29/10/2016 tot 5/11/2016

5 november 2016 - Tokyo, Japan

29/10/2016 tot 5/11/2016

We hebben hier een klein, badje in de badkamer. Hugo kan z’n lol niet op en gaat om 10:30u lekker in bad, om 11 uur ligt hij plat voor z’n middagslaapje. Langer rekken lukte echt niet. We maken hem halverwege de middag wakker om een beetje ritme te creëren. En wonderwel gaat hij vrolijk mee op pad. Arnout koopt een kaartje voor de trein en Carlijn heeft een flink gesprek met een oude Japanse dame die naar haar toekomt. We gaan met de trein naar een groter station om de Railpasses op te halen om morgen de Shinkansen (hogesnelheidstrein) naar het noordwesten te kunnen pakken. Bij het station is een soort van parkje waar veel kinderen rennen, terwijl Arnout nog wat info vraagt en de passen verzameld speelt Hugo hier lekker met de kindjes. Achter elkaar aanrennen en veel staren. Het is “Oktoberfest’ lezen we en dus staat er een heuse bradwurst met sauerkraut Kraam, Duitse schlagers klinken uit de speakers. We blijven zitten tot Hugo uitgespeeld is en vertrekken dan naar een groot winkelcomplex met op de bovenste verdiepingen restaurants. Helaas geen foodcourt, maar het restaurant is heerlijk wat we uitkiezen. Nog een uitdaging om de buggy binnen te krijgen, maar ook dat lukt. We eten spaghetti en lasagne, welkom in Japan! We wilden eigenlijk nog naar het Halloween verkleedfeest op een station een stukje van hier, maar we zien ervan af als we horen dat het heel erg druk is en we echt voorzichtig moeten zijn met de kinderen in de buggy. We vinden de mensenmassa hier voor de stoplichten al groot genoeg. Na terugkomst gaan de kinderen direct op bed. Veel mensen zwaaien naar de kinderen in de trein/metro, als ze zien dat er twee in de buggy zitten moeten ze vaak een beetje lachen. En na de nachtvoeding om 2:30u denkt Hugo, zo opstaan, Carlijn is wakker, dan ik ook. Lang leve de oordopjes! We dommelen wat met twee kids tussen ons in en zo wordt het dan toch ochtend. Ik voel me niet meer zo heel erg fit en dat komt slecht uit want we gaan vandaag vier uur treinen naar onze volgende bestemming. We merken dat we allebei gespannen boven op Hugo zitten om maar geen lawaai te maken, i.v.m. de boze buurman. Dat werkt natuurlijk voor geen meter, en Hugo stampt nog een keer extra op de vloer. Er komt direct een Mister Ekkels reactie op terug, of verbeelden we ons nu dingen? Arnout en Hugo lopen met verschillende opdrachten in en uit, afval wegbrengen, broodjes halen, luiers halen. En dan is het 11:30u en staat onze verhuurder op de stoep om de sleutel op te halen. Hij is het er niet mee eens dat we de buggy binnen hebben gezet, dan wordt het plankje waar hij op staat vies. En hij had toch gezegd, buiten laten staan? Ik wordt er een beetje moe van, aardig bijzonder hoe dit allemaal gaat. We kregen toen we de kamer boekten al een hele stapel vragenlijsten, onder andere onze bloedgroepen. Voor het geval dat er een ‘emergency’ zou zijn. Natuurlijk, dan geven ze je in Japan vast gewoon bloed zonder een kruisbloed test. Mijn fantasie ging vooral op de loop richting orgaan handel. Ik beloof onze gezellige verhuurder het plankje zelf schoon te maken. En dan vertrekken we richting station, de verhuurder weet niet hoe had hij moet lopen om maar niet met ons op te moeten lopen en wij zetten uit puur leed vermaak een tandje bijJ. We nemen de trein/metro richting Tokyo station vanwaar we de Shinkansen kunnen pakken. We treffen een Japanse Amerikaan, of Amerikaanse Japanner, hij gaat dezelfde kant op dus we kunnen met hem overstappen richting het Tokyo station, scheelt weer wat ontcijferen. Het valt me nu nog op dat eigenlijk alles ook wel in het Engels is weergegeven. Je weet niet goed waar je moet kijken om de juiste route te vinden en