Stenen en nog meer stenen, Grand Canyon

’s Avonds hebben we zelf gekookt in de camper, we aten rijst bij de picknick tafel buiten. Hugo verheugde zich zo op het ijsje nadien dat hij na de eerste hap Klaar! riep.

Er was een familiedouche op de camping, wat wel heel handig was, maar helaas Hugo zijn douche drama niet minder maakte. Het zwembad wat ernaast zat wilde hij wel graag even in, helaas was deze al dicht en werd het toch echt kinder bed tijd.

Wij kropen ’s avonds lekker even achter de laptop en Ipad om het reisverslag bij te werken en voor de komende tijd een route te plannen. Codewoord; niet teveel kilometers.

’s Morgens werden we rond 7 uur wakker, het vertrek van de eerste campers begon al.

Wij deden mooi rustig aan en besloten een tussenstop te maken in Williams, op ongeveer 1,5 uur rijden volgens de tomtom. In camper termen; 2 uur.

Daar aangekomen tankten we voor 85 dollar!! Ik verdenk onze camper van een gaatje in de tank. Maar waarschijnlijk is het de V8 wat de oorzaak is. Gisteren hebben we namelijk ook getankt. Vanaf het toeristen informatie centrum zagen we een prachtige speeltuin. Hugo kon zich lekker even uitleven. Daarna aten we in een typische Amerikaanse diner. We werden geholpen door een jongen van een jaar of 13, erg lief. Hij wilde voor Carlijn een kinderstoel halen. Hij keek ons niet begrijpend aan toen we zeiden dat ze nog niet kon zitten. We bestelden natuurlijk een cheeseburger en een milkshake. Dat was genieten! Heerlijk dikke burger en een milkshake waar Janneke haar milkshake bij verbleekt (Janneke is onze Patatboer in Hardenberg). Nadien ging Hugo weer even spelen in de speeltuin en had Arnout informatie verzameld bij het informatiecentrum. We gingen naar het drive-thru wildlife park Bearizona. Een soort van Beeksebergen met alleen Noord Amerikaanse dieren. Erg leuk om met de camper door te rijden. We twijfelen of de camperverhuurder het leuk gaat vinden, al die wild roosters. Maar we hadden nog veel meer lol met de gedachte de camper met een ‘krasje’ in te leveren met het excuus dat er een beer op geklommen was. Daarna was er nog een stukje waar we door konden lopen, maar het regende inmiddels. Dus dat hebben we kort gehouden, Hugo had bij de vijver nog wel een goed gesprek met de eendjes. Volgens hem was het mooiste de Shovel op de parkeerplaats. En toen weer in de camper om nog een uurtje te rijden naar Grand Canyon. In de hoop dat het weer snel opknapt. We hebben de vestjes en dichte schoenen aan inmiddels. Edith, ik denk dat we jullie teveel zon gestuurd hebben!

Aangekomen op onze kampeerplek net buiten het Grand Canyon nationaal park merkten we dat we bij 1 van de grootste Highlights van het land in de buurt waren. De camping stelt niks voor en we betalen de hoofdprijs. Maar goed, we komen ook niet voor een mooie camping natuurlijk! We hebben ons een beetje geïnstalleerd en zijn vrij snel na aankomst het eten klaar gaan maken, hups kids op bed en er zelf niet al te laat achteraan. De volgende dag wilden we namelijk naar de Grand Canyon. ‘s Nachts was het zo koud dat we op zoek gingen naar de verwarming. Ik haalde een ijsklompje uit haar reistentje voor de nachtvoeding. Dat was me toch iets te gek, zon koud kindje! Zelf had ze wel lekker geslapen leek het en het was vooral de slaapzak en haar handjes die koud waren. We besloten op dat moment dat we gingen proberen om de zonsopkomst te bekijken in het Nationaal park. En dat lukte, om 5 uur de wekker en gaan! Dikke kleren aan allemaal. We hadden een heel mooi uitkijkpunt uitgezocht om heen te gaan. Bij de ingang van het Nationaal park konden we zo doorrijden, nog niemand aanwezig.

Om bij het uitkijk punt te komen moesten we de bus nemen bij het Visitors center. Deze was helaas net een paar minuten voor onze aankomst vertrokken. Ze zijn wel stipt hier! Maar we konden ook lopen naar een uitkijk punt, dus dat gedaan. Wouw! Wat mooi. Hugo was niet zo blij met de wandeling, de mensen bij het uitkijkpunt waarschijnlijk niet met zijn luid protest. Eenmaal in de rugdrager konden we alle vier genieten. Wouw. Woorden te kort.

Al niet voor Hugo “Kijk de zon” en zo simpel was, kijk de zon, zo mooi.

