Slapen in het klooster en vliegen naar Australië

En toen werden we ‘s morgens wakker in de Ryokan en zagen we tot onze grote verbazing, sneeuw!

Mooie grote vlokken dwarrelden naar beneden, we waren blij met de paraplu die we mee mochten nemen. Ondanks dat de sneeuw niet heel overtuigend bleef liggen waren de treinen toch een beetje ontregeld, ik denk dat we wel 10 minuten te laat vertrokken. We moesten er hard om lachen. We vertrokken naar Osaka met de Shinkansen, we zaten 3 uur in de zelfde trein, heerlijk genieten van het mooie landschap. Want door een sterk staaltje samenwerken, lees: ik blokkeerde de doorgang met de grote koffer en kinderen in de buggy en Arnout sleepte alles naar binnen. Hadden we alle bagage ergens achter een stoel, of in een bagagerek boven ons hoofd weten te krijgen. De vriendelijke conducteur wilde me graag helpen de grote koffer de trein in te slepen. Ik heb hem vriendelijk toegelachen en gezegd dat het echt heel zwaar was en niet hoefde, eerlijk gezegd lag ik in een deuk. Je moet je voorstellen een kleine man met een grote koffer. Hij ging er echt mee op de loop. Maar bleef maar trekken en helpen, Arnout heeft hem uiteindelijk ‘uit zijn lijden verlost’ door de koffer naar binnen te trekken. Ik bleef vriendelijk verontschuldigend lachen, of zou hij gezien hebben dat ik stiekem genoot van dit prachtig staaltje entertainment? Oh wat een hilarisch gezicht, ik hoop dat jullie het voor je zien. Ik mocht met Carlijn gebruik maken van de Multipurpose room om te voeden, dit zat heerlijk rustig. We stapten van de Shinkansen over in de metro en reden gemakkelijk naar ons hostel. Eenmaal boven de grond zagen we dat we niet in de beste buurt van Osaka waren beland. We zagen afval op de grond liggen en er waren zwervers, erg vreemd in Japan. Het Hostel was een echt Hostel, zoals we hem kennen uit vroegere reis tijden, we hadden een kamer waar twee bedden in stonden en een klaptafetje. De badkamer en toilet op de gang. We sliepen niet geweldig, Carlijn noodgedwongen vanwege ruimte gebrek maar weer bij mij in bed en Hugo bijna scheef met z’n tent tussen de bedden. De volgende morgen lieten het grootste deel van onze bagage en de buggy achter bij een bagageopslag, om over 2 dagen weer op te halen. We werden door een vriendelijke man bij het treinstation in de goede trein geloodst. Halverwege de 1 ½ uur durende treinreis moesten we door de trein naar voren lopen, omdat de trein in tweeën gesplitst werd. We hadden een leuk gesprek met een Chinese dame die van origine uit Maleisië kwam maar nu in Amerika woonde, volg je hem nog? We praatte over bevallen in Amerika en Maleisië, een vriendin van haar was onder begeleiding van een verloskundige thuis bevallen in Maleisië. Maar dat was vrij bijzonder. Zij was blij met haar “cesarians’ want de pijn had ze nooit aangekund. En ze waren erg goed verzekerd via het bedrijf waar haar man voor werkte, zodat ze zelf maar 300 dollar hoefden te betalen voor de keizersnede en het verblijf van een week in een suite in het ziekenhuis. Ze keek me raar aan toen ik over de beval cultuur in Nederland vertelde. En dat tegenwoordig steeds vaker vrouwen 48 uur na de keizersnede naar huis gaan. Ze vond de kraamzorg wel erg interessant, blijft deze verzorgende dan ook ‘s nachts? Ik vertelde dat ik het vaak wel gekscherend opper, maar dat er nog nooit enthousiast op gereageerd is door de kraamverzorgende.

Via de cablecar en een bus komen we aan bij Koyasan, we worden voor de deur van ons klooster uitgezet.

Er komt een vriendelijke man ons helpen onze schoenen voor slippertjes te verruilen, tot Hugo zijn grote genoegen zijn er ook speciale kinderslippers.

