Kyoto, Kobe, Hiroshima

De volgende dag hebben we lekker lui besteed in en rond het appartementje. We sliepen uit, deden allemaal een middagslaapje en gingen naar de speeltuin. We belden met Kim en Egon en reserveerden fietsen voor de volgende dag. Kyoto is namelijk echt een fietsstad. Op de terugweg van de fietsenzaak liepen we langs een klein Japans restaurant met allemaal bakplaten op de tafel. We aten hier heerlijk, de kok stelde voor het eten op de grote bakplaat te maken, zodat Hugo z’n vingers niet kon branden aan de plaat op tafel. Er kwamen allemaal kleine bakjes en stukjes zilverfolie met salades, ei en vlees gerechtjes, noodles. Een plezier om te eten! Ondertussen stroomde het restaurantje vol en konden we de kunst afkijken bij de tafel naast ons.

Hugo begon de volgende morgen weer in de speeltuin, zodat hij een beetje uitgespeeld op de fiets zou zitten. Dit was een leuke belevenis. De kinderen allebei ingesnoerd achterop. Het weer liet wat te wensen over, het regende een klein beetje en er stond vooral een koude wind. Carlijn verruilde het plekje achterop al snel voor de draagzak onder mijn jas, lekker warm. We hadden alle highlights die we nog graag wilden zien aangevinkt in google maps en zo begonnen we onze fietstocht. Eerst naar de Ginkakuji Tempel, ook wel bekend als de zilveren tempel. Het is erg druk op straat, met groepen mensen. Zijn het demonstranten? Nee het zijn een paar honderd vrijwillige schoonmakers. Padvinders, vaders met kinderen in de draagdoek, oudere dames. Iedereen heeft handschoentjes een plasticzak en prikstok, alles wordt opgeruimd. En daar sta je dan met je fietsje. Fietsstad? Mwah, fietsen gebeurt hier hoofdzakelijk op het voetpad, daar zijn speciale fietsstroken op gemaakt, waar de Japanner dus op wandelt. Niet handig. En de zondag is echt een hele drukke dag, Kyoto staat ook wel bekend als de nummer 1 bestemming voor toeristen in Japan. We zien hier vandaag hoofdzakelijk Japanse of Aziatische toeristen, net als in de rest van Japan. We komen langs een enorme rode Torii poort en lopen een groot deel. Had ik al verteld dat mijn fiets elektrische ondersteuning heeft? Arnout paste helaas niet op de kleine fietsjes die ze elektrisch hebben gemaakt. Ons tempo verschilt nogal en waar het meestal wel handig is dat ik voorop fiets, ga ik vandaag als een speer en Arnout aan het zuurstof als we boven bij de tempel aankomen. Er ontstaat enige lekkage in de fietsstoel van Hugo, zijn luier blijkt z’n werk niet te doen. Ergens tussen de 1 keer in de 2 dagen en 3 keer op een dag doen we Hugo schone kleren aan, omdat deze luiers werkelijk niks tegenhouden. Er is geen enkele toilet interesse bij Hugo te ontdekken nog, dus voor nu moeten we maar gewoon regelmatig wassen. De tempel is erg mooi, maar ook erg druk. De zen tuin met mooi aangeharkte grindpaden is niet zo zen. We maken ons ook een beetje zorgen om de bovenmatige interesse die Hugo toont in ‘de zandbak’. Door het uitbreken van de burgeroorlog is deze tempel uit het jaar 1474 nooit helemaal afgebouwd, maar dat doet niks af aan z’n schoonheid, hij ligt prachtig tussen de vijvers met grote vissen en mooie bomen.

We rijden richting het Filosofenpad en eten ondertussen bij een klein tentje een rijstgerechtje en mini sandwiches. Hugo valt vlak bij de fiets en zet het op een huilen, de dame van het kleine tentje komt naar buiten om Hugo te troosten, zo lief. Het Filosofenpad is één van de mooiste plekjes van Kyoto, vooral in de lente als de kersenbomen volop in bloei staan.

