First days

Here we are, in Sunny L.A.! Maar eerst was het vrijdag de dag van het afscheid. We hadden een leuke dag in het speelkasteel van Hoofddorp. De kinderen konden hier heerlijk spelen, er waren vier verschillende afdelingen; baby, peuter, kleuter en een groot kasteel voor alles wat flink zelf kan klimmen. Hugo hoort natuurlijk als peuter in het grote kasteel, hij vond het een hele tijd erg leuk met Tante Lau die mee liep rond het kasteel. Maar toen zag Hugo mama en was het over met de pret, hij wilde eruit en liep in paniek op de bovenste verdieping rond. Dus.. Als de bliksem de touwladders op. Kennelijk hoort er speelkasteel inzicht bij het zijn van creche leidster, want Laurianne wist een snelle route door het doolhof van klimdelen! We gingen nog even naar buiten, maar helaas was daar een meneer bezig met de verf kwast achter een lintje, met andere woorden; daar moeten we heen! dat was dus niet te doen met het ondernemende duo Phileine en Hugo. Phileine en Hugo gingen heel fout nog even op de motor rond racen, Hugo kon net bij het pedaal. En daarna aten we heerlijke pannenkoeken, patat, spareribs, saté en toetjes. Heerlijk zo'n gezonde maaltijd.

De kinderen renden nog een laatste rondje en toen was het tijd om in de auto naar het hotel te gaan. Carlijn viel eindelijk in slaap en werd in een echt afscheidshumeur wakker. Huilen, huilen, huilen. Even later viel de rest haar hierin bij, viel niet mee hoor. Opa's en Oma's en Oom en Tante's die de kids zo'n tijd niet zien. Wat doen we ze aan? en onszelf, oh dear god, er zijn straks twee lieve kindje bij en wij zitten aan de andere kant van de wereld! Het fijne van onze twee monsters is dat we de tijd na het afscheid direct druk aan de bak konden, er moesten slaapplekjes gemaakt worden en kindjes gepoetst. We lagen rond 21:00 uur allemaal plat en hebben heerlijk geslapen Maar toen kwam zaterdag reisdag. We stonden rond 5 uur op en aten heerlijk van het goede van der Valk ontbijt. Wie gaf Hugo de pruim? "Hé een pit" Niemand dus, Hugo zorgt zelf voor zn eten:-) Met de bus gingen we naar Schiphol, waar de kids en ik bij een gezinnetje zaten die het volgende gesprek voerden, heb je een beetje geslapen dan? ach nee, maar zo gaat dat he. Ja zenuwen he, ik heb het ook. Vind het zo spannend allemaal. Vliegen is ook eng he. En ja dit waren de ouders, de twee dochters van 3 en 5 gok ik krijgen hopelijk de angst van de ouders nog niet mee. Ze gingen naar Kaapstad, we hadden een leuk gesprek over het voor gek verklaart worden door je omgeving. Als tip gaven ze de lower antelope canyon en the horseshoe bent. en toen stonden we netjes om 7:00 op Schiphol en ging de balie doodleuk om 8:00uur open, ach we stonden goed, praatte met een Engelsman die in Venice beach woont, gingen naar het toilet met een baby in de draagdoek, en een money belt en riem om; valt niet mee:-) En toen de douane, dat ging weer prima, Hugo had een kleine breakdown toen we bij de paspoort controle kwamen. Maar toen we daarna een mooi zit plekje vonden bij het raam met uitzicht op heel veel vrachtauto's en bagage karretjes was het goed.

We ontdekten nog even de verschoningsruimte, die echt ruim en mooi was maar om nou alles uit te moeten proberen, kijk mama dat is jou w.c. en deze is voor Hugo en zo ging het bij de wastafel en gelukkig daarna kwamen we bij het aankleedkussen en gingen we over tot waar we voor kwamen. Dat we low budget vlogen kwamen we daarna achter, we mochten naar Gate H, ook wel bekend als Heul ver lopen.

