Reisverslag 3/10/2016 t/m 13/10/2016

Reisverslag 3/10/2016 t/m 13/10/2016

Het wordt nodig tijd voor een reisverslag! Meestal typ ik terwijl we rijden, maar de laatste dagen tussen Zion en Bryce was de weg zo ongelofelijk mooi. Dat ik liever voorin zat te kijken. Maar nu zit ik weer lekker bij de kids in het rond zitje te typen. Hugo vindt het vooral erg gezellig en vraagt vaak of ik nog even bij hun kom zitten.

Eerst Lake Powell, we kwamen aan op de Wahweap Campground tegen kwart voor vijf, vanwege het winterseizoen, waren ze om vier uur gesloten. Daar sta je dan, 30 graden, lekker zonnetje, maar het winter seizoen is begonnen. Gelukkig hing er een overzicht van alle aangemelde mensen met een toegewezen plek. Daar stonden wij niet op, terwijl we wel gereserveerd hadden…. We probeerden te bellen, maar er nam niemand op. Gelukkig was er nog iemand binnen die de deur opendeed en voor ons ging checken hoe het zat. Gelukkig klopte het allemaal en kregen we een kaartje mee waarop alle gegevens van de Campground stonden en onze plek. We hadden één van de mooiste plekken vertelde ze. En dat bleek even later, we kwamen op een hoger gelegen plek met vrij zicht over Lake Powell. De foto’s spreken voor zich. We liepen lekker wat over de camping heen en weer, afval, wc, etc. Hugo vond het prachtig en wilde overal mee naar toe. Hij ging zich verstoppen en telde in juiste volgorde van 6 tot en met 10. Wat kun je met simpele dingen gelukkig zijn als ouders he. We kwamen een heel lief hondje tegen genaamd Sundog en Hugo speelde met hem met een balletje. Het was voor het eerst dat ik Hugo over Halo onze eigen hond hoorde. Gelukkig krijgen we van Halo zijn logeer gezin steeds heerlijke foto’s en goede berichten. We werden door de baasjes van Sundog spontaan uitgenodigd om hun foto’s van Moab te bekijken. Na het eten van een simpele hotdog met salade gingen we daar heen foto’s kijken. Het zag er mooi uit en we horen van iedereen dat we echt naar Moab moeten omdat het zo mooi is. Ondanks dat het mooi was hadden we niet direct het gevoel “daar moeten we heen”. Vooral Arnout zag op tegen de reis, helemaal toen later bleek dat het 3 uur enkele reis om rijden zou zijn voor ons. We zien er dus maar van af.

We zagen een prachtige sterrenhemel boven de camper en hadden met z’n twee zo buiten een totaal geluksmoment. Het bleef ‘s nachts ook heerlijk mild, we sliepen met de ramen open. Terwijl we de nacht ervoor nog met de verwarming over en sokken aan in bed lagen! Het begon midden in de nacht flink te waaien, de ramen gingen dicht, de camper bleef heen en weer gaan. De volgende morgen was het een stuk kouder en bewolkt. Geen mooie dag om de Lower Antilope Canyon in te gaan. Daarvoor heb je zon nodig. Bij het bezoekerscentrum van de camping boden ze ons als alternatief een mooie boottocht over het meer en in de Canyon. Echter was de boottocht 1 ½ uur en koste hij totaal 100 dollar! Dat werd ons toch iets te gek. Het weer zou de volgende dag weer opknappen, we boekten een nachtje extra bij. Deze dag gebruikten we om de rest van de route een beetje te plannen en te skypen met een deel van het thuisfront. We reden over een brug boven een enorme hoge dam en gingen naar een parkje om te spelen. Het waaide zo hard, dat het spelen wel wat moeilijk werd. In de camper maakten we pannenkoek.