We moeten het heel klooster door naar onze kamer. En dat duurt lang, met Hugo op slippers. Maar het geeft niets, we worden vriendelijk en geduldig afgeleverd. Er wordt ons thee gebracht en de inschrijfformulieren. Ook wordt ons gevraagd of we onze wensen willen opschrijven voor de vuurceremonie eind van de maand, dan wordt er gebeden voor de wensen. Dit lijkt ons erg leuk en een goede manier om een gift aan het klooster te doen natuurlijk. We schrijven voor ons vieren een wens op een houten stokje, Hugo vindt het erg leuk en loopt er mee rond, Carlijn knabbelt vrolijk op die van haar. We steken onze voeten onder de tafel want de tafel is verwarmd aan de onderkant, er om heen zit een dikke deken zodat de warmte “binnen tafels” blijft. Hugo gaat lekker slapen, Arnout geniet van z’n boek en ik wandel lekker met Carlijn door het bijzondere dorp. Ik heb een bijzonder gesprek bij het toeristeninformatie centrum, ik ontmoet daar een stel Franstalige Canadezen. We praten over Quebec en Montreal, waar wij vorig jaar op vakantie zijn geweest en ze vertellen over hun bijzondere reis. Hij had vorige week donderdag zijn laatste werkdag gehad en vrijdag waren ze als “vers gepensioneerden’ op het vliegtuig gestapt naar Japan. Hoe lang ze weg bleven? De rest van ons leven antwoorde de man. Ach het leven is een reis op zich zei ik, maar z’n vrouw verbeterde hem, nee 5 jaar hebben we afgesproken dan gaan we terug. Ze wilden graag een poosje in Europa wonen, Italië of Spanje, Portugal. Maar eerst stond Thailand en Bali op de planning na Japan. Dat is nog eens een manier om je pensioen in te richten. Geïnspireerd en verwonderd ging ik verder op pad. Bij het tweede toeristen informatie centrum, volgens mij zijn er hier drie, won ik informatie in over een Kaligrafie cursus, leek me erg bijzonder, maar toen ik het voor gestempelde vloei papier zag wat je in de cursus mocht overtrekken viel de magie een beetje weg. Dan kan het nog 1 van de belangrijkste Soetra’s uit het boeddhisme zijn. Het was nogal moeilijk informatie krijgen over de cursus, ik wilde alleen weten of reserveren nodig was, maar de beste man verstond me totaal niet, ik kreeg een uiteen zetting die waarschijnlijk langer in beslag nam dan het overschrijven van het vloeipapier op zich. Uiteindelijk zei hij, “ahhhh Reservation, Haj, no just come” . Haj.

Terug gekomen bij het klooster moest ik even goed nadenken voor ik de weg naar onze kamer weervond. Al was het niet erg rond te zwerven door het bijna verlaten klooster, prachtige tuinen, lange gangen. ‘s Avonds verheugden we ons op een bijzondere maaltijd, voor Hugo had ik in het plaatsje al wel iets anders te eten gekocht. En het was maar goed dat we nog een pot instand noedles hadden, want dit was niet aan ons besteed.

Het zag er prachtig uit allemaal, maar oei de smaak was iets anders. Je had de keuze tussen koud; glibberig, sompig of slierten. Warme soep met sompige stukjes erin en enkele stukjes fruit die voor we met de ogen konden knipperen verdwenen waren in het buikje van Hugo. We genoten van de warm water baden die erg warm waren en doken op tijd onder de wol, al was het maar om warm te blijven. Arnout ving nog een lollig gesprek op terwijl hij uit het gedeelde bad kwam, er zat een oudere Japanse meneer en een Thai in het bad. De Japanse meneer sprak een woordje Engels en vroeg aan de Thai waar hij vandaan kwam, Thailand was het antwoord, Taiwan? Vroeg de Japanse meneer. No Thailand. Taiwan zei de Japanse meneer weer. No Japan, Taiwan, Thailand zei de Thai met handgebaren de volgorde waarin de landen lagen, Bangkok zei hij toen maar. Of het uiteindelijk nou duidelijk was geworden weet ik niet. Maar gekscherend zeggen we nu tegen elkaar “oohhh Taiwan!” bij elke spraakverwarring. De volgende morgen ging de wekker erg vroeg, om 7 uur zat ik in de tempel van het klooster voor het ochtend gebed. Iedereen had z’n jas aan, behalve ik, dom achteraf, aangezien de vorst op de daken lag, maar ik vond het niet helemaal gepast in een tempel. Dat heb ik geweten, bevroren kwam ik terug. Maar het was een aparte ervaring. Met klankschalen werden de soetra’s kracht bij gezet. Het klonk alsof ze begonnen met het AUM (OHM, OM) mantra , hé die ken ik! Ik voelde een euforie die je alleen voelt wanneer je onverwacht een bekend nummer hoort draaien. Overal stonden kaarsen, ik moest denken aan de vele branden die beschreven stonden waardoor alles in dit dorp minstens 1 keer herbouwt was. Al met al een prachtige mystieke sfeer. Na het heerlijke ontbijt, van rijst en een beetje muesli die voor Hugo bedoelt was. Gingen we op pad naar het Okunoin kerkhof. Dat klinkt vreemd, maar hier beginnen veel mensen aan de pelgrimstocht ‘De Shikoku 88’ door Japan. De route bestaat uit 88 tempels en is 1400km lang. Daarnaast ook een echte toeristen trekpleister. Want de Heilige Kobo Daishi heeft zijn laatste rustplaats hier, hij zit hier in eeuwige meditatie tot de grote Boeddha terugkeert op aarde. Aldus geloven de aanhangers van het Shingon-boeddhisme.