Nu is het een grauwe grijze dag waarop we bomen met lege taken zien. De plek dankt zijn naam aan de filosoof Nishida Kitaro die hier regelmatig langs het water dwaalde. Na 2 kilometer komen we weer op een weg met auto’s en rijden we richting de Nanzen-ji, zen-boeddhistische tempel.We dwalen wat door het parkje en lopen langs het tempelcomplex richting Gion.

We wandelen door de mooie straat Shinbashi-dori, waar het nog echt de sfeer van vervlogen tijden ademt. Oude houten huizen, bamboe rolgordijnen, rode lampionnetjes aan de gevels. Er lopen veel verkleedde meisjes in kleurrijke kimono’s, we vragen er 1 of Hugo met haar op de foto mag en dat mag. Ze verteld wel dat ze niet een echte Japanse is, maar van China komt. Het voordeel is wel dat we meer dan 1 woord Engels met haar kunnen wisselen, dat lukt over het algemeen met de Japanners niet. Ze verteld dat ze voor vandaag de kimono gehuurd heeft, om hier over straat te slenteren. Er zijn dames en koppels in traditionele trouw gewaden met een heel fotograven team om zich heen.

We verschonen Hugo nogmaals, helaas was dat de laatste droge broek. Met een kleine omweg, door het centrum, waar het verboden is te fietsen. Vertrekken we weer richting fietsenzaak, we zien de man op z’n horloge kijken, 15uur. Voor ons was het lang genoeg en met een nat kindje kun je niet zoveel meer. Hugo probeert nog even te spelen in de speeltuin, maar uiteindelijk trekken we hem al klappertandend weg van de zandbak, mee naar huis, in een warm bad.

We hebben niet alles kunnen zien wat we wilden, ik was graag nog naar de Rokuonji-tempel, ook wel bekend als de gouden tempel geweest. En het bamboe bos, de vele Tori poortjes. Helaas reizen met kinderen betekend vooral een laag tempo en je aanpassen als er zich onvoorziene situaties voordoen.

We vertrekken de volgende dag richting Kobe. Hugo speelt nog even in de speeltuin met het support team Carlijn en Arnout. Om elf uur staan we gepakt beneden. Gelukkig maar, want anders hadden we de schoonmaakster 5000 Yen kunnen geven, voor te laat uitchecken. De reis naar Kobe gaat super makkelijk. Ten eerste is het maar een uurtje reizen. En ten tweede lopen we uit de trein bijna tegen ons hotel aan, makkelijker kan niet. We kunnen om half twee al inchecken en dat betekend dat Hugo lekker een middagslaapje in z’n tentje doet. Met Carlijn wandel ik door het hoger gelegen park en terug door de woonwijk, heerlijk. Het weer is volledig opgeklaard en in T-shirt lopen wil prima. De sfeer is erg fijn hier. Ik koop bij een klein bakkertje wat lekkere broodjes om straks op te eten, de bakker is druk bezig verse warme broodjes in de zaak te leggen, het ruikt er heerlijk. Ik heb een leuk “handen en voeten’ gesprek, mooi weer, waar kom je vandaan, hoe oud is Carlijn? Onderweg naar het hotel eet ik het heerlijke broodje welke ik als “pressent’kreeg. Het voelt bijna als een kleine stad, veel groen, heel gemoedelijk. We zitten 1 trein halte van Kobe centraal en dat betekend echt veel rust. ‘s Avonds halen we eten bij de plaatselijke kruidenier/groenteman en liggen de kinderen lekker op tijd op bed.