De volgende dag was het prachtig weer, we gingen naar de Lower Antilope Canyon. Het was echter zo druk dat we anderhalf uur moesten wachten. We besloten eerst even boodschappen te doen en dan terug te komen. Eenmaal in de groep werden we naar de Canyon gebracht, daar stonden heel veel mensen te wachten. Aangezien we trappen af moesten en mensen vaak stil bleven staan in de Canyon om foto’s te maken was er een opstopping ontstaan. De gids schatte dat we 20 minuten zouden moeten wachten, ik schatte in dat zijn inschattingsvermogen hem aardig in de steek liet. Een uur later gingen we naar beneden de Canyon in. We hadden ondertussen wel een leuk gesprek gehad met een Deens gezin. Ze wonen oostelijk van Kopenhagen en zij werkte als huisarts zijnde dat steeds meer vrouwen daar in de regio kozen voor de thuisbevalling. Dit kwam ook gaf zij aan, doordat ze goede verloskundigen in de regio hebben die de thuisbevalling goed kunnen begeleiden. Ze vertelde zelfs dat ze van hun 3e kind thuis was bevallen. Ze woonden toen der tijd op het terrein van het ziekenhuis in een artsen woning, maar konden het ziekenhuis vanwege de snelheid niet halen. Mijn man heeft onze zoon aangepakt, het was de mooiste bevalling zei ze. We hadden het erover hoe jammer het is dat er in Nederland steeds meer gemedicaliseerd bevallen wordt. En ondanks de geweldige voorzieningen steeds minder mensen thuis willen bevallen. Ondertussen voedde ik Carlijn midden in de drukte in de zon. Gelukkig stond er een koel briesje en konden de kinderen in de schaduw blijven van papa en mama. Binnen in de Canyon was het inderdaad wel via steile trappen afdalen, maar het was prima te doen met elk een kind in de drager. We liepen 2 uur lang of stonden twee uur lang in file stil. De uitzichten op de rode gewelfde vormen waren prachtig, maar de ervaring werd echt ruw verstoord door de constante mensen stroom waar we in vast zaten. Inmiddels hadden we alle vier honger gekregen. Gelukkig kon ik aan de honger van Carlijn makkelijk iets doen. Hugo liep zelf in de canyon en had de dikste lol met stenen verplaatsen en met zand spelen. De Deense kinderen maakten figuren in het zand die Hugo weg veegde, dikke lol hadden ze zo met elkaar. Terug in de camper aten we wat we het snelst klaar konden maken; hotdog. Hugo had er zelfs twee en sliep daarna voor 3 uur! We liepen voor de zonsondergang naar het strand waar Hugo met Arnout met blote voeten door het water liep. Terug door de duinen zagen we veel hazen. Hugo vond de konijnen mooi. We maakten een kampvuur waar we een broodje bij aten en de ‘s middags gekochte marshmallows boven roosterden. Dit was bijna niet te doen, zo groot als ze waren. We sliepen nog een nachtje, maar nu met de verwarming aan, want het koelde flink af.

De volgende morgen vertrokken we richting Bryce Canyon. Google Maps en de Tomtom hadden onenigheid over de route, Maps zei dat we met zijn route er in 2 ½ uur zouden zijn, Tom had een andere route waar we 3 uur over zouden doen. Bij het kruispunt van beide routes aangekomen zagen we waarom Tom niet de route van Maps wilde doen. Het bleek om een onverharde weg te aan. We volgden Tom en deden mooi rustig aan. Stopten een paar keer, haalden koffie bij de Macdonalds om 11 uur. En geloof het of niet, het was drukker bij de Macdrive dan rond etenstijd in Hardenberg! De koffie viel in dezelfde categorie slootwater als de rest van de koffie die we hier in Amerika hebben gehad. We kwamen langs een Duitse bakker waar ze heerlijke koffiebroodjes verkochten voor een ruime 4 dollar stuk!