Het was prachtig hier te lopen tussen de hoge naaldbomen en oude en nieuwe stenen.

Ik had al gelezen dat de vorm van de meeste Gorinto’s (grafmonumenten) bijzonder was, de opbouw bestaat uit 5 stenen die staan voor 5 niveaus van ons universum. Aarde, water, vuur, wind en de ruimte. Het idee erachter is dat na onze dood het lichaam terug naar zijn elementaire. Op deze begraafplaats staan trouwens circa 200.000 stuks van deze grafmonumenten.

Hugo moest halverwege de wandeling hard huilen omdat zijn handjes zo koud geworden waren. Hij zat bij mij in de rugdrager en we konden hem gelukkig overtuigen lekker de handjes tussen mij en hem te stoppen, waardoor ze snel iets warmer werden. Het middagdutje van Hugo werd een middagdutje voor het hele gezin, dat zijn we niet meer gewend, zo vroeg op staan!

Hugo werd pas laat wakker en genoot van het spelen met z’n trekker en shovel, de kamer was eindelijk een beetje warmer aan het worden dus we besloten alleen nog een klein rondje te maken door het dorpje voordat we weer terug keerden om aan te schuiven voor ons tweede avondmaal. De volgende morgen ging Arnout naar de tempel voor het ochtendgebed, hij vond het ook een bijzondere ervaring. Het regende hard op en daarom besloten we de rest van de tempels en bijzondere locaties hier in Koya-san maar lekker te laten en de bus terug naar het station te pakken. In de trein hadden we een leuk gesprek met twee Duitse meiden, ze zouden allebei met een nieuwe baan starten als ze straks terug kwamen van hun reis. We lachten met elkaar om de bijzondere gebruiken van de Japanners. Zei vertelden over een bijzonder ritueel die ze meegemaakt hadden in de metro, de metro zat bomvol, maar toch wilden er nog mensen instappen. Deze mensen draaiden zich met hun rug naar de open deur van de metro en liepen al heupwiegend achteruit naar binnen. We kwamen niet meer bij van het lachen.

De overvolle metro’s waar wij in stonden waren we vooral bezig onze kinderen alleen in de buggy te houden, jammer dat we dit niet gezien hebben! Toen we bij het station aankwamen waar we de rest van de bagage op moesten halen regende het nog steeds erg hard. Hugo en ik deden onze mutsen op, maar Arnout en Carlijn hadden niets om zich te beschermen. Na een paar passen kwam er een vriendelijke meneer naar Arnout toe die zijn eigen paraplu afstond om Carlijn droog te houden! We waren ontroerd door dit vriendelijke gebaar. We stapten weer in de trein en later de metro om bij ons laatste hotel in Japan te komen, deze keer kozen we voor een iets duurder hotel, in de hoop ons Japan avontuur in luxe af te ronden. We kwamen in een prachtig hotel, wat vooral bekend stond vanwege zijn bruiloftsarrangementen, je kon in een replica van een traditioneel Japanse tempel trouwen of in een replica van de witte kerk in Oostende. Staat er een bijzondere witte kerk in Oostende? Wij wisten er niet van, ondanks onze 3 jaar ervaring als “Vlaming”.

