Dag L.A., Hallo Camper!

Santa Monica Pier leek ons wel leuk, dus daar gingen we maandag heen.

Het verkeer van L.A. is berucht, dat ondervinden wij nu ook. Gisteren dachten we nog redelijk naïef dat het vanwege de wedstrijd file rijden was. Vandaag leerden we dat het niet uitmaakt, al is het maandag morgen 11uur, er staat altijd file rond L.A. Er is een onderzoek gedaan dat zelfs aantoonde dat de gemiddelde Los Angeleses 80uur in de file staan! Of dit per jaar is staat er niet bij vermeld. Aan het einde van onze Los Angeles tijd denken wij dat het per maand is, echt een ramp!
Maar eerst de pier, we parkeerden lekker dichtbij in een parkeergarage en liepen met buggy zo de pier op, tussen de Amerikaanse en Aziatische toeristen. Hugo wilde graag zelf wandelen en liep overal enthousiast tussen door met twee dikke rode wangen. Want het was een beetje erg warm. Aan het einde van de pier stonden we in een lekker zee briesje te genieten van het uitzicht, allen op onze eigen manier, wij bewonderden de zee, de pier en het strand, Hugo zag een reddingsboot op de kant staan met een echte kraan erbij. Elk onderdeel werd zorgvuldig bewondert, kijk mama een haak!
We liepen weer terug en vonden een fijn schaduw plekje aan het begin van de pier. Carlijn was inmiddels tegen kookpunt aan, dus die haalden we snel uit de kar voor een slokje melk. En wij genoten van ons bakje meegenomen fruit. Er vielen een paar druiven op de grond en ondanks we meestal lachend denken “zand schuurt de maag” hebben we Hugo er nu toch maar van overtuigt het niet op te eten. Hij legde ze netjes weer in het bakje zodat we ze later weg konden gooien.
Naast ons pikte ik flarden van een eigenaardig gesprek op tussen een vrouw van een jaar of 40 en twee tieners; Ons geld is echt op aan het raken. Verderop  de pier loopt een stel Russen. Breng me daar maar heen dan en laten we het maar doen dan reageerde de jongste tiener. We pakten onze tassen nog wat beter vast. En pakten alles weer in, het enige wat verdwenen was, waren de druiven! ‘ach’, zand schuurt de maag.
We liepen naar 3rd Street, een bekende winkel straat. Ik zet het er maar even bij, want als anti-shopper zei het mij niets. Hugo viel lekker in slaap en Carlijn zette de verhitting nog wat kracht bij door het op een huilen te zetten. We liepen in sneltrein vaart een rondje. Zagen dat het er gezellig uitzag en gingen snel weer naar de auto. Daar in de airco voedde ik Carlijn nog maar eens, van de combi extra melk en airco werd ze weer een stuk vrolijker. Ze vond het zelfs heerlijk om recht voor de blazer te zitten met de haren in de wind moest ze hard lachen en deed ik na deze verhitte wandeling graag met haar mee. Verdere pogingen iets met deze warmte te ondernemen hebben we gestaakt. In het huisje aangekomen deden we snel de deuren dicht, ventilator aan en gingen gezellig een middagje binnen spelen.

We aten een heerlijke Nederlands-Amerikaanse maaltijd bestaande uit gekookte aardappel, broccoli en steak. Vlees eten dat kunnen die Amerikanen wel! Arnout voelt zich dan ook als een vis in het water. Iedereen dook onder de douche en ik dook met de kids tegelijk het bed in. Arnout liep nog even naar de 7/Eleven voor een snack en het hoog nodige water. Hij kwam terug met de conclusie dat het geen plek was om na zonsondergang nog buiten te lopen. Toch een beetje ongure typetjes op straat.

Dinsdag gingen we met een flinke boodschappenlijst naar de Walmart. Wij zuinige Nederlanders konden het niet verdragen dat we een dure “personal kit’ bij het verhuurbedrijf van de camper moesten huren voor 50 dollar per persoon. Dus we gingen zelf lakens, handdoeken en kinderstoeltjes kopen. De eerste Walmart waar we heel blij, want in een keer gevonden, rond liepen bleek een Neighborhood Store te zijn. Dus klein, tis nog steeds een grote winkel, maar niks in vergelijking bij de Walmart waar we daarna uitkwamen. Hugo was in een behulpzame bui, helaas wisten wij dat niet zo te waarderen. Waar hij eerder al heel handig z’n nog niet gekochte tandenborstel vasthield en ik zo met hem naar buiten krooide en met het schaamrood op m’n kaken weer naar binnen om alsnog af te rekenen. Trok hij nu de verpakking van de houten lepels af. Waarschijnlijk uit protest omdat hij met al z’n behulpzaamheid inmiddels vastgesnoerd in de buggy zat. We liepen heen en weer en gooiden alles in de overvolle kar. Tot we wilden afrekenen en de kar kwijt waren. Hij was meegenomen door een medewerker, omdat hij ergens stond zonder mensen erbij. Ze hadden hem inmiddels vol gegooid met rotzooi. Duizendmaal excuus, waar ik op dat moment helemaal geen zin meer in had. Hugo had het jammeren inmiddels ingeruild voor huilen; het was tijd om te gaan.
Terug bij het huisje begon de parkeerplek zoektocht, meestal al lastig, maar nu mocht je aan de rechterkant niet parkeren vanwege het ophalen van het afval. Wederom ‘s middags lekker bij het huisje gebleven, Hugo had even in de auto geslapen dus hoefde echt niet meer op bed.
Tegen de avond gingen we naar de foodmarket, allemaal kleine kraampjes met eten en The Grove een winkelstraat. We aten heerlijk Braziliaans. Hugo zette het met deze nieuwe energie op een rennen tussen de kraampjes door, viel niet mee om hem bij te houden. Daarna gingen we nog kijken bij een mooie fontein die geïnspireerd op de fontein bij het Ballagio in Las Vegas, elk uur op muziek een prachtige show geeft. Wij stonden alleen tussen de shows door bij de fontein, met onze over actieve peuter was het niet mogelijk hier lang te staan.