In Bryce aangekomen reden we al een stukje prachtige route door gele en rode rotsformaties. We gingen direct naar het park waar het erg druk was, parkeren lukte eerst niet. Uiteindelijk zette we hem op een leeg plekje bij het Visitors Centre. Dit bleek echter voor bussen te zijn, werd ons meegedeeld door een vriendelijke Ranger. Hij schreef ons geen bon, maar de auto naast ons wel. We werden naar de parkeerplaats zonder plek gestuurd, toen we vertelden dat daar geen plek was zei hij dat we beter moesten kijken. Ik kon erg slecht tegen deze onvriendelijkheid en zei dat we echt gekeken hadden maar dat er geen plek was. Hij ging niet met mij in discussie; einde gesprek. Grrrr, maar zoals we het Elsa hier vaak horen zingen “let it go”. We vonden toch een parkeerplekje en gingen op advies van een andere Ranger met de bus naar boven om de Navajo Trail te lopen, tussen de ………… door. Boven aangekomen aten we eerst lekker onze koffiebroodjes, met goede moed en flinke energie begonnen we aan de trail. We liepen eerst naar beneden, langs mensen die eruit zagen alsof ze aan het zuurstof moesten. We besloten niet de hele trail naar beneden te lopen, maar een stukje, het was prachtig. Zo rustig, ingesloten tussen het massieve gesteente. Naar boven ging ook prima met een paar pauzes, boven aangekomen liepen we daar lekker langs de rand te genieten van het uitzicht. Hugo heeft sinds de Grand Canyon als hobby stenen zoeken, hij propte ook nu zijn zakjes vol en moest ook nog een hele dikke dennenappel in en een takje. De deal is nu, 1 steen per nationaal park meenemen. We stapten weer in de shuttle bus naar de camper en reden naar de camping. Dit was een kleine KOA camping met een leuk speeltuintje en mooie ruime plekken met gras en bomen. En super snel internet, dus wij zochten ons een ongeluk op routes voor na Las Vegas, want dat vinden we lastig, hoe komen we op een leuke manier van Las Vegas in San Francisco. Via Yosemite nationaal park en als het aan Arnout ligt Death Valley. We komen er tot op heden niet goed uit. Hugo hielp met de was en gooide heel netjes alle muntjes in de automaat van de droger. In de wasmand zitten was ook erg leuk, vooral omdat papa thuis dan altijd even een rondje met hem loopt. Ik durfde dit nu niet aan, aangezien de wasmand aardig doorboog met Hugo erin. De volgende morgen wilden we op tijd vertrekken, we werden alleen om 9 uur pas wakker! Ook wel eens lekker. De verwarming was aan geweest en later hoorden we van een motorrijder die we onderweg spraken dat het rond het vriespunt was geweest! We reden een klein stukje naar een plek waar we de vorige dag al enkele auto’s hadden zien staan. Het bleek dat hier een kleine wandeling van een kilometer of 2 begon. We liepen naar een grot, wat meer een inham onder een grote steen genoemd kon worden. En we liepen naar een prachtige waterval, de hele route was langs een helder berg riviertje, de lucht was super fris en door de naaldbomen rook het ook nog eens heerlijk. Hugo zag een super snelle kleine eekhoorn vlak voor we weer in de camper stapten. Op naar Zion. Deze route nam eerst een stuk van dezelfde weg van gisteren, prachtig door dalletjes, langs een kronkelend watertje. Met helaas heel veel dode herten langs de weg. We waren al gewaarschuwd dat er hier op deze weg veel wild doodgereden wordt. Bij Zion reden we direct het park binnen, we hadden honger en waren er niet helemaal op voorbereid. Maar wat een pracht! Rode hoge rotsen zover als je kunt kijken, tunnels waar we bij de tweede zelfs doorgeleidt werden door de Ranger. Met andere woorden; je betaalt 15 dollar en zij leggen het verkeer stil om eerst de ene kant te laten rijden en dan de andere. Geen uitzonderingen ook niet voor auto’s. Maar wel op het betalen, want alleen campers betalen, auto’s kunnen er gratis door. Soms is het redelijk krom hier. In Springdale ‘een ontzettend leuk plaatsje van horen zegen’ aangekomen viel het behoorlijk tegen allemaal. Een voor toeristen opgezet oord met veel te weinig parkeerplekken. En dan zitten wij in het naseizoen. Uiteindelijk toch gelukt, hele dorp door gesjouwd, gekeken of we fietsen konden huren. Want dat moest erg gaaf zijn, je met de shuttle boven aan af laten zetten en dan terug naar beneden met de fiets. Wij hadden hoge verwachtingen.