De vlucht naar Manchester ging goed. al denk ik dat de vrouw een paar rijen voor ons daar anders overdacht, ze werd onwel. Wij stonden in de startblokken voor ehbo hulp, reanimatie, etc. Maar nee ze gaf gewoon de rest van de vlucht over. Arme stewardess. De overstap was wel bijzonder vreemd, we liepen door de gangen het bord Transfer te volgen tot we in een kamertje werden geleidt zonder andere deuren. Mijn eerste reactie was waar is Frans Bauer? Maar nee we werden 10 minuten later opgehaald door een bus en ergens anders gedropt, waar we door een behoorlijk strenge controle moesten, lees; duurt lang; tassen af, baby mocht gelukkig verder slapen en Kiwi mocht met Hugo door de controle. Arnout pakte alle spullen weer in en ik regelde de tickets voor de volgende vlucht, waar was Hugo? Juist, in de bodyscan:-) gelukkig maakte het niemand wat uit. We liepen weer een best stuk en waren blij dat we de buggy ingecheckt hadden en niet trap op, trap af mee moesten slepen. Snel naar de w.c. en we konden direct boarden. De eerste twee uur; vier luiers verschoont. De vlucht verliep prima, maar duurde lang. We waren het allemaal zat toen we landen. We hadden al veel gehoord over de lange rijen voor de douane hier. Na 45 minuten begon Hugo te huilen, we hadden hem al aangemoedigd het eerder te doen maar helaas. We werden direct uit de rij gehaald en geholpen, met excuses dat ze ons niet eerder gezien hadden! zo aardig. De bagage stond al te wachten, de bus naar het verhuurbedrijf reed direct voor en daar aangekomen kregen we gratis 2 stoeltjes te huur voor de komende vier dagen!! De balie medewerker liep helemaal met Arnout mee om de grootste auto (in de middenklasse) uit te zoeken voor ons en we konden gaan. 20minuten later stonden we bij Gloria en haar prachtige tuinhuisje. Ze zegt dat ze hier permanent met haar gezin woont, in de tuin van haar vader. Tis erg klein, voor ons prima hoor. We gingen allemaal onder de douche, kennelijk is er voor Hugo niks leukers dan op de grond liggen, op vliegvelden, in vliegtuigen... Daarna wilden we snel een hapje eten "a few blocks from here', maar op de hoek van de straat sliep de gehele buggy. Ons Amerika avontuur begon met een take-away pizza in de tuin van ons huisje en een onrustig maar fijne nacht daarna. Zondag was het tijd voor de L.A. Dodgers!

 ​

wat een ervaring, lopen in een stroom van mensen die allemaal een shirt of pet op hebben van hun favoriete club. Het was de laatste thuis wedstrijd van dit seizoen, dus volledig uitverkocht. 56.000 mensen. Ons plekje was vol in de zon, het was inmiddels 36 graden. Maar ook hier alleen maar vriendelijke mensen, we werden uitgenodigd door een familie om bij hun te zitten op hun gereserveerde gehandicapten plek in de schaduw. Carlijn lag een poosje op de grond en zat in de draagdoek, we zijn door zoveel mensen aangesproken dat ze zo knap, lief, een geschenk was. Ongelofelijk. En natuurlijk hadden veel mensen het over haar mollige beentjes:-) De wedstijd was leuk om te volgen, er kwam steeds een oude heer in beeld waardoor het stadion helemaal wild werd en begon te klappen en roepen. Dit bleek Vin Scully te zijn, deze sport commentator was al 67 seizoenen verbonden aan de L.A. Dodgers, de straat waar het stadion aan zit is vernoemd naar hem en dit was zijn allerlaatste wedstrijd. Want op de leeftijd van 88jaar!! stopt hij na dit seizoen. Op de foto's zie je zijn naam met een microfoon afgebeeld op het wedstrijd veld. Kippenvel, de man naast mij vertelde dat elke Dodgers fan van hem houdt. Halvewege de wedstrijd was Hugo het zitten en hangen flink zat, het was inmiddels ook 15uur, Carlijn begon bij elk enthousiast geklap of geroep van schrik te huilen. We besloten te gaan. In de auto sliepen ze allebei snel, waardoor wij een D-tour namen richting Hollywood hills, leuk hoor.

De winkels zijn hier open van 6 tot 24uur, dus gister morgen gingen we boodschappen doen om 7;30. De homemade pasta ging er wel in gisteravond! Trouwens wel lastig te vinden in de supermarkt, alle pasta's zijn hier kant en klaar. De nacht verliep redelijk, Hugo lijkt doorslapen nog wat moeilijk te vinden hier. Maar gelukkig zijn beide kids vrolijk en kunnen wij elkaar goed afwisselen. Zo nu eens zien wat we vandaag gaan doen!