Er verscheen inmiddels een verdachte vlek op de broek van Hugo, dus we hebben hem vanwege de stank maar in de kofferbak gelegd. Om een schone luier te krijgen natuurlijk. Daarna naar Hollywood Boulevard, Walk of Fame. Althans dat dachten wij, we hadden het adres netjes ingevoerd in de Tomtom. Maar in de parkeergarage kwamen we er achter dat het  nog 40 minuten lopen was. Inmiddels begon onze tweede telg ook een beetje te ruiken en wilde ze eten. Duurste schone luier; 10 dollar, voor de vooraf betaalde parkeergarage. En weer in de auto, naar een andere parkeer garage, vlak bij de Boulevard. Daar aangekomen krooide we twee slapende kindjes rond, best relaxed zo. We zagen de ster van Michael Jackson en Mickey,

lachten om de waanzin. Een man in totaal Transformers kostuum, met krukjes van de Ikea onder z’n voeten gebonden! We liepen voor een Scientology gebouw langs, waar iedereen aangesproken werd voor een gesprekje, ik denk dat ik teveel nieuwsgierigheid uitstraalde. Wij kregen een foldertje over een film en dat was het. Met een Starbucks koffie in de hand liepen we terug naar de auto. De kinderen konden we zonder problemen overpakken in auto en later op bed, ze sliepen heerlijk verder. Wij zochten nog even wat dingentjes uit voor de komende dagen en kropen daarna ook lekker op bed.

Woensdag ochtend wilden we graag naar het Zimmer Childrens museum.

Aangezien het steeds te warm was om buiten te spelen en Hugo verrukt had uitgeroepen kindje! Toen hij het zesjarige zoontje van Gloria de dag daarvoor had gezien, was het wel tijd om echt even met kindjes te spelen. We besloten eerst alles in te pakken, om zo vanaf het museum naar de camper verhuurder te gaan.Het museum was erg leuk, de ‘grote mensenwereld in het klein’ omschrijft het nog het beste denk ik. Er was een deel van een klein vliegtuigje, een reddingsboot in een ballenbak, ambulance, een winkel en restaurant. En overal hingen kledingstukken bij. Hugo begon als bouwvakker en eindigde als brandweerman in het water, lees de ballenbak.
Nadien haalden we Panini’s om onderweg op te smikkelen, bij het open maken van het bakje ging het om een ander P gerecht, pasta. De beste medewerker had toch echt Panini’s gezegd?!.
Het duurde een uur voor we weer weg kwamen bij de camper verhuurder, daar zat ik dan, alleen achter het stuur van dit grote gevaarte met twee kids op de achterbank. De moet zonk me een beetje in de schoenen toen Arnout de auto aan de kant van de weg zetten om te zeggen dat we even moesten keren om bij het auto inlever punt te komen. Maar we kwamen er veilig en wel, waarna onze lange weg naar Palm Springs kon beginnen. De rit zou twee uur duren, maar door de continue file rond Los Angeles deden we er ruim 4 uur over. We kwamen laat aan in het donker, ik probeerde ergens een douche te vinden. Maar gaf de pogingen op toen ik een stel douches vond die niet op slot konden. Dan maar kneuterig douchen in de camper. Zelfs Arnout paste erin, wil opgevouwen hoor. We richten snel vier slaapplekjes in en kropen met z’n alleen in het grote bed voor nog een verhaaltje van Bobby beer en Jip en Janneke.

Om zeven uur waren we wakker en besloten we om ook maar te gaan. We hadden geen eten meer om te ontbijten. Dus langs de supermarkt, naar een leuk parkje om te picknicken naast de camper.

Arnout ging met de kinderen bij de speeltuin kijken en ik richtte de camper in. Ik had veel reisverhalen van gezinnen gelezen voordat we op reis vertrokken, daardoor hadden we voor we vertrokken de IKEA in Zwolle al geplunderd van hun Packing bags. En dat wierp nu z’n vruchten af, want alles zit in een apart zakje wat zo in de camper opgeborgen kan worden. Het boeren/gezond verstand van manlief zorgde ervoor dat overal een stuk tape opzat met de omschrijving; shirts Arnout, kleren Carlijn, etc. We overwogen nog even naar het vliegtuig museum te gaan hier in Palm Springs. Aangezien er een erg moe en oververhit jongentje uit de speeltuin kwam en de rit nog 4 uur zou zijn besloten we maar te gaan rijden. Binnen 15 minuten sliepen beide kinderen. We kwamen nu in echt woestijn gebied.

Halverwege stopten we even, maar het was te warm om buiten te spelen, dus de kinderen kropen op het grote bed om lekker even te spelen. Kijk Carlijn draait zei Hugo en hij gaf Carlijn een duw. Ja zo met Hugo als grote broer gaan de mijlpalen iets sneller;-).En nu staan we hier op een KOA campingsite, zoals ik het begrijp als leek is de KOA een begrip hier. Als je een KOA camping boekt, boek je een luxe camping. En ja hoor, er staan zelfs heggetjes tussen de verschillende inritten waar je de camper parkeert. Er is een speeltuin letterlijk voor de deur en een tractor achter de camper, voor de mensen die Hugo niet kennen; allebeide even belangrijk. Morgen vertrekken we voor een ritje van 2 1/2uur naar de Grand Canyon!