Maar niet zo hoog als die van de dame van het Visitors Centre in Springdale, ze zouden namelijk ook fietsjes verhuren voor Hugo. Misschien hadden we het moeten doen, een fiets huren voor een 2 ½ jarige, zodat hij direct kan fietsen. De verhuurder vond het allemaal prima, maar we hoorden dat het waarschijnlijk niet zo makkelijk zou worden. We moesten namelijk opsplitsen. 1 in de ene bus met beide fietsen voorop de bus en de andere in de volgende bus met het fietskarretje voorop de bus. Ze hadden geen baby zitjes en de kolossale autostoel paste er niet in. Hoe doen andere mensen dat dan? Nou gewoon met handdoeken eromheen. Jammer maar helaas, dat leek ons niet echt een optie. We gingen terug naar de camper met de shuttle service door het dorp, want het dorp was toch wel iets groter dan we de heenweg dachten. Echter lieten ze ons doodleuk staan. Bij de derde was ik het zo dikke zat dat ik besloot de bus gewoon aan te houden, dat was niet nodig, want deze stopte wel voor ons. De buggy hadden we inmiddels ingeklapt, maar oh jee, waar laten we dat ding? Voor op het dashboard besloot de buschauffeur, dat was de beste plek. Maar Arnout moest achter de witte streep staan, anders kon het wel eens gevaarlijk worden. Ja inderdaad dacht ik, dat is het meest gevaarlijke aan deze geweldige oplossing, Arnout voor de witte streep. De buggy flikkerde er natuurlijk direct weer af. Arnout besloot maar niet meer te vragen en ging met ingeklapt gevaarte achter de witte streep. Als hij maar niemand zou slaan met de buggy? Ja idd daar dient dat ding voor dacht ik toen. Sarcasme durf ik nog niet echt te uiten hier, volgens mij zijn ze daar echt niet van en begrijpen ze het helemaal niet van een vrouw. Maar ohh wat mis ik een goed gevoel voor ernstig zwarte humor!! Dat relativeert toch alles. Goed we kwamen bij de camper, lichtelijk in paniek, want de tunnel zou om zes uur sluiten en het was half zes. Hugo wilde natuurlijk geen tempo maken met in z’n stoel klimmen, dus die werd redelijk geforceerd vastgezet. En toen keek Arnout nog es naar de route en bleek dat de stress voor niks was, we moesten de andere kant op! Op de camping aangekomen bleek het dit keer om een mega grote te gaan, zo groot hadden we ze nog niet gezien! En alles zat vol, we hadden echt het laatste plekje voor de komende twee nachten gevonden. Prima allemaal. We aten lekkere zelf gemaakte nasi en de kids gingen lekker op tijd naar bed. De volgende morgen namen we de shuttle bus in het stadje naar de shuttle bus in het park, volg je het nog? Toen naar boven naar het laatste punt op de route voor een rondwandeling die geschikt zou zijn voor iedereen. Nou naar boven was het niet echt, het was redelijk vlak tussen de hoge bergen door. De wandeling was inderdaad over een goed pad, dus prima te doen, alleen hebben we het rond wandelen niet helemaal meegemaakt, het was jammer genoeg heen en terug. Hugo werd vrienden met een paar tamme eekhoorns en mopperde toen we door wilden lopen en hij in de rugdrager moest.

We gingen op tijd weer terug naar de camping om daar lekker nog even te zwemmen in het verwarmde buitenbad. De kinderen moesten behalve hun wasbare zwemluiers ook nog een disposable zwemluier om. En mochten absoluut niet in de jacuzzi. Bij het zwembad aangekomen was het lekker rustig, alleen wat kinderen en ouders in de jacuzzi. Het bleken Nederlanders te zijnJ. Het water was wel lekker als je er eenmaal doorwas, met Carlijn ben ik maar eventjes erin geweest. Ze was druk aan het spetteren en vond het erg leuk. Snel onder de warme douche in de camper en lekker de kids in de pyjama. We aten en zette de wasmachine aan en kropen lekker op tijd in bed. De volgende morgen werden we om 8 uur wakker van vertrekkende campers en ontdekten we dat Hugo zijn speen kapot aan het gaan is. Ojee, misschien is dit het moment om te stoppen met de speen? Hugo denkt van niet. We reden via de supermarkt door een stukje niemandsland Nevada in, en zagen de casino’s. En daarna weer een hele tijd niets, tot zo ineens in de smog, Las Vegas opdoemde.

