het middennacht. We worden opgewacht door een enthousiaste groep van vier mensen, we krijgen bloemen in ons haar, Arnout ook, die enigszins verbaasd bukt om dit gebaar in ontvangst te nemen. Hugo is opslag weer wakker en vrolijk als hij alle aandacht opmerkt, hij zwaait en lacht. We zijn volledig overweldigt door de ontvangst, ballonen, kunstwerk op de vloer, het mooie zwembad en de koelte van de slaapkamer. We duiken even onder de douche door en kruipen snel in bed. Ondanks dat de slaapkamer eerst erg koel voelde wordt het snel warm, maar dat is maar tijdelijk, ‘s nachts dekken we ons zelfs nog wat beter toe. De kids zijn bijzonder op tijd wakker en zodra we de deur van de slaapkamer opendoen worden we vriendelijk begroet door de mensen van de villa. We blijven een beetje onder de indruk van alle zorgen voor ons. We genieten van een heerlijk ontbijt met fruit, toast, scrambled eggs en vers geperst watermeloen sap. Daarna lekker zwemmen, Hugo valt of verstapt zich bij het zwembad en beland al heel snel te diep in het water om zichzelf bovenwater te houden. Arnout roept z’n naam op zo’n manier dat ik ook direct richting zwembad snel. Ondanks dat Arnout in het zwembad zit en direct naar hem toe gaat lijkt het een eeuwigheid te duren voor het kleine mannetje weer boven water is. Ik wikkel hem snel in een handdoek, met het idee kleren aan en lekker op het droge blijven. Arnout vraagt hem echter direct of hij zin heeft om een leuk spelletje in het water te spelen, Hugo speelt direct weer heerlijk in het water. Al hebben wij het nog een poosje over de schrik. En aan het eind van de ochtend vertrekken we richting het centrum, op zoek naar zwembandjes of andere drijvers. We eten wat bij het Duitse bakkerijtje, die de mooiste taarten in de vitrine heeft staan en doen wat boodschappen bij de supermarkt. Daarna vertrekken we snel terug naar huis, met een buggy op Bali, niet verstandig. Morgen kijken of we een scooter kunnen huren. In Nederland zou ik ouders met twee jonge kinderen voor gek verklaard hebben, een scooter! Hier zie ik de Balinese bevolking ons met hun blikken voor gek verklaren, dat we met een buggy lopen. En na enkele drukke straten, geven we ze groot gelijk, dit is geen doen. Hugo doet een heerlijke middagslaap in z’n tentje terwijl wij lekker zwemmen, lezen en een folder doornemen over alle massages en verzorgingsbehandelingen die je hier kunt krijgen. Nu maar hopen dat (schoon)mama ook zin heeft om mee te gaan! We zwemmen met z’n allen aan het einde van de middag, aangezien het echt te warm is om niet te zwemmen. Carlijn geniet ervan, ze heeft zweetdruppeltjes op haar neusje als ik haar later voedt, zo warm. ‘s Avonds genieten we van de kookkunsten van de dochters van Wayan, we eten saté, een groente gerecht, ei/mais koekjes, tofu koekjes, zelfgemaakte kroepoek en zelfs Carlijn krijgt een bakje gekookte komkommer en wortel reepjes, wat voor haar makkelijker te proberen is dan de rauwe komkommer die ik haar normaal voorzet. We genieten en eten veelste veel, zelfs dan krijgen we alles niet op. Morgen hopen we weer te genieten van de lekkere maaltijd van de dochter en het nichtje van Wayan.

De rest van Bali volgt z.s.m.