Reisverslag 14/10/2016 t/m 27/10/2016

29 oktober 2016 - Tokyo, Japan

14/10/2016 tot en met 27/10/2016

‘s Nachts regent het, ik waan me weer met Jolinda in ons tentje tijdens de gezinsvakanties, gezellig en knus. De volgende morgen is het wel bewolkt, maar valt er geen regen. We besluiten het erop te wagen en vertrekken naar de Sequoia bomen. De Mariposa Grove is helaas afgesloten vanwege herstel werkzaamheden. Het is een wandeling van een half uurtje, echter zien we mensen met aardig ongezellige gezichten terug komen. De heenweg is heuvel af, de terugweg blijkt een flinke klim en zeker drie kwartier te duren. We genieten van het wandelen in het bos en zoeken de kabouterhuisjes in de bomen. Het is zo koud dat de kabouters de deuren dicht hebben en lekker binnen zitten, aldus Hugo. Ik heb de dikste lol met Hugo in het verzinnen van verhalen over wat de kabouters allemaal doen. Arnout kijkt enigszins bezorgt van tijd tot tijd, zoveel fantasie. De bomen zijn echt groot, maar vooral hebben ze een dikke stam. We hebben het idee dat de Kauri bomen in Nieuw Zeeland hoger zijn. Er is een dode boom waar we zelf door kunnen lopen, dit wordt door Hugo vooral wel gewaardeerd. En dan weer klimmen omhoog, pff voor het eerst merk ik dat ik echt nog wel flink wat in conditie en spierkracht mis. Logisch natuurlijk na Carlijn haar zwangerschap, maar ik moet er wel ff mee aan de gang. Met dank aan de geweldige fysiotherapeut die me tijdens de zwangerschap bijstond met goede krachtoefeningen, bedenkt ik nu een afgeleide om zelf nog wat meer kracht te trainen. We komen bij de camper terug en de regen valt uit de lucht, net op tijd. Ik praat nog met 2 park medewerkers die vertellen dat of vanmiddag en anders morgen de Pass echt dicht gaat. Ze zijn er maar druk mee.

Yosemite NP                   Sequoia boom in Yosemite

Hugo slaapt lekker in zijn tentje en wij proberen nog even een overnachtingsplek voor de komende dagen te vinden, de route ligt gelukkig vast nu. Internet of telefoon verbinding valt niet mee hier. We rijden de volgende dag richting San Francisco, maar blijven een stukje noordelijker in een vallei nabij Sacramento. Onderweg doen we even weer boodschappen en bezoeken we een fietsenmaker, hier treffen we echter een hele grote zaak, waar ze keuze hebben in binnenbanden. Ik strompel nog wel eens over de inches en tire en tubes voor de buiten en binnenband. De gesprekken zijn soms dus enigszins verwarrend. Maar gelukkig tref ik hier erg behulpzame mensen. Arnout doet ondertussen boodschappen met Carlijn, Hugo wil sinds het eerste fietsenwinkel avontuur mee, want dan mag hij misschien nog even fietsen. Helaas is z’n mama wat minder toe schikkelijk en mag hij niet fietsen. We zoeken Arnout op in de winkel en treffen een stel kassières in katzwijm bij Carlijn. In de camper eten we even weer wat voordat we onze weg vervolgen. We komen aan op de meest troosteloze camping ooit gezien, we melden ons bij de ingang en rijden een asfalt weg tussen een begraafplaats en golfbaan door richting de kampeerplekken. Het blijkt hier bijna alleen maar om permanente bewoning te gaan. Hugo heeft een totale break down als hij wakker wordt. Ik denk dat hij het gevoel van ons vier een beetje verwoord. We proberen er wat van te maken met een snoepje een buggy ritje. Echter huilt en moppert Hugo zo hard bij de wasmachine dat Arnout snel met hem naar de speeltuin gaat. Ik klets wat met een andere dame die de was doet. Ze verteld daar tijdelijk/permanent te wonen met haar 2 kinderen, aangezien haar zoon daar in de buurt naar college gaat. Hij is bijna klaar en dan verhuisd het gezin weer naar huis, waar haar man verblijft in verband met zijn werk. The American Dream? Ik loop met Carlijn naar de hoofdingang om te kijken wat we hier in de omgeving kunnen doen. In de hoop op de beste tips vraag ik het liever aan iemand, dan dat ik zelf het internet afstruin, wifi hebben we ook alleen bij de centrale delen en de hoofdingang. Van de dame in het washok had ik al begrepen dat het trein museum in Sacramento erg leuk voor kinderen is. De dame bij de ingang spreekt met een aardig accent, waardoor het voor mij moeilijk is haar te volgen. Maar we hebben een leuk gesprek als blijkt dat ze bijna uitgerekend is van haar eerste kindje. Ze krijgt een zoontje en daar is ze reuze blij mee. Want ze wilde heel graag een jongentje. Was ze dan met een meisje niet blij geweest? Nou dat had ze wel even moeten verwerken verteld ze. Ik schrik best een beetje van deze eerlijke en duidelijke voorkeur. Volgens mij ben ik het niet zo gewend dat iemand zich zo duidelijk uitspreekt aangaande het geslacht van het kind en inderdaad als ik erover nadenk. In Nederland hebben a.s. ouders misschien ook best wel een ‘voorkeur’ maar wordt dit snel bedekt door de term ‘als het maar gezond is’. Ik vertelde haar dat ik verloskundige ben en ik ook veel bevallingen heb begeleidt waarbij de ouders het geslacht nog niet wisten. En dat ik dan altijd aan de partner vraag om te kijken ‘wat het is geworden’. Waarbij 1 vader zich, waarschijnlijk overmand door emoties totaal vergiste en z’n kersverse dochter tot zoon doopte. We lachen er hartelijk om en zo heb ik toch even een echt contact momentje met een a.s. moeder. Ze verteld me dat ze enorm opziet tegen de bevalling en zoveel enge filmpjes heeft gezien. Natuurlijk kan ik me niet inhouden en tip ik haar in de richting van positieve bevallingsfilmpjes en vertel ik haar dat bevallen zo iets krachtigs is dat het heel logisch is dat ze het spannend vindt. Ik maak een grapje over dat alleen vrouwen kunnen bevallen en gelukkig lacht ze en zegt ze dat ze direct gaat kijken naar de filmpjes. Goeie tips voor uitstapjes heeft ze trouwens niet, want praten over zwangerschap en geboorte lukt dan wel. We begrijpen elkaar niet helemaal wat betreft leuke activiteiten met een 2 jarige. Nog 3 nachten te gaan voor we de camper in moeten leveren, we zijn het eigenlijk een beetje zat en deze depressieve plek draagt daar ook flink aan bij. Arnout heeft een andere camping gevonden en ‘s morgens vertrekken we rond half elf en na een totale 2 jarige ‘break-down’ met dramatisch huilen buiten de camper en al. De buurman staat binnen een minuut bij ons, iets met een zwangere vrouw die moet slapen en een huilend jochie wat ze niet trekt. Dat komt vast goed straks met de baby.