We reden met gemak naar het begin van de strip. Toen begon het gezoek. De grote Clown verraadde dat we dicht bij Circus Circus waren. De TomTom hield stug vol dat we het casino zelf gewoon in konden rijden en dan “gearriveerd’ waren. En wij slingerden de camper de eerste de beste parkeerplek op. Na even zoeken, vonden we dan toch een steegje naar achteren waar nog een camper reed, altijd een goed teken! En daar achter was een geasfalteerde vlakte met verschillende stroom en water punten, ook wel de rv camping genaamd! We ademde de geur van Las Vegas in, een combi van marihuana, warm asfalt en suikerspin. Echt ik heb geen idee waarvandaan dat kwam, maar het rook steeds een vleugje zoet. We aten even wat, zochten wat dingentjes uit en besloten de buggy met proviand en kinderen te vullen en naar Circus Circus te vertrekken, binnen zou er ook veel leuks voor kinderen zijn. Het was heerlijk om naar binnen te gaan, buiten was het echt te warm. We liepen door gangen vol vergane glorie en protserigheid zo terug de 70e jaren in. Door het casino kwamen we bij gangen vol snoepgoed en souvenirs. Tot we rechtsaf sloegen en in een grote koepel kwamen waarin allerlei attracties zaten, waaronder twee achtbanen, een clown op een podium, kermis kramen. Ze hadden hier de regel dat kinderen voor 6 dollar een bandje konden krijgen en overal in mochten, echter was Hugo voor alles, ook voor de meest simpele dingen te klein. Waardoor hij door een betalende volwassene begeleid moest worden. Hij heeft uiteindelijk dikke lol gehad in een soort van vrachtwagentje waar een kwart dollar in moest en op een klein carrouselletje met hysterische paarden. Inmiddels was de zon ondergegaan en waagden wij ons weer naar buiten. Ongelofelijk hoe warm het bleef. We liepen het drukke deel van “The Strip” op. Kwamen bij wat kleine fonteinen waar Hugo door druk rennen en veel toeristen struikelde en met z’n voorhoofd op het beton terecht kwam. We besloten Hugo ook maar vast te zetten in de buggy en op zoek te gaan naar wat eten. We kwamen terecht in The Venetian. Met lief nagemaakte straatjes met een prachtige lichtbewolke hemel als plafond. We keken onze ogen uit. Mooie restaurantjes met witte lakens, waar we zuchten langs liepen, als we met z’n tweeën waren geweest… We kwamen uit bij de food coart. En zoals meestal, Indiaans. Hugo at heerlijk van het naan brood en vond ook de kip heerlijk, geen saus zei hij steeds. En gelijk had hij, want ook al was het niet pittig volgens de jongen achter de balie, het was best pittig. Ik vergiste me nog even door zonder te kijken een hap te nemen uit het salade bakje, met groene peper. Daarna gingen we nog voor een sundae ijsje, wat een normaal formaat was volgens de verkoopster. Het normale formaat kregen we helaas niet op. Daarna door naar de fonteinen voor het Bellagio. Helaas kwamen we er buiten achter dat we een lekke band hadden met de buggy. Arnout haalde z’n schouders op, kom we gaan gewoon verder. Zonde om nu terug te gaan. En inderdaad we waren al zover gekomen. De fontein was prachtig, elk kwartier op een ander liedje een gecomponeerd fontein spektakel, erg mooi. Ik werd aangesproken door een dame die vroeg of wij uit Nederland kwamen, ik reageerde terughoudend, dacht dat ze iets wilde verkopen. Maar toen ze heel enthousiast naar haar man riep ik wist het wel! Ze komen uit Nederland. Ze vertelden dat ze al vaak in Europa waren geweest en dol waren op Nederland. Ze kenden iemand in Assen en zijn broer woonde in Düsseldorf. Ze woonden zelf in Las Vegas en hadden een loge die ze mee hadden genomen naar de fontein. De kinderen werden uitgebreid bewondert en de loge vertelde dat ze zelf een zoontje Jackson van 4 mnd had. Uiteraard direct kwamen de foto’s erbij. Ze vroegen wat voor werk we deden en de loge werd enthousiast toen ik vertelde dat ik verloskundige ben en inderdaad mensen begeleidt die thuis willen bevallen. Ze had zelf dolgraag de bevalling thuis gedaan onder begeleiding van een verloskundige, dat leek haar geweldig. Ik legde uit waarom het in Nederland zo goed kan, omdat er een hele goede risico selectie wordt gedaan door de verloskundigen. Zelf was … bezig met Law school, ze zat nu in haar 3e jaar. En hij werkte in de ICT. Drie facebook vrienden rijker liepen we verder. Op de terugweg kwamen we nog langs een vuur show, mij teveel spektakel. Carlijn sliep inmiddels heerlijk, Hugo zat met grote ogen bij Arnout op de rug. Terug in de camper sliep hij direct. Ook wij volgenden niet veel later. We sliepen eigenlijk best goed, ondanks dat we onder een vrij drukke aanvlieg route van het vliegveld zaten. En er steeds geluid van de strip, auto alarmen, politie was.