dat maakt het soms lastig. Onze nieuwe vriend vraagt of er sneeuw ligt waar we heen gaan, oei daar hebben we nog geen rekening mee gehouden, we weten wel dat het tegen het wintersport gebied aanligt. Arnout reserveert stoelen voor de Shinkansen en dan vertrekken we, op naar de show die Japanse efficiëntie soms is. De trein komt eraan, wij staan voorgesorteerd in een wachtrij voor de juiste wagon. Eerst komt iedereen uit de trein, dan gaan de schoonmakers erin, deur weer dicht. Deur weer open, er komt een bordje voor te hangen, nog even wachten graag, dan gaan de schoonmakers er weer uit, diepe buigingen. En dan mogen we aan boord. Plek voor de koffer is er niet, er is echter heel veel beenruimte dus daar mag de koffer staan. Echter is onze koffer zo groot dat dit niet past, maar gelukkig is het niet druk en parkeren we hem met de buggy achter onze stoelen. Hugo is inmiddels al een beste tijd in slaap en hij slaapt lekker door als ik hem op schoot pak. Carlijn vindt het te interessant en blijft veel wakker. De laatste 45 minuten moeten we in een lokale trein naar onze eindbestemming Takayama. We stappen eerst uit op Nagano (1998 olympische spelen) en hier is duidelijk een stuk minder Engels vertaald. We zoeken even en lopen wat buiten, best nog warm en geen sneeuw! De juiste trein vinden blijkt weer wat lastiger, we vragen een paar mensen, maar die weten het ook niet en voelen zich wel verplicht ons te helpen. Maar gelukkig komt er een conducteur op ons af die ons de juiste kant op wijst. In de trein komt er heel stilletjes een Japans meisje achter ons staan, ze is denk ik een jaar of 7. Hugo gaat bij haar staan, hij is net met een koekje bezig dus hij biedt haar ook 1 aan. Ze komt even later terug met 3 koekjes voor Hugo, je ziet hem denken “dat zijn goede zaken!”, zo vader zo zoon he ;-). We krijgen ook een origami kraanvogel die zelfs kan bewegen met zijn vleugels, wat kunstig. We hebben een hele zak met houten klompjes meegenomen, omdat we al gehoord hadden dat er in Japan vaak kleine cadeautjes aan de kinderen gegeven worden. En dan is het wel zo leuk om iets terug te kunnen geven natuurlijk. Hugo mag het meisje een klompjes sleutelhangertje geven en aangekomen op het station blijven we buigen naar de familie die druk zwaait naar Hugo. We lopen een stukje op met ze en Hugo en het meisje rennen lekker vooruit, het is hier erg rustig, amper auto’s dus dat kan prima. Echter lopen we de verkeerde kant op, waardoor de route wat verlengt wordt, helaas ook nog heuvel op. Maar na een half uur wandelen en 15 minuten hard klagen van Arnout over de koffer met vier wielen die toch echt voor geen meter op vier wielen loopt, zijn we er. We komen moeilijk uit de Japanse tekens, maar als we even om hulp vragen blijkt dat we bij de buren staan! We worden hartelijk welkom geheten, maar er blijkt iets mis te zijn gegaan met de reservering, we hebben gereserveerd voor 1 volwassene en 2 kinderen. Voor 2 volwassene betalen we het dubbele. In Japan betaal je namelijk niet per kamer. De badkamer blijkt ook niet privé te zijn zoals we verwachten. Ach we komen hier voor de onsen, dus dat zal wel loslopen. De eigenaar gaat akkoord met een iets lager bedrag, zodat we allemaal tevreden zijn. We installeren onszelf en vragen een beetje hulp bij het opmaken van de futons, ja we zitten in een echte Ryokan, m.a.w. zitten en slapen op de grond. ’s Avonds eten we in het restaurant van de Ryokan, het ademt hier de sfeer van een knusse hostel. Een muur met wereldkaart waar mensen hun naam opgeschreven hebben, tekenboeken en stiften waar Hugo zich goed mee vermaakt. En als kers op de taart komt het meisje van het hostel ‘trick or treat-en’ bij Hugo, die geniet volop van alle aandacht, maar vindt de snoepjes niet zo lekker.