Vanwege het slechte weer hebben we een binnen activiteit opgezocht, we gaan naar de snoepjes fabriek van de ‘Jelly Belly’”. Dit is een soort winegum met een harde buitenkant, beter kan ik het niet omschrijven. We denken dat ‘smekkies in alle smaken’ van Harry Potter hierop gebaseerd is, ze hebben namelijk van de Jelly Belly ook hele rare smaken, wij vinden de smaak sweet popcorn al vies, maar voor de echte doorzetter hebben zelfs de smaak van braaksel. Er worden filmpjes getoond van mensen die de meest rare smaken proeven, zoals wij het begrijpen is het een echte youtube hit dit te filmen. We mogen over een loopbrug door de fabriek lopen, wel krijgen we allemaal een mutsje op. We hebben er dikke lol om met z’n vieren. Hugo rent lekker op en neer over de loopbruggen en komt ondertussen heel wat enge Halloween monsters tegen. We krijgen allemaal een zakje met snoepjes, Hugo smikkelt deze lekker op. Hij krijgt afwisselend een blauwe, rode, gele tong, gelukkig zitten er geen kunstmatige kleurstoffen in. We eten een broodje in de camper en leggen Hugo lekker in zijn tentje. Tijd voor ons om ook even te relaxen en een boekje te lezen. We halen binnen een kop koffie en een reuze chocolade brok met marshmallow en nootjes en brengen zo de rest van de regenachtige middag door op de parkeerplaats van de fabriek.

Jelly Belly Factory

De nieuwe camping is een fijne plek, met speeltuintje en snel internet. Dat internet is echt belangrijk inderdaad, want we zoeken heel wat uit zo op een dag. Het weer laat wat te wensen over, het is koud en het regent. Maar we maken er het beste van met een kleurboek en stickers, terwijl onze topkok Arnout weer een lekkere maaltijd klaar maakt.

De dag erna doen we een dagje activiteiten voor Hugo. We gaan naar de kleine Sacramento Zoo. Waar we vooral veel depressief ogende dieren in kleine hokjes zien. Hugo mag een takje en stukje blad aan een giraffe voeren en durft dit ook nog! En samen met Arnout gaat hij in een klein treintje door het parkje, ik weet niet wie meer lol heeft, Hugo of ik! Het ziet er erg lollig uit, Arnout opgevouwen in een klein treintje. Hugo slaapt na een broodje in de camper. En ik wandel even met Carlijn door het park. ‘s Middags gaan we naar Fairyland. Een speeltuin voor de allerkleinsten. Er is een boerderij met een ezel en koe, maar ook met een trekker waar de kinderen op mogen zitten. Hugo gaat meerdere keren even op het land werken met de mededeling ‘het land is nog niet klaar”. En zegt dat hij de boer is, boer Hugo? Nee boer Gijs. Oom Gijs, je hebt indruk gemaakt met de grote trekker. Er is ook een groentetuin met allemaal gietertjes, de kinderen kunnen zelf de plantjes water geven. Dit gebeurt door een paar peuters en kleuters vol overgave, wij vragen ons af hoe het kan dat de plantjes nog groeien.