De volgende dat begon met een tocht naar de fietsenwinkel. Ach best leuk, Hugo had een prachtig fietsje met zijwieltjes waar hij zo op weg fietste, parkeerde hem met een rotvaart in. Trapte op het juiste moment op de rem en daar stond ie triomfantelijk te kijken. Het was nog niet zo makkelijk als wij dachten. Het formaat van het wieltje was een beetje vreemd aldus de fietsenmaker. Er kwam een nieuwe binnenband in met enige twijfel bij de fietsenmaker of het goed zou gaan. We mailden direct met ons Homeaway adres in San Francisco, natuurlijk mochten we de onderdelen daar heen sturen. Dus bestelden we originele bandjes en binnenbanden, in de hoop dat we in Japan niet op zoek hoeven naar een fietsenmakerJ. We reden door naar de premium outlet, Hugo klaagt al eigenlijk vanaf het begin dat hij niet op zijn schoenen kan lopen. Thuis nooit wat gemerkt, maar we denken dat hij er nu wel echt uit groeit. En bij Carlijn krijgen we de broekjes niet meer over de goed ontwikkelde bovenbenen. Dus dat was hoognodig shoppen. Goed geslaagd gingen we lunchen in de camper. Hugo was zo moe dat we die direct in z’n tentje legden en niet weer hoorden. En wij lazen lekker een boekje en deden ook een dutje. Om 15 uur zette we alles weer vast in de gordels om naar het kindermuseum te rijden. Dit was vlak bij en hadden we toevallig gezien op de heenweg. Het was een prachtig museum, met een toneel afdeling met kasteel en schip om in te klimmen en je te verkleden. Hugo wilde een prachtige lange jurk aan, aangezien dat wat lastig klimmen was vond hij het ook goed een cape om te doen, pluche zwaard erbij en weg was ie. Er was een enorm klim toestel die tussen de 3 afdelingen doorliep met buizen waar je op luchtdruk ballen omhoog kon blazen, of doekjes. Glijbanen en klimbanen. Hugo kroop in de bak met ballen en keek niet begrijpend dat alle kinderen ballen bij hem weg pakten. Toen hij eenmaal doorhad hoe het werkte met de ballen in de buizen was hij er niet meer bij weg te slaan. Hij bouwde nog met duplo een hoge auto die hij over een mooie baan liet rijden. Keek door een microscoop naar zijn eigen vingers, speelde dat hij kassière was en bouwde een huis. Erg leuk om te zien. Er liep mega veel personeel rond, wat overactief opruimde achter de kinderen aan. Het was zo erg dat Hugo zijn helm, hij had natuurlijk bij de cape een bouwvakkers helm en veiligheidsbril op, heel logisch, Hugo legde zijn helm dus even neer en draaide zich net op tijd om hem weer op te zetten. Want er was al iemand naar onderweg. Het opruimerige werd me iets te gek toen Hugo zijn cape in moest leveren omdat deze bij de toneel afdeling hoorde. Was het kindermuseum nou voor kinderen? Maar Hugo gaf er niets om, met muziek instrumenten werd er door het hele museum gelopen, alle kinderen mee lokkend richting uitgang. Het was sluitingstijd. We kochten bij de cadeau winkel een knuffeldoekje om de ruilhandel te starten met de kapotte speen. Hugo had ’s morgens laten zien dat z’n speen helemaal los aan het laten was. We stelden hem in de camper voor dat wij de speen kregen en hij een nieuw knuffel doekje om mee te slapen. Dat was prima. Hij vroeg ’s avonds nog even waar de speen was, maar vond het daarna ook prima. We liepen die avond ook nog over de strip en keken onze ogen uit bij de M&M winkel, het Belagio, Caesars Palace, daar treed Celine Dion op, Helaas niet gezien. Ik zag ons al lopen in matching roze T-shirts ala “How to lose a guy in then days”. De buggy hield het, al zien we nu een vreemde verdikking bij het voorste wiel ontstaan.