We liepen terug naar de camper voor ons ontbijtje, dat ging er inmiddels wel goed in. We deden een laagje kleding uit en gingen met de bus naar Grand Canyon Village en vandaar naar ‘de rode route’. Ook wel bekend als Grand Canyon voor luie mensen, of zwaar bepakte mensen. Volgens het hop on hop off principe gingen we een flink aantal look outs langs. Erg mooi en elke keer net een andere hoek. Hugo en Carlijn sliepen lekker in de rug en buik drager.

‘s Middags gingen we weer naar de camping even lekker eten en bijkomen. We hadden nog een leuk gesprek met twee Los Angeleses van beiden 80 jaar die met een Mobile Home, je weet wel zo’n gevaarte ten grote van een bus met 2 uitschuifbare delen, heel Amerika al gezien hadden. Hij was inmiddels 30 jaar gepensioneerd. Ik denk dat als je er een half jaar tussen uit gaat zoals wij nu, dat het moeilijk wordt pensioneren op je 50ste. Zo leuk om te zien hoe enthousiast deze mensen konden vertellen. Ze hadden ooit een jaar door Europa gereisd en de camper gewoon verscheept. Ze hadden Australië en Nieuw-Zeeland gezien. En hielden het de laatste tijd vooral bij Amerika. Arnout toonde z’n interesse voor de combi waar ze mee reden, achter de bus hing namelijk nog een kleine jeep. En we werden spontaan uitgenodigd even binnen te kijken. Wouw wat een geweldig ding, een volwaardige leren bank, eethoek, keuken, ruime badkamer, toilet met wasmachine en droger en natuurlijk een slaapkamer met ruime kastenwand. Volgens mij kun je er prima in wonen! Dat kan weer van ons lijstje, altijd als eens willen kijken in een mobilehome!

En toen op naar het vliegveld, want Arnout ging met een helikopter over de Grand Canyon. Samen met vier anderen gingen klaar staan om naa de helikopter te lopen. We hadden Hugo goed uitgelegd dat hij samen met Carlijn en Mama ging kijken en zwaaien naar papa. Toch zag hij z’n kans schoon en greep hij papa’s hand, Hugo mee! Helaas staken we daar een stokje voor, maar het was wel erg schattig. Arnout kreeg een prachtig plekje voorin de helikopter en buiten keken we hoe hij opsteeg, erg leuk om te zien. Ze hadden als het ware ook een opstijgbaan waar ze laag over de grond heen vlogen, en daarover vlogen ze omhoog. Of zoals Hugo zegt, hoog in de wolken, waarschijnlijk omdat Oma dat liedje vaak met hem zingt. Want er waren wel wolken, maar daar bleef de helikopter mooi onder. Het was een jongens droom die waar werd voor Arnout, in een helikopter. En dan ook nog met zo’n fantastisch uitzicht. Ze vlogen over het kaibab National Forest naar de North Rim en staken over de Canyon met goed uitzicht op de Colorado River naar de South Rim. Een dol enthousiaste man kwam terug! We stonden met ons drie koppig welkomstcomité natuurlijk de helikopter buiten op te wachten. Er lande echter eerst een andere helikopter recht voor ons, op een meter of 10 afstand gok ik. Ik had de luchtverplaatsing die hierbij komt kijken lichtelijk onderschat. Carlijn zat veilig achter Hugo in de buggy. Maar Hugo kreeg de volle wind vlaag. Daar schrok hij flink van. Het was gelukkig allemaal beter toen niet veel later zijn papa lande!

Ondertussen had Hugo een heel verhaal dat Carlijn naar de crèche ging om met Ilse te tekenen en met Nicole en Yvonne te knuffelen. En papa haar later weer op kwam halen. Carlijn vindt dat heul leuk zei hij erbij.

Terug gekomen op de camping gingen we opzoek naar een anti aanbak pan, maarja dat vind je niet in een dorpje wat alleen draait op toeristen. De zalm bakte licht aan in de pan, maar smaakte er niet minder om. ‘s Avonds lagen de kinderen allebei uitgeteld om 19:30u op bed. Ik volgde niet veel later. We hadden deze nacht een beter plan om het warm te houden, gewoon direct de verwarming goed instellen. De volgende morgen was het ontbijten en rijden! Op naar Page en de Wallmart voor de grote boodschappen inkoop. Daarna nog naar de Horseshoe Bend, flinke klimtocht in de brandende zon, maar prachtig uitzicht. Daarna door naar de camping, waar we ondanks het slechte internet van de laatste dagen toch een plekje hebben kunnen reserveren.

​We vinden het geweldig om al jullie reacties te lezen, wat lezen er een mensen mee! Leuk! Net alsof we met een hele groep door Amerika trekken:-)