De volgende ochtend vertrekken we naar Sacramento, de plaats waar de Mentalist zich deels afspeelt. Echter lezen we dat er maar 1 of 2 afleveringen hier echt geschoten zijn. Onder andere bij State Capitol. We zien de meest bijzondere spreuken op gebouwen hier in de omgeving staan. Jammer dat we niet wat meer literaire of historische kennis hebben. Oom Bé en Tante Miep lezen onze verhalen inmiddels hoofdschuddend denk ik. De State Capitol bezoeken en dan doodleuk met weetjes over een t.v. serie te komen!

State Capitol

Maar ‘s morgens bezoeken we eerst een museum, maakt het een beetje goed he. Het Railroad Museum. We zijn er rond openingstijd, dus dat betekend nog lekker rustig, er staan al wat schoolklasjes buiten liedjes te zingen. Dus wij besluiten snel naar binnen te gaan. We zien prachtige oude treinen, mogen zelfs een hogesnelheidstrein besturen en door een slaaptrein lopen. Ach dat is niet zo veel anders als de slaaptrein in Thailand. Boven aangekomen liggen allemaal houten treinsporen, opa zou zich hier kunnen uitleven! Hugo vermaakt zich ook flink, met spelen en kijken naar de andere kindjes. We kijken nog bij de elektrische treinen, deze kan Hugo zelf laten rijden door op een knopje te drukken. Er staan ook een paar stil opgesteld, dit zijn de echt dure treinen leren we, die laten ze niet rijden. De medewerkers hier, alleen mannen op leeftijd, zijn erg vriendelijk en willen je graag van alles vertellen over hun museum. Wij treffen er 1 die ons het verhaal verteld van de laatste ‘Golden Spike” van de eerste Transcontinental Railroad door Amerika, deze werd bij de opening van de spoorlijn symbolisch geplaatst door Leland Stanford. Echter bleek dat de smid die deze maakte er nog 1 had gemaakt en deze staat in het museum in Sacramento. Een leuk detail, de gebruikte Golden Spike staat Stanford University, door onverwachte vertragingen staat hier de verkeerde datum op. De andere Golden Spike hier in het museum is veel netter geschreven, omdat er minder haast was en achteraf, waardoor de datum wel klopt met de officiële openingsdatum.

California State Railroad Museum        Golden Spike

We eten Fish and Chips in het oude centrum. Hugo slaapt weer even in de camper en Arnout loopt met Carlijn een rondje door het oude centrum, lees langs de snoepwinkels.

Haagse Hopjes in Sacramento

Als Hugo wakker is lopen we vanuit het oude centrum naar Downtown. Dit is echter geen fijne buurt, we komen door een eng tunneltje en moeten manoeuvreren tussen de zwervers door. We lopen een stukje op met een man met 1 been, die verrassend snel met z’n krukken loopt. Hij verteld ons dat we voorzichtig moeten zijn in oud Sacramento met de kinderen. We lopen via het stadion terug naar de camper. In het stadion is een grote basketbal wedstrijd vanavond. We komen heel veel cheerleaders tegen, of verkleden de fans zich zo? Terug bij de camper eten we een appeltje en wagen we ons aan de avond spits. Deze valt eigenlijk reuze mee en met een half uurtje zijn we weer op de camping. Hugo maakt nog even de speeltuin onveilig voor we gaan eten. En na het douchen liggen de kinderen lekker op tijd op bed.