We eten als ontbijt musli op de kamer en vertrekken richting het Kobe Animal Kingdom. Vandaag een regenachtige dag, dus we zijn erg blij met deze overdekte attractie. Het is een soort van kinderboerderij annex dierentuin. Lichtelijk dubieus is het wel, kleine hokjes en soms best exotische dieren. De oranje panda’s kunnen over boomtakken boven het wandelpad klimmen, erg leuk om onderdoor te lopen. We vragen ons af of de dieren niet ontsnappen. Als we even later kijken bij een arend die aan het trainen is met zijn 2 verzorgers zien we in de kas naast ons een soort van hert tussen de beplanting rennen, gevolgd op een drafje door een Japanse Freek die het dier probeert te vangen. Voor het eten bestellen we twee broodjes die ons op het bordje toe griezelen. Hugo zit er heerlijk van te smikkelen, eet maar lekker schat. Als ik met Hugo naar de wc ben, komt er nog een ontsnapte Capybara voorbij. We besluiten de beestjes te bezoeken in hun woongebied, waar ze de ruimte delen met grote schildpaden. Hugo zet het op een gillen als hij bijna op het pootje van de schildpad gaat staan en deze beweegt. Hij dacht dat ie niet echt was, dikke tranen. Maar gelukkig is alles vergeten als we bij de zeeleeuwen en zeehonden komen. Het doet een beetje zeer te zien hoe klein de bassins zijn waar ze in zwemmen, maar aangezien we ook niet kunnen vragen hoe de dieren leven in het Animal Kingdom, kunnen we er ook niet echt over oordelen, misschien hebben ze achter wel een heel groot bassin. Bij de ingang zitten nog konijnen, in een grote ren, waar je bij in mag.

​

Aan een prikkertje kun je stukjes wortel doen om te voeren, de beestjes hebben al snel door dat we wortel hebben en komen massaal achter Hugo aan. Die vind het erg leuk ze te voeren en aaien. We aaien nog een lama, die spontaan besluit aan m’n jas te knabbelen. En Arnout en Hugo bezoeken de honden en katjes in een grote ren. Ik stel mezelf gerust dat dit waarschijnlijk een fijnere plek is dan in een asiel. Al blijft het wel knagen. Onze Halo heeft het gelukkig erg goed op z’n logeer adres en wij hebben onze dierenknuffels weer gehaald, op naar de volgende stop. We pakken de monorail, welke volledig automatisch rijdt, richting Kobe centrum en slenteren lekker door de straatjes bij het station. De kinderen slapen, wij drinken een koffie en kijken onze ogen uit. Je kunt hier de wereldberoemde Kobe beef eten, de koeien krijgen tijdens hun leven een VIP behandeling met massages en bier om te drinken. We slaan over deze keer, vanwege de prijzige aangelegenheid. Ondertussen komt er nieuws uit Amerika. We kunnen er niet over uit. Later die dag lees ik Jochem Meyjer zijn reactie en die is mooi, hij schrijft over de grootste pestkop van de klas die telkens weggestuurd werd door z’n docenten en hier een sport van maakte. Tot er een nieuwe docent kwam die hem voor de klas zetten en zei, als jij het allemaal zo goed weet, ‘doe jij het dan maar”. Het jongentje stond eerst heel stoer voor de klas, maar begon na een tijdje te hakkelen en te stotteren. Iedereen begon te lachen. De docent heeft nooit meer last van hem gehad.

We wandelen richting Hotel en eten bij een Indiaans restaurantje. Er staat Butter Chicken op het menu, hmmmm. De Tandori smaakt veel beter en gelukkig is er genoeg voor ons allemaal. In het hotel gaat Hugo in bad hij geniet er zo van. Vaak probeert hij zelf er al in te klimmenJ. Carlijn begint helaas snotterig en koortsig te worden, we zijn twee nachten druk met haar in de weer, maar dan knapt ze op. Het was de eerste keer dat Carlijn een beetje ziek was en ondanks dat het niets voorstelt sta je toch even op scherp. De volgende morgen staat er een koude wind, en wij vertrekken richting het hoger gelegen Botanic Gardens Kobe.

Gelukkig komen we halverwege onze wandeling een voetenbadje tegen, heerlijk warm. Oh lekker verzucht Hugo vlak voordat hij ons allemaal nat spettert.