Trick or Treat

We eten een specialiteit hier uit de regio, grote Porto Bellos met kaas en kip met een lekkere honing marinade. Hugo krijgt een portie frietjes en zo genieten we allemaal. We kruipen tegelijk met de kinderen op bed en slapen eigenlijk heerlijk in onze zachte bedjes. Carlijn houdt de “jetlag modus” goed vol en vindt dat ze na de nachtvoeding niet meer hoeft te slapen. Gelukkig wil ze bij ons in bed nog wel even slapen. Hugo heeft inmiddels weer een speen, hij begon er steeds om te huilen en was er toch nog niet aan toe om zonder te gaan. Hij slaapt heerlijk tot een uurtje of 8.

Japanese Style

We ontbijten beneden en vertrekken met de shuttle service naar snowmonkey park vlak bij. Aangezien het allemaal heuvelopwaards is zijn we blij met de shuttle, bij het park aangekomen vragen we bij het restaurantje beneden waar we kaartjes kunnen kopen. We treffen hier een Nederlands meisje en praten leuk met haar. Het blijkt dat ze Japans heeft gestudeerd en graag de taal echt goed wilde leren spreken, dus is ze hier op deze verlaten plek om echt onder de Japanner te zijn en de taal goed te leren. Ze is hier al bijna een half jaar en wil nog een jaar blijven. We moeten nog een 1,5 km lopen tot de ingang van het park en een deel hiervan is heuvelopwaards, maar er is ook een deel door het bos. En dit is echt genieten, heerlijk de geur van de herfst en tussendoor informatieborden over de apen. Ze zijn bezig met het riool van het park, dus overal staan kraantjes en shovels, Hugo kan zijn lol niet op. Het is niet echt koud, de lucht is heerlijk fris en helder ideaal weer om een stukje te lopen. We komen de inhoud van een volledige Duitse tourbus tegen en 1 van de dames zegt vertederd dat het zo lief is Carlijn in de draagzak, net als de aapjes. Jep net als de aapjes. Bij de ingang van het park is het een beetje klimmen en klauteren om bij en door de ingang te komen, het gebouw staat in de stijgers en daar moeten wij tussendoor. We lopen het park in en zien overal apen. De apen komen uit de heuvels boven het park en dalen af voor een warm waterbad of om te eten, zoals ik het begrijp worden ze hier wel wat gevoerd door het park. Bij de onsen aangekomen zitten er een paar apen omheen, het is wachten op een zwempartij natuurlijk, maar die maken wij niet mee. Wel zien we de apen drinken of hun neusjes opwarmen in het water, leuk om te zien. En het is toch bijzonder om een pad af te lopen, terwijl een aap je passeert! Hugo kijkt zijn ogen uit. We zien nog een geiser die onder grote druk vooral hete lucht omhoog blaast en dan is het tijd om weer terug te lopen.

Snowmonkey​ 

We wandelen dezelfde weg en drinken bij het Nederlandse meisje een kop warme chocolademelk. Het blijkt dat er ook nog een Nederlandse jongen is, we praten even en hij vertelt ons dat hij voornemens is de rest van zijn leven in Japan te blijven. Wat een bijzondere verhalen! Hij geeft ons nog wat tips voor de wandeling terug, onder andere de bijzondere aanwijzing “bij de katten rechtsaf”. En legt uit hoe het zit met het eten van de Soba, dat iedereen altijd de warme kiest, maar dat de koude eigenlijk veel lekkerder is. We besluiten het buiten het park in een wegrestaurantje direct te proberen. Arnout besteld de warme Soba en ik de koude. Hugo krijgt heel lief een bakje met kinderbestek om mee te eten. We smullen van het heerlijke eten, ook Hugo eet heel wat sliertjes noodle mee en drinken er lokaal gemaakte appelsap bij, ook niet verkeerd. Natuurlijk ontbreekt het kopje thee niet waardoor we helemaal voorzien weer op weg kunnen.