En dan is het ‘s morgens op tijd vertrekken, we hebben geen ontbijt meer dus wij besluiten bij de Denny’s te eten. Moet je een keer gedaan hebben natuurlijk, Amerikaans ontbijten. We eten pancake ’s met bosbessen, lekker hoor. We praten gezellig met een stel achter ons met een baby jongentje van 4 maand. Het kindje is aanzienlijk kleiner dan onze 5 ½ maand oude Carlijn. We worden enigszins zenuwachtig als we in de file rijden en nog moeten tanken. De camper moet namelijk voor 11 uur ingeleverd zijn. We zijn om half elf bij het verhuurbedrijf. Daar loopt het allemaal voorspoedig. Arnout regelt het papier werk en ik de luiers, 3 verschoon ik er in totaal. Dan blijf ik met de spulletjes en Hugo achter terwijl Arnout en Carlijn de auto gaan ophalen. We zijn vlot weer terug. Er was wel even crisis bij het verhuurbedrijf want Arnout wilde met mijn creditcard de auto betalen, maar dat kon natuurlijk niet. Het huurcontract was op zijn naam. Arnout bleef koelbloedig en stelde voor dat hij mij zou sturen, maar dan moesten alle papieren wel weer opnieuw ingevuld worden. Kennelijk was meer papierwerk toch erger dan het overtreden van de regeltjes. Want ineens was het geen probleem om de auto toch mee te krijgen. We reden naar Berkeley het super gezellige universiteitsstadje en vertrokken naar de heuvels, een flinke klim volgde en een hele spannende oprit, maar toen kwamen we dan toch bij ons nieuwe overnachtingsplekje. Een studio onder het huis van een oude dame. Prachtig ruim en met het beste uitzicht! We keken zo de baai over richting San Francisco. Jean vertelde dat ze al even wat boodschappen gehaald had voor ons zodat we niet direct op pad hoefden en er stond zelfs wat speelgoed klaar voor Hugo. Wat een heerlijke ontvangst. Hugo ging na het eten van een broodje lekker op bed en wij zaten in het zonnetje voor de studio. We hoorden voornamelijk vogels fluiten en verder was het stil, wat een genot. Nu komen we erachter hoeveel geluid er in de camper zat. We gaan ‘s middags even op luier jacht en willen nog wat verse groenten kopen voor het avond eten. We schrikken echter zo van de prijs dat we het niet kopen. We spelen met het speelgoed en merken dat het Hugo goed doet gewoon lekker met elkaar bezig te zijn deze middag. Carlijn ligt heerlijk op de schone vloerbedekking en is druk aan het draaien en probeert achter de blokjes aan te gaan door zich af te zetten, dit lukt uiteraard totaal niet, maar het zit er schattig uit. Een soort van pinguïn zwem op het droge.

De dag erna gaan we naar San Francisco met de ferry. Reuze leuk voor Hugo, want we varen een stukje door de haven van Oakland waar hele grote schepen liggen en een kraan druk bezig is de zeecontainers op de juiste plek te zetten. We wandelen over de Fishersmen Warf en eten een Clam Chowder een soort van ragout/soep in een groot rond brood. Het smaakt echt een stuk beter dan dat het klinkt. Hugo doopt de frietjes in de ragout en zit flink mee te eten. We hebben heel veel kleren en kleden mee en aan, maar het is echt heel erg warm. San Francisco is koud waarschuwde iedereen ons, de mensen om ons heen noemen het ook ongekend en Indian Summer. We lopen door Chinatown, de grootste of 1 na grootste (de meningen zijn erover verdeeld) Chinatown buiten Azië. De kinderen vallen beiden in slaap in de buggy, dit levert een lief plaatje op en een lekker ijsje voor ons. We zien wederom heel veel zwervers. We lopen over Union Square, wat werkelijk niks voorstelt en kijken hoe de Cable Car draait op een plateau. Leuk om te zien. We praten met een gezellige dame van het Sanjell Francisco toeristeninformatie centrum en die wijst ons de weg met het openbare vervoer. Waar we eerst terug wilden naar de Fishermen Warf besluiten we nu naar het Golden Gate park te gaan. Hugo is net wakker geworden en misschien kan hij daar even spelen. In de bus kom ik aan de praat met het meisje naast mij, ze verteld dat haar overgroot opa 1 van de ingenieurs van de Golden Gate Bridge was. Of hij de beroemde kleur voorstelde wist ze niet, maar ze liet me wel een prachtige oude foto zien van een nette heer voor de Golden Gate Bridge. Wouw, de mooiste verhalen hoor je in de bus hier. Ze verteld dat ze over een paar weken naar Athene gaat voor de marathon daar. Maar ze heeft een heup blessure dus ze traint nu tijdelijk in het zwembad van de universiteit van San Francisco. We lopen door ongeveer de helft van het Golden Gate Park en nemen de bus via de Golden Gate Bridge naar Ghirardelli Square. We praten met een gezin uit Sydney die ons alvast een beetje voorbereiden op de benauwde warmte rond de feestdagen in Australië. “Daarom zitten alle Aussies op het strand Kerst te vieren!” zegt zij. In de bus praten we met een gezin uit Wellington Nieuw-Zeeland. Hij komt van origine uit Colombia en zei uit Engeland, na een blind date zijn ze bij elkaar gekomen en een paar jaar geleden samen naar Nieuw-Zeeland vertrokken. Ze zijn nu met hun  1 ½ jarige zoontje op reis, deze heeft een bijzonder slaapritme. Wat de vader met veel humor verteld, het jongentje ligt heerlijk te slapen op dat moment. We zien de Golden Gate Bridge en stappen bij de laatste halte uit. Via een heerlijk strand lopen we richting Ghirardelli Square. Hugo speelt hier heerlijk in het zand en kijkt z’n ogen uit. Er zit een zwemschool aan het begin van het strand en we zien dan ook veel mensen in wetsuites zwemmen. We hebben een oprecht geniet momentje zo met z’n vieren. Vrijheid en gevangenschap letterlijk dichtbij elkaar. We kijken naar Alcatraz zo over het water met Hugo op de voorgrond heerlijk met z’n voetjes in het zand en de meest gelukzalige glimlach rond z’n mond. We kopen een kop koffie en een brood met rozijnen en chocolade, al lopend smikkelen we hier steeds een stukje vanaf. We lopen via de Fishermans Warf richting het Ferry gebouw, want op deze tijd komt de ferry niet bij de Fishermans Warf maar alleen bij het verder gelegen Ferry gebouw in het zaken district. Een beste wandeling, maar erg leuk, tussen de barretjes en vrolijke mensen door. We zien heel veel hardlopers en vragen ons af of deze mensen nou speciaal hier heen komen om te gaan lopen, we denken het eerlijk gezegd wel. Misschien niet eens zozeer om het ‘gezien worden”, maar meer om het lopen op vlakke ondergrond, want die heuvels hier kom je gewoon lopend al bijna niet op kwamen we vandaag achter.