We wandelen door Kobe richting het Childrens museum. Het is een beste wandeling en inclusief tocht door de Mall en het kopen van een stel warme sloffen voor Carlijn en twee warme broeken zijn we er 2 uur later. Hugo wordt wakker en gaat druk aan het spelen. Alles is hier van plastic, we betalen een hoge intree voor een klein gebeuren. Er is niets educatiefs, er is een soort van winkeltje, een huisje met keuken en een ijsjes salon. Hugo haalt z’n hart op dat hij nu ‘echte’ ijsjes kan verkopen, sinds het spelen met Steven doet hij niet anders dan ons ijsjes verkopen. Maar het is het geld allemaal waard als we zien hoe Hugo geniet, hij vliegt samen met een peutertje van 1 ½ in een vliegtuig met clowns gezicht en maakt een hoedje met gezicht van het thema poppetje. De Japanse dames die het begeleiden kijken vertedert en lichtelijk ontredderd dat Hugo werkelijk zelf alles mag plakken op z’n hoedje en dat dit niet door ons gecorrigeerd wordt. Het zit namelijk scheef! De hoge glijbaan is onder begeleiding van 3 begeleidsters. 1 begeleidt de trap op, of houdt de kindjes tegen, want 1 voor 1. 1 staat boven de kinderen te begeleiden bij het gaan zitten op de glijbaan en 1 vangt de kinderen op. Hugo vindt het prachtig, de dames zijn ook erg geduldig en lief. Bij het theater draait een animatie film, Hugo vind het podium ervoor echter veel mooier en besluit dit te gaan verkennen. Razendsnel rent er een dame op hem af, oei dat mag niet! Er is ook een grote ruimte met helling waar de kinderen zachte ballen op kunnen gooien. Hugo wil voetballen, maar dat kan niet. Hij besluit dan maar alle ballen te verzamelen bij de begeleidster die op haar hurken zit. Hij geeft ze eerst heel lief aan, maar als ze hem heel zachtjes laat zien hoe je de bal ook kan koppen krijgt ze 1 vol in het gezicht. Ik kijk snel de andere kant op en kan m’n lach niet inhouden. Ik vind de lieve Japanse dames soms ook voelen als een iets te zachtaardig geheel, en kennelijk denkt onze ‘olifant in de porseleinkast er ook zo over’. Ik voedt Carlijn in het nursing station en wordt helemaal blij als ik een Japanse dame daar zie borstvoeden, het is namelijk de eerste die ik zie. Ik probeer haar te vragen of het gebruikelijk is in Japan om borstvoeding te geven, maar de ‘hai’ die volgt betekend waarschijnlijk meer ‘ik versta er niks van’ dan werkelijk ja. Haar kindje is 1 jaar, dat wordt me wel duidelijk. We halen weer wat te eten bij de groentewinkel en kruipen op tijd in bed, gesloopt door Carlijn haar nachtelijke avonturen. De volgende dag vertrekken we naar het Himaji kasteel een prachtig wit kasteel, één van de mooiste in Japan. En tevens een van de oudste overblijvende originele gebouwen uit de Sengoku-periode. Het heeft de status nationaal erfgoed van Japan, maar sinds 1993 ook als Unsesco Werelderfgoed. Enkele scenes uit The last samurai met Tom Cruise werden hier gefilmd. We reizen met de trein langs de Akashi-Kaikyo-brug,

de langste hangbrug ter wereld. En met z’n 3909,9 meter is het inderdaad een eind. De brug kan windsnelheden van 290km/h aan en is gebouwd om een aardbeving te kunnen weerstaan van 8,5 op de schaal van richter. De hoofdkabels van bijna 1m dik bestaan uit vele dunne staalkabels, waarvan de gezamenlijke lengte 7,5 keer de aarde rond kan. We stappen uit op station Kobe en wandelen naar het winkelcentrum, even opwarmen. We drinken heerlijke Starbuck koffie en iets wat zich nog het beste laat beschrijven als ‘kerst in een kopje’. Kerst is hier commercieel blijkt wel, er staat al een grote kerstboom en overal horen we kerstliedjes. Uiteraard de Japanse ‘helium’ versie van de voor ons bekende Amerikaanse kerst klassiekers.

De volgende morgen ga ik met Hugo en Carlijn naar de speeltuin en zet Arnout een recordtijd inpakken neer. We praten met een nette man in uniform die Hugo stickers van de hulpdiensten geeft, brandweerauto, boot, helikopter. Hugo is er erg blij mee. Met behulp van wat tekens in het zand begrijp ik dat 15 november het algemeen noodnummer 119 verandert, waarin is me totaal onduidelijk. Misschien in 110 het nummer voor de politie, ik hoop dat we het niet nodig hebben.