Hugo sliep die eerste nacht zo zonder speen prima en werd vrolijk wakker. Nu het nog niet zo warm was besloten we nog even in de mooie schaduwrijke speeltuin te spelen. Arnout ging nog even naar het Casino, je kunt natuurlijk niet naar Las Vegas zonder even te gokken. Uiteindelijk was de stand 20 dollar ingezet, 10 terug gewonnen. We stapten in de camper om verder te trekken. Richting de Hoover Dam. Onze camper werd aan een inspectie onderworpen daar aangekomen en goed gekeurd. We reden naar de Arizona kant want daar was ruimte om onze kolos te parkeren, de officiële naam van onze camper is trouwens Leprechaun, niet heel toepasselijk. Hugo ging met z’n trekker met kar buitenspelen en wij maakten wat pannenkoekjes. De dam was erg groot, maar niet indrukwekkender dan de dam bij Lake Powell. De brug boven de dam was dan wel weer een heel indrukwekkend staaltje beton.

We reden verder naar onze overnachtingsplek, we kwamen in een lange file en stonden zeker 30 minuten vast. Er was een ongeluk gebeurt met een vrachtwagen, althans die zagen we op de kop op de bouwplaats naast de weg liggen. Fox5 was de lokale sheriff aan het interviewen aan de andere kant van de weg. We kwamen in de droge vlakte en zagen een ommuurde oase; de camping. Leuk groen met een prachtig zwembad, wat warm genoeg was voor de kindjes. Het was inmiddels flink bewolkt, wat er voor zorgde dat het buiten aangenaam was. We draaiden een flinke was en doken onder de douche. Helaas hier geen familiedouche. Dus dat betekende gescheiden met de kinderen onder de douche, alleen met een kind douchen zonder enige ruimte om ze even neer te leggen valt niet mee. Een snelle pasta en lekker op bed. Zo, hadden wij even tijd voor ons inmiddels favoriete reisspel, QWIXX.

De volgende morgen gingen we ontbijten en reden we Death Valley in. Wat een aparte wereld. Maar prachtig om te zien, we stopten bij Dantes View een hoog uitkijkpunt, vanwaar we een enorm stuk van de vallei konden bekijken, we zagen zoutvlakten, verschillende bergen, rots verkleuringen. Een mooie plek voor ons fruit tussendoortje. Bij de tweede stop, Zabriskie Point gingen Arnout en Hugo na een flink bord pasta naar boven kijken. Ik bleef met Carlijn binnen, dit was voor haar te warm. We reden verder en beide kinderen sliepen snel. Ineens een oorverdovend lawaai. Arnout en ik doken allebei naar beneden, kinderen schrokken wakker. Een F16, met een malle piloot die zeer laag en recht over ons vloog. Ik dacht bij Death Valley met mijn Drentse nuchterheid, ja leuk een dooie vallei laten we daar heen gaan. Maar ik moet bekennen dit is wel erg mooi en verbazingwekkend afwisselend. We rijden naar Lower Pine waar we overnachten, net buiten Death Valley, het is hier lekker warm. We eten dan ook heerlijk buiten. Hugo heeft al snel een Deens vriendje van 1 ½ jaar, dit jongentje heeft een hele collectie voertuigen bij zich, met shovel, kraan en vrachtwagen. Hugo haalt snel zijn trekker met kar en samen/naast elkaar spelen ze heerlijk even. Voor de volgende morgen maken we een playdate bij de speeltuin.