Alcatraz  Clam Chowder

Cable Car  San Francisco-Oakland Bay Bridge

Ook vandaag zijn we weer op tijd wakker, half zeven. Dit zijn we van onze kids niet gewend, maar helaas zijn de houten vloeren hier niet geïsoleerd, dus horen we Jean zo duidelijk lopen dat we niet anders kunnen dan wakker worden. We zijn best moe van ons drukke dagje gisteren en besluiten lekker rustig aan te doen. Op de planning stond naar Fairyland Oakland te gaan, aangezien dit park in Sacramento zo’n groot succes was. Maar we lummelen onze hele ochtend bij elkaar en vinden het eigenlijk wel heerlijk zo. Hugo gaat ‘s middags slapen en ook ik kruip er lekker even een uurtje in. Na het slapen spelen we met de blokken en gaan we op fietsenwinkel jacht, want ja, voor de derde keer op rij hebben we een lekke band. Helaas de extra dikke binnenbanden verkopen ze nergens. Bij de derde zaak probeer ik of ze onze eigen nieuwe binnenband erin willen zetten met een nieuwe buitenband, die we via de buggy maatschappij naar Jean hadden laten sturen. Echter passen de buitenbanden niet. Deze buggy is fantastisch maar die banden, wat een ramp. We koken creatief deze avond, want er is alleen een steelpannetje en een koekenpan, toch slagen we erin een maaltijd neer te zetten. Na het eten nog even lekker spelen en dan op bed. Hugo heeft hier trouwens een eigen Harry Potter slaapkamer, de kast. De volgende morgen is het tijd om te vertrekken, en stiekem zijn we er best blij mee. Het bed is nogal bijzonder, het is zo hoog dat het op klossen lijkt te staan en het is een kleine Queen size, dus heel knus zeg maar. En het wakker worden zodra Jean wakker is vinden we ook niet echt een succes. Gisteren mochten we gelukkig even gebruik maken van haar wasmachine, zodat we vandaag alle kleren schoon weer meenemen. Best een bijzondere dame hoor, we mochten het niet zelf in de wasmachine stoppen, dat wilde ze zelf doen want niemand mocht aan haar wasmachine komen. En ondanks dat ze wel vroeg of we het leuk hadden vroeg ze onder tussen ook meerdere keren hoe Hugo heette, die zei netjes Yes en NO. We werden ‘s morgens uitgezwaaid door Jean in pyjama, best lollig. En we gingen onderweg naar Faye, bij Faye huren we een kamer met gedeelde badkamer, kijken wat dat gaat zijn. Aangezien het maar een uurtje rijden is nemen we een D-tour via de kust en rijden we eerst door een mooi bergachtig gebied, vol met kronkelweggetjes gevuld met motoren, dure auto’s en een enkele gek op de fiets. We komen op tijd aan in Monterey en besluiten eerst het dorpje te verkennen voor we naar Faye gaan. Hier zit een grote fietsenzaak waar ze als het goed is de extra dikke binnenbanden hebben, maar in de praktijk blijkt hun site een beetje overactief gevuld. Ze moeten alles bestellen. We lopen door het leuke plaatsje, over de plaatslijk Fishermans Warf. We zien nog een man met aardig wat vogels, Arnout kent ze allemaal bij ‘type’, ik heb alleen onthouden dat er een vogel bijzat die vroeger een halve ton koste in Nederland. Hugo mag een vogel vast houden maar vindt dit toch erg spannend, Carlijn lacht vriendelijk naar de vogel en vindt het prima om hem op haar handje te houden.