Soba maaltje

En vreemd genoeg we komen bij een huis waar echt 6 of 7 katten op een kluitje zitten, we gaan rechtsaf en nemen zo een mooie short-cut. Onze Roykan zit in een klein centrumpje met kleine steegjes, voetgangersgebied zou je denken, maar nee er rijden auto’s. Niet veel hoor, maar we moeten bij de bochten in de weg wel echt even aan de kant gaan staan om een klein busje door te laten. Gelukkig rijden ze hier allemaal in van die smalle vierkante auto’s. We laten Hugo even lekker slapen zodat we ‘s middags naar de onsen kunnen. We wikkelen Hugo in een yukata (Japanse badjas) en vertrekken letterlijk naar de overkant van de straat. De mensen van onze Roykan hebben er dikke lol in om Hugo nog even wat verder op te tuigen, dus hij loopt met ons mee op houten slippertjes. De man bij de onsen waarschuwt ons dat het water wel warm is, maar dat we de koude kraan gerust aan mogen doen, die zitten we direct open bij binnenkomst. Hugo vind het heerlijk in de onsen. De bakjes en emmertjes die normaal gezien gebruikt worden bij het douchen voor het betreden van de onsen belanden al snel in de onsen als speelgoed. Carlijn spettert er flink op los ook zij lijkt zich prima te vermaken. Hugo neemt nog een snoekduik in het water als hij verkeerd van het trappetje afstapt. En daarna gaan we allemaal aankleden en weer terug naar de Roykan.

Hugo in zijn Yukata

We zien dat het restaurant vandaag gesloten is en als we de weg vragen naar een winkel, take-away, biedt de eigenaar aan ons even te brengen naar de seven/11 bij het station. Arnout doet goed inkopen en ik maak de kinderen klaar voor de nacht. We eten lekker van de sushi die Arnout meegenomen heeft en duiken dan allemaal op tijd in bed. Ik voel me niet echt fit, waarschijnlijk een beetje oververhit. We slapen weer prima op onze bedjes alleen konden we vannacht Carlijn wat moeilijk weer in slaap krijgen. Soms helpt de speen daar dan even bij, alleen zijn we die gisteravond verloren ergens tussen de verschillende lagen van het bed. Gelukkig vinden we hem ’s morgens bij het opruimen weer. We eten een broodje van de seven/11 en vertrekken met de shuttle service naar het station, wat een luxe zeg. Daar treffen we nog de Nederlandse jongen die staat te wachten op toeristen voor een wandeling en fietstocht. We stappen op de trein, valt niet mee met al onze bagage. Maar gelukkig is hier een bagagevak in de trein. We gaan weer naar Nagano, waar we, nadat we onze bagage in een locker hebben achtergelaten, nog een paar uurtjes rondlopen. Vanaf het station zijn we naar de Zenko-ji tempel gelopen (thanks Michel voor de tip ;-)) Erg indrukwekkend.

Zenko-ji tempel  Briefje binden voor leven lang geluk

Na een toeristische route terug naar het station hervatten we de reis en komen aan in Matsumoto. Een voor ons gevoel nog best grote plaats waar we overnachten rechtstreeks tegenover het station. We eten in een klein restaurantje en Hugo smikkelt van de sashimi en patatjes. We hebben echt een klein geluksmomentje zo met onze wereldse kinderen in dit kleine restaurantje. De volgende morgen gaat Arnout naar het naastgelegen busstation om te informeren naar de bus richting de Shinotaka Ropeway (gondel) in de bergen. We ontbijten in het hotel, ik neem iets tegen reisziekte en we vertrekken naar de bus. Daar aangekomen staan we in de rij met een Nederlands koppel, hij is hier in Japan voor een congres en zij was meegekomen, zodat ze ook iets van dit prachtig konden bekijken. Zij reizen door met een andere bus, maar de eerste 1 ½ uur zitten we samen in de bus. Dit blijkt heel erg handig, want halverwege deze busreis spuugt Hugo zo ineens zijn hele maaginhoud eruit. Hij jammert een beetje maar nadat we hem een beetje in de schone kleren hebben eet hij een hele (kleine) bus chips leeg. Carlijn zit heerlijk bij de Nederlandse vrouw op schoot zodat wij samen aan het poetsen kunnen. Er komt direct hulp van alle kanten, de rij achter onze stoelen wordt leeggemaakt, zodat we daar kunnen gaan zitten en er worden vochtige doekjes aangeboden. Zo lief allemaal. Voor Hugo hadden we gelukkig deels schone kleren mee, Arnout heeft echter de rest van de dag een vies zuur luchtje om zich heen hangen. We stappen over in een andere bus, en rijden nog een ½ uurtje voor we bij de gondels aankomen.