We hadden een fijne ruime kamer, op de 22ste verdieping en keken prachtig uit over Osaka, we zaten in het businesspark van Osaka vlak bij het Osaka Castle. In het Osaka muziek stadium aan de rand van het Osaka Castle park was ‘s avonds een optreden van de Japanse Backstreet boys, we zochten de muziek even op en vonden het niet slecht klinken. We gebruikten deze laatste dagen vooral om even bij te komen van alle indrukken, elke morgen ging Arnout naar de bakker voor heerlijke broodjes en koffie, na enkele dagen zette de bakkersvrouw de koffiebekkers al klaar als Arnout binnen liep. We gingen naar een indoor speeltuin, die helaas gesloten was, Hugo had een totale breakdown en wilde met alle macht naar de speeltuin. Dit betekende dat Arnout met Carlijn in een fruit-cafe zat om een heerlijke wafel met fruit te bestellen en ik buiten op het bankje met Hugo. Gelukkig waren de dames naast ons tafeltje erg behulpzaam en zonder het te vragen kwamen ze nadat we uitgelegd hadden waarom Hugo zo verdrietig was met een alternatieve binnenspeeltuin. De ene dame verstelde dat ze in het onderwijs zat en haar school het Nederlandse onderwijssysteem volgde.

Ondertussen deden we op deze dag onze was bij de coin machines die we opgezocht hadden. Op onze eerste dag had ik een bijzonder gesprek met de vriendelijke hotel medewerker. Ik vroeg hem of ze wasmachines hadden in het hotel, er werd moeilijk gekeken en ik herhaalde een paar keer enkele steekwoorden die mogelijk mijn vraag konden verduidelijken. Tot de man zei “we don’t have laundry’ en ik antwoorde, “well I do”. Uiteindelijk kwam ik met een laundryservice lijst weer op de 22ste verdieping, 800 Yen om je onderbroek te laten wassen vonden we iets te gek.

Hugo speelde dus heerlijk ‘s middags na het middagslaapje in de buggy, in de warme indoor playground. Er staat een koude wind vandaag, we merken hoe dichter we bij december komen, dat het echt kouder gaat worden hier.

We zijn ook een dag naar het Osaka Aquarium geweest, met een stempel op je hand mag je de hele dag in en uit lopen.

We deden ‘s morgens een deel, gingen winkelen in het shoppingcentre ernaast toen Hugo sliep in de buggy en deze ’s middags, toen hij wakker was, het tweede deel. Ze hadden hier in de voedingsruimte heel lief allemaal foto’s hangen van dieren die hun jong voeden.

En toen was de laatste dag aangebroken, we mochten de koffers achterlaten in het hotel en we genoten nog even van de mooie speeltuin in het park voordat we de trein pakten naar het vliegveld.

‘s Avonds om 22uur vlogen we richting Cairns. We hadden dankzij mijn vriendelijke buurman die best een rij naar achteren wilde drie plekken naast elkaar met een babybasenet ervoor, lekker ruim. De kinderen sliepen moeilijk. Hugo schrok een paar keer huilend wakker, waarop ik met hem even ergens anders heen liep en uiteindelijk hem rustig kreeg door even op de grond te zitten. Helaas hadden we 1 afschuwelijke mannelijke steward die zowat uit z’n vel sprong omdat ik niet direct ging staan toen hij me vertelde dat ik niet mocht zitten. Hij kwam met de beroemde zin ‘ omdat dat de regels zijn’ toen ik vroeg waarom ik niet mocht zitten, aangezien het niet gevaarlijk was en ik niemand in de weg zat daarbij kwam ook nog es dat ik voorkwam dat het hele vliegtuig op deze nachtvlucht wakker zou zijn door Hugo zijn gehuil. Hij liep briesend weg. Hugo was inmiddels gekalmeerd en ik besloot een praatje te maken met de gezellige dame uit Cairns die Carlijn en ik in de verschoningsruimte op het vliegveld ookal even spraken. De steward kwam terug met twee van z’n collega’s, maar ze zeiden niets. Gelukkig was de rest van het personeel erg vriendelijk, Hugo kreeg lekker appelsap en een teken pakketje. We waren blij toen we landen, alles verliep verder erg vlekkeloos, aangezien we uit de rij werden gehaald om met de kinderen snel door de douane te kunnen. Met de taxi naar de auto en een uurtje later lagen we met een stel verse broodjes aan

De lagoon van Cairns, geen slecht begin van ons Australië avontuur.