Hugo met een Edel papegaai

We eten een lekker stukje vis en een hamburger en vertrekken naar Faye. Ook hier wacht ons een bijzondere ontmoeting. Faye komt uit China en spreekt nog niet zoveel Engels denken we, of ze is gewoon bijzonder kort van stof dat kan ook. We worden naar onze kamer gebracht en als we vragen of we ook gebruik mogen maken van bijvoorbeeld de zitkamer vraagt ze waarom we dat zouden willen, we hebben een bank op onze kamer. Duidelijk. De badkamer is en-suite aan zowel de kamer van Faye en haar man en onze kamer. Dit betekend dat we de volgende zondag ochtend om half zeven wakker zijn! Hugo trapt er niet in als we zeggen dat het echt nog midden in de nacht is. Het ontbijt begint om 8 uur, prima nu we er zo vroeg uit zijn. Dus we staan netje beneden rond die tijd in een lege keuken. Voor de t.v. een man, Arnout groet hem en kijkt mij enigszins verbouwereerd aan, behalve een hallo geen reactie uit de kamer. Ik besluit naar de kamer te lopen en een poging te wagen, het eigenaardige gesprek ging zo; Hallo bent u hier ook te gast? Ja Oké, dat is fijn. Of bent u de man van Faye? Ja. Oh, hallo ik ben Marijke en dit zijn onze kinderen. U bent dus Bill? Bill, fijn je te ontmoeten. Kan ik zelf een ontbijt maken voor ons? Wil je graag dat ik Faye roep? Ik kan zelf wel ontbijt maken hoor, als u me gewoon even de weg wijst. Ik roep Faye.

Ik besluit met Hugo naar buiten te gaan, we lopen met z’n allen op onze tenen sinds onze aankomst merk ik en ik denk dat als hij niet snel ondeugend wordt of iets stouts gaat doen ik wel heel hard ga gillen. We zien een stel hertjes en eekhoorns en gaan na enige tijd weer terug. Faye reageert verbolgen en zegt dat we vroeg wakker zijn, ja dat klopt, komt door de douche die op tijd aanging zegt ik. Het inclusieve ontbijt waar iedereen over pocht stelt niets voor. Een geroosterde bagel met scrambled egg’s. klinkt best oké, maar er zit werkelijk verder niets anders bij, nog geen peper of zout voor het eitje. Faye vraagt of ze voor Hugo ook wat moet maken, maar zegt dat ze dit nooit doet voor kinderen want het hoort er niet bij, maar ze vindt het geen probleem. Goh, nee zo klinkt het inderdaad, alsof het geen probleem is. We zitten aan tafel met een stel uit Berkeley, ze zijn een weekendje naar de kust gekomen hier, we praten over reizen en genieten van het aangename gesprek. De setting voelt verder zo ongemakkelijk dat we dit gesprek echt wel even kunnen gebruiken. Met de aquarium passen van Faye op zak vertrekken we op tijd, vandaag bezoeken we het wereldberoemde Monterey Bay aquarium. Jullie denken natuurlijk dat ik een grapje maak, maar echt, het aquarium heeft een beroemde naam. Dit komt vooral door al het werk wat hier door biologen gedaan wordt in de bijzondere omgeving rond Monterey. Onder water ligt hier namelijk een Canyon die op sommige plekken 2 mijl diep is. Ik heb eens een documentaire gezien over de walvis trek hier door de regio. In Baja Mexico krijgen de walvissen hun jongen, en als deze jongen oud genoeg zijn gaan ze terug naar de koudere wateren. Met de beruchte overtocht over de Canyon, de walvissen blijven heel dichtbij de kust om jagende Orka’s en dergelijken op afstand te houden. Echter moeten ze dus over de Canyon, en in de documentaire die ik zag liep dit niet goed af voor de moeder en haar jong. Ik ben duidelijk opgegroeid in het Disney tijdperk en heb tegen beter weten in de hele documentaire gekeken, in de verwachting dat het een happy end zou hebben.

Met aquarium kan de hoge verwachtingen die wij hebben helaas niet aan. Het speelplaatsje is er weer 1 volgens hysterisch Amerikaanse opzet, met een mannetje die achter de kids aanloopt alles op te ruimen. Hugo vraagt waar hij op mag klimmen, helaas dat kan hier nergens. Er staat wel een hele educatieve zuil die ons leert dat mensen baby’s 6 flesjes op een dag drinken en walvis jongen 20.000 flesjes. Wat een vervuiling al dat plastic in de zee. Het Great Ocean Aquarium is wel mooi om te zien, hier zwemt een grote groep vissen in een prachtige spiraal. Hugo geniet van zijn appeltje en het klimmen op de bankjes buiten. We besluiten een broodje en een salade te kopen bij de supermarkt en de 17 mile drive te rijden. Hugo en Carlijn slapen allebei en wij genieten van onze lekkere lunch met prachtig uitzicht op de zee.