We vertrekken naar het Kobe Shinkansen station om erachter te komen dat de trein volgeboekt is, met een omweg van ruim een uur kunnen we wel redelijk snel vertrekken. Ook de Shinkansen heeft wagons met niet gereserveerde stoelen, deze zijn echter in de rechtstreekse trein ook vol, we gaan gewoon in het kleine gangentje staan en na een ruim uur zijn we op onze bestemming; Hiroshima. Dit station is een waar doolhof, waar ik al flink over gelezen had, we moeten een beetje hulp vragen, maar komen dan toch door het station bij de uitgang waar de streetcars vertrekken. We eten een Mac Donalds maaltijd in de buitenlucht en zien meerdere toeristen 3 keer voorbij komen met een verdwaalde blik in de ogen. Wat zijn we blij met onze Japanse simkaart, zodat we zelf veel op kunnen zoeken onderweg! Hugo heeft een happy meal, het bijgevoegde cadeautje gaat me toch net iets te ver, het is een klein pistooltje. We stappen met enige moeite in de streetcar, twee hoge treden. We treffen een groep dames die volledig vertederd zich op Carlijn storten, knijpen in billen en prikken in wangen. Carlijn wordt net wakker en laat het over zich heen komen en schenkt de dames een glimlach, hun dag kan niet meer stuk denk ik. Het appartement is het grootste waar we gezeten hebben in Japan tot nu toe, het is er vreemd genoeg erg koud, zelfs met de Airco op een 26 graden krijgen we het niet echt warm. Terwijl het buiten heerlijk is. Hugo en ik doen boodschappen bij de buurtsuper en we eten een lekkere rijst maaltijd. De mannen duiken in het kleine badje om warm te worden en de kinderen slapen gelukkig heerlijk. Halverwege de nacht verruild Carlijn het tentje voor ons bed, maar dat is ook niet zo gek als je voelt hoe koud ze is.

De volgende morgen wandelen we naar het Peace memorial park.

We besluiten aangezien het zaterdag is om nu niet het museum te bezoeken en twijfelen überhaupt of het misschien niet beter is om dit apart te doen van elkaar en zonder kinderen, omdat het best heftig moet zijn. Hugo is al best onder de indruk van mijn verhaal. Ik vertel dat dit parkje er is omdat er veel mensen dood zijn gegaan door de oorlog. En dat we dat niet willen vergeten en hopen dat alle oorlog stopt. Gaan wij ook dood? Ja ooit wel schat, maar laten we hopen dat dat pas gebeurt als we heel oud zijn. En waar zijn de dode mensen nou? Tja die zijn in de zielen hemel. Ach en toen zagen we een boot varen waar de aandacht heen ging. Ik vond de vragen best heftig, wat gaat er veel om in dat koppie, maar Hugo lijkt er niet door ontdaan. Uiteraard heeft hij geen idee van de heftige verhalen die wij lezen, over het meisje Sadako Sasaki, die 10 jaar naar de val van de atoombom overleed aan leukemie. Ze wilde 1000 origami kraanvogels maken, want een traditioneel Japans gezegde luidt dat diegene die 1000 kraanvogels maakt 1 wens mag doen. De wens van Sadako was ‘een wereld zonder nucleaire wapens’.

Het standbeeld van een meisje die een Kraanvogel vasthoudt is omringt door duizenden kraanvogels. Er brand een vlam, die pas uitgaat als er geen nucleaire wapens meer in de wereld zijn.

Via een speeltuin, waar we een broodje eten wandelen we terug naar huis voor Hugo en ArnoutJ hun middagslaapje. We kijken naar het pieten journaal en proberen Hugo uit te leggen hoe het werkt met Sinterklaas en zijn pieten, tuurlijk komen pieten ook naar Japan. Arnout voelt zich niet zo heel erg fit, dus we besluiten ons plannetje om de lokale lekkernij Okonomiyaki te eten even uit te stellen. (toch handig zo’n Japan advieslijn, ook wel bekend als Rick) Ik ga met de kinderen op maaltijd jacht in de grote supermarkt een paar blokken verder. Hugo mag helpen uitkiezen en dus komen we thuis met een bak nasi en soesjes als toetje, ach Hugo mist dit jaar Sint Maarten en Sinterklaas, ik denk dat we nog wat snoep hebben in te halen op alle Nederlandse kindjes.