Onderweg naar de Ropeway​ 

We pakken 1 gondel en gaan eten in het restaurantje, Hugo eet flink, het zijn dan ook frietjes en andere frituur die ze hier aanbieden. Arnout besteld nog een soort van kroket, maar deze valt flink tegen. We pakken de tweede gondel, een hele bijzondere, met twee verdiepingen en beginnen aan een flinke tocht omhoog. Er staan tussendoor uiteraard palen om de gondel over te geleiden, iedere keer net na de paal slingert de gondel flink heen en weer, niet echt fijn. We komen boven en gaan naar het observatiedek, we zitten op bijna 3 kilometer hoogte, het is hier 2 graden Celsius en we staan letterlijk in een klein beetje sneeuw. De kraan en vrachtwagen worden erbij gepakt en zo vermaakt Hugo zich even met de sneeuw, we lopen een beetje rond en pakken dan de gondels weer naar beneden. Daar aangekomen moeten we een klein uur wachten op de bus, geen probleem natuurlijk, beide kids slapen inmiddels lekker in de draagzaken.

Uitzicht Shinotaka  Spelen in de sneeuwShinotaka Ropeway  De 3 wijzen(den)

Arnout ziet dat we bij de overstap 1 1/2uur moeten wachten, we hopen dat we een bus over het hoofd zien. Maar dat blijkt niet het geval, ondertussen sluiten alle winkels zich en kopen we snel de laatste croissants. Aangezien de restaurantjes ook allemaal dichtzijn kunnen we binnen ook nergens zitten, buiten vindt ik nu niet echt geschikt met de kinderen. Het is donker geworden en dus nog iets kouder, beschutte plekken zijn er niet. We kamperen op de trap met onze broodjes. Er komen meerdere mensen langs die de kinderen bewonderen, 1 man maakt het wel heel bond, hij gaat voor de kinderen speciaal snoepjes kopen in de winkel. Alle mensen kruipen samen in een minibusje, we denken dat het het personeel is van de winkels en restaurants, we zwaaien ze uit. Uiteindelijk vertrekken we naar buiten om Hugo nog even lekker te laten rennen. Hier treffen we een ouder echtpaar welke we bij de gondel ook troffen en waar de kinderen al chocolaatjes van kregen. Hugo heeft nog een klompje in zijn jaszak en hij geeft hem aan de mensen. We dachten een leuk gebaar, maar ze beginnen druk in het Japans te overleggen, we krijgen tamme kastanjes, snoepjes, een zakje met vleeshapjes… En het is dat ze het knuffelbeertje van haar tas niet loskrijgt anders had Hugo die ook nog gekregen denken we. Als we uiteindelijk aankomen bij ons hotel is het 19:00u geweest. Hugo gaat lekker nog even in bad, we halen Carlijn door het badwater en dan kruipen we allemaal weer in bed. Van reizen word je moe.

De volgende dag staat het Matsumoto kasteel op de planning, het is dichtbij, 20 minuten lopen. Als we kunnen, lopen we de meeste afstanden, zodat we wel lekker onze beweging en buitenlucht krijgen. We kopen kaartjes om ook in het kasteel te kijken, met de buggy kunnen we niet naar binnen en Carlijn slaapt lekker. Ik ga eerst met Hugo, het is een en al trap op trap af. Sommige treden zijn 40cm uit elkaar, ik til Hugo voor een groot deel. Het enige wat tentoongesteld is zijn wapens. Hugo heeft wel dikke lol door alle raampjes te kijken, water, meer water, nog meer water zegt ie steeds. Hij bedoelt de gracht om het kasteel. We doen lang over de klimtocht en zijn blij als we weer beneden zijn. In de tuin is een heel evenement bezig met kinderen die in volledig scherm tenue elkaar met baboe stok te lijf gaan. Op een podium treden oudere Japanse dames als danseres op en Japanse heren als zanger.