17 mile drive  Cyprus boom aan 17 mile drive

‘s Middags lopen we door Carmel een leuk plaatsje met veel ateliers en kunstgalerieën. Hugo is in een vrolijke bui en staat spontaan te dansen als hij muziek hoort, we doen pakkertje en rennen wat af. Als ik buiten sta te wachten op Arnout en Hugo die een winkeltje door wandelen komt er een meisje naar me toe die me verteld dat ik er zo gelukkig uit zie. En ze heeft gelijk, ik ben heel gelukkig zo met mijn mooie gezin om me heen. We rijden terug via de 17 mile drive en genieten nog eens van alle moois, Hugo geniet zichtbaar mee. Links de mooie uitzichten, rechts de kranen en shovels.

Monterey Bay Aquarium  Monterey Bay Aquarium

We hebben zo’n reuze zin aan sushi dat we niet meer kunnen wachten tot we in Japan zijn. En dus gaan we naar een Japans eettentje, het zit er vol. Hugo is echter helemaal klaar met gehoorzaam en rustig zijn, we nemen het eten dus lekker mee. Op het grote bed bij Faye eten we onze sushi en terriyaki en dat smaakt reuze goed. Hugo slaapt snel en ook ik duik met Carlijn in bed. De dag begint echter weer op tijd, volgens mij was het nog geen half zes. Carlijn vind het gelukkig wel fijn nog even bij ons in bed en zo lukt het in ieder geval om Arnout en Hugo nog te laten slapen. Faye maakt ons ontbijt weer klaar en wil eigenlijk niks voor Hugo maken, omdat hij gisteren niet alles opgegeten had. Ze vind het zonde om eten weg te gooien. Ze doet het toch en dat betekend dat wij zijn ei ook maar op eten. Ze heeft er ook een Chinees deegballetje bij gedaan waar iets van groente in zit. Hugo wil dit natuurlijk niet eten, dus wij eten dat ook maar op. Faye schuift niet bij ons aan, maar blijft met haar schortje aan druk in de keuken. Wij voelen ons weer aardig ongemakkelijk. Na het eten heb ik toch een soort van gesprek met Faye, ze verteld dat ze nog maar 6 jaar in de U.S.A. woont en vlak bij Shanhai uit de buurt komt. Ze heeft een dochter van 25 jaar die er veel jonger uit ziet en inderdaad de foto’s laten een jong uitziend meisje zien. Ik heb best met haar te doen zo, ze komt op mij niet vriendelijk over en ook haar huwelijk lijkt me niet een erg gelukkige relatie. Ze is erg lief tegen Hugo en hij vraagt steeds waar ze is. Als we weggaan geeft hij haar 2 knuffels en je ziet haar smelten, ze vraagt of Hugo bij haar blijft. We zijn blij dat we onze knuffelbeer meenemen, maar wensen haar nog veel meer knuffels. We rijden via de kust naar een plaatsje Ventura, net onder Santa Barbara. We hebben hier een hotel geboekt en zien vanuit ons raam op nog geen 50 meter afstand een prachtige speeltuin met glijbanen, schommels en zand. Hugo kan z’n geluk niet op. Hij heeft een setje van kleine kraantjes, shovel en vrachtauto gekregen en heeft veel vriendjes in de speeltuin. Ze willen allemaal met zijn speelgoedjes spelen. We zien Hugo ook voor het eerst echt samen spelen met een jongentje de een bedient de vrachtwagen en de ander doet er met de kraan zand in. De hotelkamer is lekker ruim en er zit een klein badje in. Hugo zit ‘s avonds tussen z’n speelgoed in bad te genieten. We eten beroemde Burrito’s bij een klein eet tentje verderop, er is zoveel lawaai binnen dat onze kids er zelfs huilend niet boven uit komen. Het smaakt allemaal goed, wereldberoemd snappen we niet helemaal. Jolinda, jouw Burrito’s kunnen zeker ook mee doen voor de status wereldberoemd! De volgende dag gaan we naar Santa Barbara, we lopen vanuit het centrum naar de pier, een mooie wandeling van een half uur. We blijven zo toch een beetje in beweging. We eten (wederom) Fish and Chips en een hamburger en spelen daarna even op het strand. De kinderen zijn wel moe geworden en vallen op de terugweg lekker in slaap. We kopen nog een mooie souvenir voor onszelf en nemen broodjes mee om ‘s avonds lekker op de kamer te picknicken.