De Denen blijken erg gezellige mensen te zijn en we blijven veel lang in de speeltuin hangen, rond elf uur vertrekken we pas. We rijden naar een plaatsje verderop om te tanken en naar de bakker te gaan. Hier zit namelijk een Nederlandse bakker en een stukje volkoren brood lijkt ons heerlijk! Hugo en ik besluiten de drukke bakkerij te bezoeken met ons tweetjes, terwijl Arnout een parkeerplekje zoekt voor de camper. We zien “door de Aziaten het brood niet meer” en ik besluit het beroemde schaapsscheerders brood van de bakkerij te kopen en snel weer naar buiten te gaan. We lopen langs een prachtig parkje met veel eendjes naar de camper en besluiten bij het speeltuintje te picknicken. Hier zit een hele groep ouders ook te picknicken. We eten lekker ons verse brood en Hugo vermaakt zich in de speeltuin en met kijken naar de kinderen. Het valt ons op dat een deel van de kinderen al een soort van ‘covers’ over hun tanden heeft, het ziet er heel groot en onnatuurlijk wit uit. Een van de kinderen stelt er kennelijk ook een vraag over, want we horen een moeder zeggen, dat is heel normaal, als je tanden wat geel of bruin worden krijg je dat over je tanden en dan zijn ze weer mooi. Ik voed Carlijn en zie even later dat 1 van de andere moeders haar kindje ook zit te voeden. Ik raak met haar in gesprek en vraag of het oké is om openbaar te voeden. Natuurlijk! Reageren alle moeders in koor, Je kunt ze er gewoon uit halen hoor! Kijkt niemand van op, zegt de moeder met de witste tanden. Mooie les voor als ik de volgende keer weer met m’n sjaal zit te vogelen. We praten nog een poosje over de kids en dan vertrekken we weer richting camper, nog zo’n 2 uur rijden op de planning en boodschappen doen. De kinderen doen het erg goed en slapen bijna de volledige 2 uur. We rijden naar de camping, maar deze blijkt 20 minuten voorbij het eindpunt van de navigatie te liggen. De kids werden wakker en waren al redelijk klaar met het rijden, maar trekken de 20 minuten toch super goed. Hugo gaat mee met Arnout een mooi plekje voor de camper zoeken. Hier valt echt op dat de herfst volledig ingetreden is. De bomen zijn geel op de camping en er ligt overal al een kleine hoeveelheid vers blad op de grond. Hugo vermaakt zich, met gebrek aan een speeltuin, met een stok en steen buiten. Hij helpt flink met afval wegbrengen en gaat grote dennenappels zoeken. Wat heerlijk zo’n kindje wat zich met simpele dingen kan vermaken. ’s Avonds zitten we aardig in de nee fase en beland ik met Hugo buiten op het bankje. Voor een beetje rust en even uit de ‘situatie’ zijn. Hij stopt gelukkig spontaan met mopperen en huilen. We kijken even rustig naar de sterren en de maan en dan is Hugo klaar om op bed te gaan. Met Carlijn kruipen we ook vroeg in bed, lekker even lezen en slapen, het is hier koud! We hebben de verwarming aan.

De volgende morgen vertrekken we op tijd richting Yosemite Nationaal park, we zitten net aan de rand van het park. Maar moeten toch nog zon 2 ½ uur rijden voor we bij onze overnachtingsplek zijn. Het park is namelijk erg groot en we gaan via de Tioga pass, wat vanwege de hoogte verschillen wel enige tijd in beslag neemt. We beginnen in de volle bewolking, maar passeren enkele bergen en zitten in de volle zon. Het is prachtig en we maken veel foto’s en proberen wat te stoppen. Maar zodra er een kind slaapt is dit niet haalbaar, want ze worden er direct wakker van. Het valt niet mee bij het Visitors Centre te komen, de parkeerplaats ligt op een klein half uur lopen daarvandaan. We pakken een shuttle bus en weten er dan toch te komen. Arnout kijkt wat rond met de kids en ik probeer wat informatie in te winnen over het hoe en waarheen in het park. De dame achter de balie heeft niet haar dag en vindt het nodig me eerst uit te leggen wat een nationaal park niet is; een playground! Geen idee waar dit weg kwam. Uiteindelijk vertrek ik toch met een kaart waarop staat aangekruist wat we graag wilden zien en hoe we daar kunnen komen. We zijn allebei wel een beetje klaar voor vandaag, dus besluiten mooi naar de camping te gaan. De camping blijkt een veld tussen de bomen te zijn, het ruikt hier heerlijk naar de herfst. En Hugo speelt met blad en takjes want meer is hier echt niet. De man achter de balie kijkt gezellig met ons hoe we de rest van onze route tot San Francisco kunnen plannen. Maar als hij voorstelt nog een nationaal park te bezoeken haken we beiden af. We hebben onze taks gehad merken we. Dus helaas Sequoia nationaal park wordt geschrapt, hier hebben ze ook Sequoia trees, dus we hopen deze morgen te bewonderen. We gaan kijken of dat lukt, want we horen dat er erg slecht weer aankomt, met wind en regen. De Tioga pass wordt morgen zeker afgesloten omdat ze daar zelfs sneeuw verwachten! We zijn dus geen dag te vroeg deze kant op vertrokken.