Matsumoto Castle

Als we buiten komen zijn de straten afgezet, er is een stoet aan het rondlopen met trommels en er staan overal etenskraampjes. We scharrelen lekker de lunch hier bij elkaar en genieten van de drukte en gezelligheid. We vragen enkele mensen waarvoor het dient, maar verder dan Matsumoto festival komen we niet.

Matsumoto Festifal

’s Middags stappen we op de trein richting Kyoto en hier kan ik heel kort over zijn; wat een ramp! We staan netjes bij het bordje nummer 9, want wagon 9 en 10 zijn de niet gereserveerde stoelen. Alleen blijkt de wagon telling op de trein te beginnen bij 10 en terug te lopen, we staan dus bij wagon 2. We trekken een sprintje, maar halverwege wordt er gefloten, we duiken de trein in en hij vertrekt. Pfff wat een ramp zeg. We komen met de buggy niet door het gangpad, dus alles inklappen en lopen maar, we moeten door harmonica delen over kleine looppaadjes met Hugo aan de hand en bagage. We zijn blij als we zitten, Hugo slaapt lekker op schoot en we rijden ruim 2 uur. Dan overstappen in de Shinkansen, ook dit gaat niet zonder slag of stoot. We reserveren kaartjes voor de trein van 15:30u echter gaat er eerder ook nog een trein en die kunnen we nog wel halen, aldus de kaartjes verkoper. Dit wordt wederom een sprintje trekken en in de trein duiken. Ook hier kunnen we niet door het gangpad. Bij een stop gaan we eruit en rennen naar de juiste wagon. Hier is echter weer geen bagageruimte. Er is veel beenruimte bij de stoelen en daarom wordt verwacht dat je daar je bagage wel kwijt kunt, of anders in het bagage rek boven het hoofd. Onze koffer van 25kg past echter niet voor onze voeten, de buggy ook niet. We besluiten een uurtje te blijven staan. Op Kyoto station moeten we naar de metro, ook dit valt niet mee. We volgen de bordjes metro, moeten vervolgens helemaal weer terug om de lift te pakken, en nog twee keer verkeerd lopen en een lift later staan we op het goede perron. 3 haltes en we zijn er, weer twee liften en een doolhof door staan we gedesoriënteerd buiten te kijken, welke kant moeten we op? We worden aangesproken door een vriendelijke oudere dame of ze ons kan helpen. Ze wijst ons niet alleen de goede weg, ze loopt zelfs een stuk met ons op. Ze heeft Engels gedoceerd, we praten over Nederland en dat onze beide koningshuizen zo goed met elkaar kunnen. Arnout herinnerd zich dat onze koning hier in Japan geweest is, ik vertel dat de kroonprins van Japan voor de inhuldiging van Koning Willem Alexander in Nederland was. Ze condoleert ons met het overlijden van onze koningin. Aangezien we vrij zeker zijn dat we niks gemist hebben, leggen we uit dat ze afgetreden is, niet overleden. Ze verteld dat hun keizer de wens om af te treden ook geuit heeft, ze hoopt dat zijn Nederlandse vrienden hem kunnen helpen met de kracht dit te doen. 80% van de Japanners gunt hem zijn pensioen maar de regering doet moeilijk zegt ze. Ik zie nu dat ze een badge met Japan for democratie op heeft. we nemen afscheid en moeten nog een klein stukje doorlopen, we vinden het gelukkig allemaal erg makkelijk, de sleutel halen we uit de brievenbus, met cijferslot. De deur openen we met sleutel en cijferslot en dan staan we in het allerkleinste appartement wat we ooit gezien hebben. Ik denk net zo groot als onze woonkamer in Merksem, misschien nog wel kleiner. We zijn allemaal aardig moe en verreisd. Snel halen we iets te eten bij de kleine supermarkt en ik duik tegelijk met de kinderen op bed.