Santa Barbara Pier

De volgende morgen eten we weer van het prima ontbijt, Hugo en Arnout maken zelf een wafel die heel goed smaakt. Hugo speelt weer met z’n vriendjes in de speeltuin en ik pak alles in. Rond de middag vertrekken we richting Los Angeles, nog een uurtje rijden vanaf hier. Maar met de files rond L.A. rekenen we op zeker 2 uur. We rijden via de kust een omweg, omdat de kinderen lekker slapen. We spelen nog even in een speeltuintje en rijden dan naar Gloria, fijn om terug te zijn! Ik doe met de kids even boodschappen en Arnout boekt nog wat plekken in Japan. ’s Avonds eten we lekker Hollandse pot en ik kruip er met de kinderen op tijd in. Arnout maakt me echter na een uurtje of 2 al wakker, we vliegen niet morgenavond maar morgenvroeg naar Japan! Ik wil eerst direct lekker verder slapen maar we besluiten toch maar direct alles in te pakken, want we vliegen om 10 uur. We liggen laat in bed en zijn er om 5 uur weer uit, we vertrekken om 6 uur en komen dan in een fijne stroomversnelling. Het verhuurbedrijf biedt ons als service met de kleintjes dat ze ons direct met onze huurauto doorrijden naar de juiste terminal. We stappen de hal in en kunnen direct in checken, we krijgen plekken met een baby basenet aangeboden en lopen vlekkeloos door de douane. De plekken in het vliegtuig zijn met dank aan Carlijn lekker ruim, we genieten er flink van. De vlucht verloopt erg goed, Hugo ontdooit zover dat hij aan het einde van de vlucht alle stewardessen bij langs wil om ze een knuffel te geven. Hij danst met ze en Carlijn maakt op de arm van de steward een rondje door het vliegtuig. En dan staan we in Japan, redelijk fit en nieuwsgierig. We worden uit de rij gehaald bij de douane en mogen met de kids makkelijk doorlopen, onze koffers staan al klaar en dan begint het zoeken naar de ATM en de ticketbalie voor de treinkaartjes. 60 euro armer zitten we in de trein, nog 1 1/2uur en we zijn er. Er is enige onduidelijkheid met het mannetje wat ons naar ons appartement brengt en hij vindt het nodig Arnout na de reis toch nog even uit te leggen via berichtjes wat we fout gedaan hebben, verkeerde trein pakken enzo. Het werkte voor ons prima allemaal, ik trek me er dan ook niets van aan, Arnout moppert een beetje. We zijn snel bij ons appartementje en hebben een volledige uitleg over waar de bakker, winkel, etc. zit. Arnout mag echter nog een half uur zitten luisteren naar een uitleg over hoe alles werkt. Ik besluit ons te instaleren en de kinderen klaar te maken voor de nacht. Arnout haalt Sushi en we douchen en eten en duiken daarna ook snel in bed. Arnout is echter de halve nacht wakker en voelt zich absoluut niet fit. Echt een jetlag. Hugo is tegen 3 uur ook klaar wakker. Samen met Carlijn instaleren ze zich op de bedbank, ik verzorg iedereen ff en duik er dan lekker nog even in. Om 6.30 uur fris weer uit bed. Ik doe de kids, Hugo heeft lekker wat koekjes opgegeten vannacht en is het met mij eens dat brood nu wel een goed idee is. We lopen samen naar de bakker, maar om 7:30 is er hier nog niet zo veel open op een zaterdag. We vinden er toch een en komen met heerlijke broodjes terug. Arnout voelt zich snel opknappen. Dan wordt er aangebeld en vervolgens tegen de deur getrapt. Ik doe open en er staat een boze buurman, we maken te veel lawaai, te stampen. Ik hoor ook steeds lawaai, maar dat zijn wij niet. Hugo gedraagt zich voorbeeldig en is voor z’n 2 ½ jaar zo stil als hij maar wezen kan. Dus hier wordt ik een beetje boos van, ik vertel de beste man dan ook met duidelijke gebaren dat ik niet wil dat hij tegen de deur trapt. Hij vertrekt verder op oorlogspad en laat ons enigszins van slag achter. Niet alle Japanners zijn netjes en beleeft.

Foto’s

5 Reacties

  1. Ellen:
    30 oktober 2016
    Prachtige laatste dagen in USA. Japan toch gered heel veel plezier
  2. Bert:
    30 oktober 2016
    Leuk geschreven en mooie foto's. Jullie hebben al veel mee gemaakt. En dat in één maand wat komt er nog allemaal.
  3. Arend & Annemieke:
    30 oktober 2016
    Super mooi geschreven, jullie maken wat mee in zo'n relatief korte tijd. Genieten jullie maar lekker hoor, wij doen het van jullie verslagen.
  4. Anneke:
    31 oktober 2016
    wat een verhaal wat knap om alles te onthouden
    en fijn dat alles voorspoedig gaat
    en nu in Japan weer heel anders dan dat jullie gewend waren
    spannend fijn dat we zo contact hebben
  5. Leonie:
    3 november 2016
    Mooie verhalen en herinneringen.