De volgende morgen hebben we een dagje voor Hugo in de planning, we wandelen naar de speeltuin in het park bij het Kyoto Aquarium, we horen de dolfijnen als we er langs lopen. Hugo valt natuurlijk bij het binnenlopen van het park in slaap, niet zo gek aangezien we ook zeker een half uur gelopen hebben. Maar hij is makkelijk weer wakker te maken en gaat druk aan het spelen in de grote speeltuin. We praten met twee Japanse dames met 4 kindjes, die elk een kindje van 1 jaar hebben. En echt we hebben Carlijn er naast gehouden, ze was net zo groot! Het ene kindje was net zo zwaar als Carlijn het andere kindje zelfs iets lichter. Allebei liepen ze al, 1 zelfs al los. Als ze ons haman kleedje zien waar we op willen gaan zitten krijgen we een tweede picknick kleed met plastic onderkant van hun te leen, dat zit een stuk beter natuurlijk. Het is prachtig weer vandaag, zo warm dat we allemaal in T-shirt lopen en ik met Carlijn bewust een plekje in de schaduw zoek. Hugo gaat van een hele hoge glijbaan, met allemaal rolletjes waar je overheen glijdt. Als hij net vertrokken is, bedenkt hij zich, maar terug krabbelen lukt niet bij dit systeem. Hij zit dus hard te huilen boven aan de glijbaan met al snel een rij kinderen achter zich. Ik sprint naar boven en duik achter hem op de glijbaan, in m’n glijtocht trek ik hem op schoot, beneden aangekomen vraagt ie of we nog een keer gaan. Deugniet. We eten heerlijk in het aangrenzende restaurantje, volledig op kinderen ingericht met totaal Ikea eetgerei, kinderstoel en zelfs boekjes. En je raad het niet, maar de volledige Nijntje collectie ligt hier! Hugo vindt het erg leuk en herkend het Nijntje is jarig verhaal. Hugo speelt nog even kort in de speeltuin wanneer we buiten komen en kruipt dan in de buggy voor zijn middagslaapje. Wij lopen door het parkje, waar heel veel kleuterklasjes zijn langs een echte kolen trein die rondjes rijdt, zo het park uit.

Speeltuin Kyoto

Op naar Kyoto station, dit station is bovengronds opgebouwd uit heel veel staal en glas, een immens bouwwerk en bijzonder om te zien. Arnout herkent onderweg een supermarktje waar hij 10 jaar geleden op zijn reis boodschappen heeft gedaan en herkent natuurlijk ook het Kyoto station. We lopen via een koffiezaakje richting winkel centrum, daar komen we echter niet aan. Want ondertussen zijn beide kinderen wakker, besluiten we in de drugstore opzoek te gaan naar multivitaminen voor Hugo; lang leve Google Translate. Arnout had namelijk een potje gevonden met D en F erop en een afbeelding van een baby. Leek hem goed. Niet volledig onlogisch bleek het hier te gaan om zwangerschapsvitamine. Snel ingeruild voor de multivitaminen voor een 2 jarige! We kwamen via een tweede speeltuin steeds dichter bij ons huis, maar niet bij het centrum. Uiteindelijk liepen we via de Sanjo voetgangersgebied, lees allemaal leuke winkeltjes in overdekte setting, tegen een 3e speeltuin aan. Hugo kon zijn lol niet op, aangezien hier ook nog eens heel veel kinderen speelden en een prachtige zandbak was voor zijn kraan, shovel en vrachtwagen. We kochten weer een maaltijdje bij de supermarkt, hier verkopen ze namelijk verse maaltijden en aten heerlijk in ons appartementje. Nadien ging Hugo met al het vieze speelgoed in bad, sprong ik met Carlijn er nog bij en hadden we de kinderen toch nog om 20:00u liggen.

Foto’s

4 Reacties

  1. Ellen:
    6 november 2016
    Geweldig gezicht, jullie tussen de Japanners. Gaat mooi, het reuzen daar <3
    En wat zijn ze lief voor de kinderen. Om mister Eckels na dan ;-) hihi
  2. Jolinda:
    6 november 2016
    Weer een heel avontuur! En wat een andere wereld, mooie beleving! Nu herken ik de bergen van het filmpje
    Dikke kus van ons
  3. Anneke:
    7 november 2016
    wat fijn dat het goed met jullie gaat en wat een avontuur in een heel andere wereld fijn dat het ook met de kinderen goed gaat
    liefs ons
  4. Thea Heuving:
    7 november 2016
    wat een mooie foto,s en wat zijn de kinderen al groot.
    je hebt straks maanden nodig om alles te verwerken, zo mii!
    Geniet ervan , waij doen dat hier thuis wel! groetjes Oma en Cees